Geluisterd: Discworld #34, Thud!

Terry Pratchett (auteur), Jon Culshaw (stem), Peter Serafinowicz (voetnoten), Bill Nighy (DEATH)
Penguin Audio, 2023, 12u 29m

Ergens in de nevelen der tijd hebben dwergen trollen in een hinderlaag gelokt in Koom Valley en afgeslacht. Zeggen de trollen, want de dwergen weten dat het de trollen zijn die de dwergen in een hinderlaag hebben gelokt en laffelijk vermoord.

De herdenking van Koom Valley, zoals de Oranjemarsen, is een jaarlijks recept voor miserie in Ankh-Morpork waar tegenwoordig alsmaar méér dwergen en trollen wonen.

En dan wordt kort voor de herdenking een dwerg vermoord.

“Koom Valley” was al even een running joke in de serie, maar hier is het absoluut niét meer om te lachen. Er vallen al eeuwen doden, en de recente immigratie van een groep ultra-radikale dwergen dreigt een bloedbad te veroorzaken.

Bij het vorige boek waren mijn superlatieven opgeraakt. Thud! is nog beter. Misschien wel het beste boek in de City Watch-subserie.

Geluisterd: Discworld #29, Night Watch

Terry Pratchett (auteur), Jon Culshaw (stem), Peter Serafinowicz (voetnoten), Bill Nighy (DEATH)
Penguin Audio, 2023, 14u 41m

Het zesde boek in de City Watch-subserie van Discworld, en bijna 100% Vimes. Nee, méér dan 100% Vimes, want er zijn twee Vimesen in dit boek: jonge Vimes die net in dienst is gegaan, en dertig jaar oudere Vimes die terug is gegooid in de tijd, en nu zijn eigen mentor is.

Karakterontwikkeling: het is wel iets. In het eerste boek is Vimes een aan lagerwal geraakt alcoholieker, cynisch en gedesillusioneerd. Hoe verder we gaan, hoe rijker hij wordt (in letterlijk alle mogelijke betekenissen van het woord).

Er zijn geen superlatieven genoeg om dit boek (en de reeks, in volgorde gelezen) aan te raden.

Geluisterd: Discworld #24, The Fifth Elephant

Terry Pratchett (auteur), Jon Culshaw (stem), Peter Serafinowicz (voetnoten), Bill Nighy (DEATH)
Penguin Audio, 2023, 13u 51m

In Ankh-Morpork is er een vreemde diefstal: de replica van de Scone of Stone, het eeuwen- en eeuwenoude gebak waar dwergenkoningen op ingezworen worden, is verdwenen. Er zijn ook een paar vreemde moorden, die er op het eerste gezicht niets mee te maken hebben, maar dan ook weer wel.

Ondertussen blijkt de échte Stone of Scone ook gestolen te zijn, in Überwald, waar dwergen vandaag komen. Überwald is ook waar vampiers en weerwolven vandaan komen, en er zijn allerlei diplomatische en andere shenigans aan de gang. Vetinari besluit Vimes als ambassadeur naartoe te sturen.

Dit is andermaal een fantastisch boek. Heerlijk om te herlezen.

Gelezen: Atomic Anna

Rachel Barenbaum
Grand Central Publishing, 2022, 433 blz.

Ik had het al moeilijk met het vorige boek dat ik las, maar ik weet niet wat er met dit boek aan de hand was. Of misschien weet ik niet wat er met mij aan de hand was: ik heb bijna drie weken gedaan over een boek dat ik normaal op een dag of maximum twee zou uitgelezen hebben.

Het is niet eens een slécht boek, trouwens. Het is met tijdrijzen en drie generaties vrouwen: de eerste, Anna, met een trauma omdat ze haar moeder verloor tijdens de Russische Revolutie, dan haar dochter Molly met een trauma omdat haar pleegouders die ze op vraag van Anna naar de VS hadden gesmokkeld haar in een andere richting probeerden te duwen dan ze wou, en dan háár dochter Raisa met een trauma omdat Molly haar in de steek gelaten had wegens drugs en verslaving en gevangenis.

Het zit allemaal goed in mekaar, het is degelijk geschreven, de personages overtuigen, maar dan begint het er allemaal min of meer hetzelfde uit te zien, en ondanks dat er wegens die tijdreizen dingen veranderen waardoor de personages zelf veranderen, veranderen ze niet écht veel, en uiteindelijk is het einde wel ergens logisch, maar ook eigenlijk meer dan teleurstellend.

(Ook de plotgaten zijn ergerlijk, en de anachronismen. Maar bon.)

Dit was op weg om vier sterren te zijn, op premissen en begin af te gaan, en dan was het twee sterren wegens traag en einde, dus allez dan: drie sterren. Maar ik geraakte er dus echt voor geen meter vooruit in. Zelfs niet naar het einde: op 98% van het boek zitten en het nog neerleggen om wat brol op de sociale mediats te doomscrollen, da’s een zeer slecht teken.

Een fijne fietstocht

Ik moest van het werk naar dicht bij Sint-Martens-Latem en dan via hospitaal naar huis. Normaal gezien zou ik via het centrum van Sint-Denijs gereden zijn, maar deze keer ging ik via twee bruggen die ik nog nooit had gedaan. De André Denysbrug over de Ringvaart:

En dan de Zoé Borluutbrug over de E40 met een kurkentrekker in het begin:

En dan een paar kilometer over het traject van de oude spoorweg:

En dan nog door een bos, en dan een kasteeldreef, en dan terug naar Gent. Nee serieus: fijne rit.

(Wel totaal doorweekt wegens stortregen, maar hey, een mens kan niet alles hebben.)

Quiz: weelde en het kan niet op!

Bij de laatste quiz:

  • hebben we onze poule gewonnen!
  • waren we de meest gemiddelde ploeg!
  • hebben we een solo gescoord!

De solo was een muziekvraag, waar ik normaal gezien notoir slecht in ben:

Klinkt zó bijzonder Beatlesachtig dat we eerst Wings dachten (het stukje met de vervormde stem is krek uit I am the Walrus — Crabalocker fishwife, pornographic priestess / Boy, you’ve been a naughty girl / You let your knickers down — en dan Crowded House, maar het antwoord moest op -ne eindigen, waarna ik uiteindelijk dacht ergens vaag een klepel te horen bengelen (Ocean Scene of zo? Ocean iets?). En quizcollega Matthias wist meteen Ocean Colour Scene.

Hoezee!

Joost

Wat een klucht. Ik was één van die mensen die al dagen alle mogelijk kanalen op het internet aan het verversen was, tot het uiteindelijk min of meer duidelijk was wat er gebeurd was (“dreigend gebaar” na verschillende keren gevraagd te hebben om niet gefilmd te worden, en dat zelfs op papier gezet gekregen te hebben, en dan alsnog genegeerd).

Ik kijk er naar uit dat we er uiteindelijk helemaal het fijne van zullen weten.