Op zondag mijmer ik liefst niet te veel over politiek. Daar dienen die andere zes dagen voor.
Kan hier dan het woord ‘songfestival’ vallen? Dat leek dit jaar politieker dan een doorsnee bijeenkomst van de algemene vergadering van de Verenigde Naties. Het kreeg alvast meer aandacht.

Mocht dat nieuws aan uw aandacht ontglipt zijn, dan ben ik blij u middels deze rubriek op de hoogte te brengen van het feit dat op 9 juni een federale en een Vlaamse volksvertegenwoordiging worden verkozen - met mijn excuses aan wie huist over de taal- of gewestgrens want daar betreft het een andere instelling - en een Europese instantie die de naam parlement kreeg toebedeeld.

Aardappelen vormen sedert ze ons continent bereikten, we schrijven de jaartallen dan met 15 vooraan, een basisbestanddeel onzer dagelijks spijsverbruik waarmede ik spreek voor velen, weze de groep dan slinkend, lekkernijen als daar zijn frietjes of chips én een bron van volkswijsheden.

Vorige week - ik beschouw de zondag dan als laatste en niet eerste dag van de zevendaagse - vertoefden wij enkele dagen in Rome. Wie vervolgens verbolgen zou opwerpen dat politici toch een uitzonderlijk luxueus leven leiden moet ik toch meedelen dat er dan wel heel veel politici zijn aangezien Rome niets had van een verlaten stad.

Zeg over sociale media wat u wil - zeg trouwens over van alles wat u wil; wie ben ik om daarvoor toelating te geven dan wel een verbod uit te vaardigen? - maar ze bieden alleszins een diep inzicht in het wezen der mens, in la condition humaine zoals Magritte het zou verwoorden. U vindt er even hartstochtelijke pleidooien voor iets als ook die daar tegen argumenteren. Zo zijn mensen nu eenmaal. Voor én tegen. Dat inspireert.

Haatspraak moet gemakkelijker kunnen bestraft worden, zegt Els Keytsman van Unia in een opiniestuk mede ondertekend door talrijke verenigingen die opkomen voor de rechten van diverse minderheidsgroepen.

Verwarrend, dat zijn ze, de tijden die we beleven. Voor iedereen trouwens. Neem nu Mia Doornaert, jarenlang door rechts als rode Mia weggezet, nu boegbeeld van… rechts. “De linkse intellectuele elite verraadt idealen die ooit progressief waren”, verwoordt ze haar bocht die geen bocht mag genoemd worden omdat zij, zo zegt ze, rechtlijnig is gebleven. “Ik ben altijd op dezelfde vierkante meter blijven staan waar ik altijd al stond.”

Ik ben een Bachfan. Neen, uw zondagsdienaar trad niet toe tot een schare aanhangers van één of andere Indische goeroe maar kan wel zeer genieten van een der talrijke deunen die in de eerste helft van de 18e eeuw door de heer Johann Sebastian op noten werden gezet. “Als iemand alles aan Bach te danken heeft, dan is het God wel”, klinkt de bon mot van Emil Cioran. Ik zou het niet beter kunnen verwoorden maar dat geldt ongetwijfeld voor het hele oeuvre van deze Frans-Roemeens filosoof. Een mens moet weten met wie zich te meten. (Dat rijmt dan toch alleszins al.)

Elk jaar wachten parlementsleden met een visademke op het rapport dat de kranten opstellen over hun kwaliteiten als vertegenwoordiger des volks.