Haatspraak moet gemakkelijker kunnen bestraft worden, zegt Els Keytsman van Unia in een opiniestuk mede ondertekend door talrijke verenigingen die opkomen voor de rechten van diverse minderheidsgroepen.

Verwarrend, dat zijn ze, de tijden die we beleven. Voor iedereen trouwens. Neem nu Mia Doornaert, jarenlang door rechts als rode Mia weggezet, nu boegbeeld van… rechts. “De linkse intellectuele elite verraadt idealen die ooit progressief waren”, verwoordt ze haar bocht die geen bocht mag genoemd worden omdat zij, zo zegt ze, rechtlijnig is gebleven. “Ik ben altijd op dezelfde vierkante meter blijven staan waar ik altijd al stond.”

Ik ben een Bachfan. Neen, uw zondagsdienaar trad niet toe tot een schare aanhangers van één of andere Indische goeroe maar kan wel zeer genieten van een der talrijke deunen die in de eerste helft van de 18e eeuw door de heer Johann Sebastian op noten werden gezet. “Als iemand alles aan Bach te danken heeft, dan is het God wel”, klinkt de bon mot van Emil Cioran. Ik zou het niet beter kunnen verwoorden maar dat geldt ongetwijfeld voor het hele oeuvre van deze Frans-Roemeens filosoof. Een mens moet weten met wie zich te meten. (Dat rijmt dan toch alleszins al.)

Elk jaar wachten parlementsleden met een visademke op het rapport dat de kranten opstellen over hun kwaliteiten als vertegenwoordiger des volks.

Als iets verbetert en daarna verbetert het weer, vervolgens opnieuw en dan weeral, eindigen we dan op het eind bij iets wat altijd beter is dan het vorige? Lezers met wiskundige knobbels vragen zich nu af echt gelezen te hebben wat ze dachten gelezen te hebben. Als A<B<C<D< E dan volgt daar uit dat E>A. Als een muis kleiner is dan een kip en die kleiner dan een beagle en die kleiner dan een koe en die kleiner dan een olifant, dan overtreft de omvang van een olifant die van een muis. Punt aan de lijn.

‘Helaas, pindakaas’. In Vlaanderen kreeg deze zegspreuk nooit poot aan de vaste grond terwijl die bij onze noorderburen in de late jaren tachtig in Amsterdamse volkswijken uitgroeide tot ruim gebezigd bargoens, in die mate dat handige verkoopslui er een slaatje uit probeerden slaan.

“Deze moet jij ook lezen”, klonk het de voorbije weken geregeld wanneer we samen, wat wij noemen, een boekje aan het lezen waren. De lopende weken kunnen beschreven worden als ‘drukdrukdruk’ maar ten onzent persen we er altijd minstens een beetje tijd uit om de wapens in de strijd tegen de groeiende stapel ongelezen boeken scherp te houden.

BRUSSEL – Laf: dat staat op het rapport van Peter De Roover voor de federale regering. Drie maanden voor de verkiezingen maakt de N-VA-fractieleider een vlijmscherpe balans op én blikt hij vooruit. Over de gevolgen van een tweede Vivaldi, een nieuw huwelijk met CD&V en de verantwoordelijkheid van de kiezer. “Veel burgers steken meer tijd in het kiezen van een nieuw strijkijzer dan in hun stem.”

In behoorlijk forse letters staat het gebeiteld boven het centrale spreekgestoelte van de Kamer, alwaar ik wel eens verwijl teneinde wat ik beschouw als ‘wat gezegd moet worden’ het halfrond in te slingeren.

Wist u dat ik een pienter baasje ben of althans deze ochtend zo werd genoemd? Lees tot het eind en u zal hieromtrent verlicht worden.