Druk oponderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
Bart fietst tegen kanker.
Mijn voorbereiding en beleving van de 1000 km Kom op tegen Kanker
05-02-2013
Marijke en Bart hun motivatie:
Vorig jaar nam ik voor de eerste maal deel aan de 1000 km Kom op tegen Kanker, met het voornemen van dit maar één keer te doen.
'Helaas' kan ik mijn woord niet houden. De mensen van Kom op tegen Kanker hadden weinig overtuigingskracht nodig om me weer toe te voegen aan hun deelnemerslijst. Dit jaar doe ik het echter niet alleen, ik heb een metgezel: mijn vrouwke. Wij beseffen zeer goed dat we nooit dezelfde resultaten kunnen bereiken als vorig jaar (meer dan 15000 euro), maar we gaan ervoor om er weer het allerbeste van te maken.
Dat reden waarom we mee gaan doen is heel simpel. Wij beseffen des te meer dat er nog ontzettend veel fondsen nodig zijn in het onderzoek naar kanker. Begin oktober 2012 waren mijn vrouw en ikzelf te gast bij de uitreiking van de fondsen (verworven door alle initiatieven van kotk, waaronder de 1000 km). Daar zijn mijn ogen echt open gegaan. Enerzijds kreeg je een duidelijk beeld waar alle gelden van de acties naar toe gaan.
Alle laureaten kregen een budget toegekend om verder specifiek onderzoek te doen. De wetenschappelijke studies van de universitaire ziekenhuizen werden allemaal individueel voorgesteld. Het zijn stuk voor stuk onderzoeken die een wereld van verschil kunnen betekenen voor kankerpatiënten.
Tussen het uitdelen van de fondsen door kregen we enkele pakkende getuigenissen en ook een kritische kijk op alles wat met de ziekte te maken heeft. Deze avond lag aan de basis van onze deelname, en de vastberadenheid werd alleen maar versterkt door enkele gebeurtenissen de afgelopen maanden. Het overlijden van mijn oma (op iets meer dan 3 weken tijd overleden aan de gevolgen van darmkanker) en de vele keren dat ik werd geconfronteerd met mensen die met de ziekte te maken kregen, waaronder kinderen, leeftijdsgenoten en oudere mensen.
Mijn vrouw en ik gaan ons engageren om zoveel mogelijk geld te verzamelen voor het wetenschappelijk kankeronderzoek.
Mensen die ons willen steunen kunnen dit doen met een gift op volgend rekeningnummer BE14 7331 9999 9983 (Giften vanaf 40 euro zijn fiscaal aftrekbaar, je krijgt automatisch een attest in januari), met de mededeling 170-045-156 (zeer belangrijk, verwijzing naar onze rekening)
Je kunt voor extra informatie ook steeds terecht op de website www.1000km.be
Alvast bedankt aan iedereen die er over denkt om ons te steunen.
Eigenlijk weet ik niet goed wat eerst te schrijven in dit laatste bericht, opgesmukt met tal van foto's (dank u nonkel) en een filmpje van de supporters (merci familie Verbelen). Dus ga ik waarschijnlijk van de hak op de tak springen en schrijven wat in me opkomt. Eerst en vooral de bewondering voor de prestatie van Marijke. Echt bijzonder knap, zeker in deze zeer zware editie. Knap gereden. Je zag haar dag per dag evolueren in het rijden in peloton. Ze deed het echt goed. Op het laatste was ze zelfs in staat trager dan stapvoets te rijden zonder zich los te klikken (en te vallen). Ze trotseerde de stevige wind koude en de regen. Wat ik ook heel belangrijk vind is dat ze genoten heeft, veel mensen leerde kennen en dat ze blijft fietsen. Dat kunnen we samen doen, en ook met de kids. Torenhoog respect voor alle kankerpatiënten en ex- patiënten in het peloton. Veel verhalen gehoord, dikwijls viel mijn mond open, soms zelfs slikken. Nog veel meer bewondering voor zij die moeten blijven vechten tegen kanker. Wat mezelf betreft, ik heb intens genoten van veel momenten en zeer veel voldoening geput uit mijn taak in het peloton. Het was veel zwaarder dan ik had verwacht, duwen, tegen de wind in rijden en vooral de koude tijdens de regen was een zware dobber. In dat opzichte had dit een beter eerbetoon geweest aan mijn overleden vriend Jochen. Het had iets extra, en voor hem kan het niet genoeg zijn. Dan kom je aan en komen verschillende mensen je bedanken voor je hulp, spontaan een kus krijgen van de vrouwen omdat je ze duwde en wat moed insprak, het respect van vele mensen en vooral de intense sfeer die rond de duizend kilometer hangt doen wonderen. Volgend jaar ben ik weer van de partij. Anekdotes met hopen. Teveel om op te noemen, maar toch een greep uit het arsenaal. 1) De man die tegen een aanzienlijk snelheid de beek in tuimelde. Zonder zeveren, hoofd eerst dan de rest. Het was het type beek dat bestond uit een bovenlaag van bladeren, en dan een halve meter water/modder. Wanneer we zagen dat de man ongedeerd was, en hij zelf hard begon te lachen, deden wij bijna in onze broek. Ongelofelijk, hij hing vol modder en bladeren. Bleef lachen en zette samen met ons vrolijk de achtervolging in richting peloton. Respect 2) De vrouw die we kilometers moesten duwen en achteraf 3 maanden zwanger bleek. 3) De bourgondiër die ik niet naar de kop van het peloton mocht duwen, want dat strookte niet met zijn ego. (deelnemer met een bedrijf, en collega's die in de groep zaten) Goed voor mij, geen probleem. Remmen toe geknepen en me een 50 tal meter achter hem gezet (laatste van het peloton). Het werd 100 meter, ... Tot hij me smeekte toch te duwen. Knalrood, schuim op de lippen. Hij had last van zijn maag ... 4) Telkens er een deelnemer moest plassen moesten de begeleiders wachten en de persoon (meestal een man) naar het peloton brengen. Zoals overal in een peloton zijn 95% van de fietsers gewone vriendelijke en aangename mensen en 5% mensen die soms het bloed vanonder je nagels halen. Deze 'topwielrenner' stuurde me weg, met de boodschap dat hij voldoende man was om het alleen rond te krijgen. Mij goed, maar ben hem wel moeten terug gaan halen. Ik zou door de grond zakken. 5) De immer vrolijke bende van de 24 km/u. Zalig om daar mee te fietsen, te helpen en veel te lachen. Super. 6) De piekfijne organisatie, motards, vrijwilligers,... enorm veel volk die dit mogelijk maken.
Het was weeral een top ervaring. Als laatste een zeer welgemeende dank u aan iedereen die interesse toonde in Kom op tegen Kanker en de organisatie steunde, alle mensen die supporterden, ons steunden. Hopelijk kan jullie en onze bijdrage iets extra opleveren voor kankerpatiënten. Thanks! Geniet van de foto's en het filmpje!
Het zal kort worden. Dat zegt genoeg zeker. Eerst en vooral een dikke dank u aan mijn naamgenoot Bart om mijn vrouwke te steunen en te helpen
tijdens haar rit deze voormiddag. Geloof mij vrij, het was zware kost. Zeer glooiend landschap en een zeer stevige bries op kop.
Toch fietste mijn vrouwke op karakter naar Roeselare.
Bij Bartje draaide alles vierkant. De eerste 80 kilometer ging allesbehalve vlot. De hele voormiddag achteraan het peloton moeten rijden en een tiental mensen moeten assisteren. Heb er veel 'zien sterven'. Het was werkelijk 125 km wind vol op de kop.
De laatste 125 km met de wind in de rug het peloton naar Mechelen gebracht. Nu slapen, hopelijk wat beter dan vannacht.
De kop is eraf, en Marijke heeft haar rit met verve afgewerkt. Ze heeft op geen enkel moment in de problemen gezeten. Knap werk.
Marijke en ikzelf zijn eigenlijk vertrokken met een duidelijk doel. We hebben beiden deze week twee keer slecht nieuws gekregen. Twee personen in onze onmiddellijke omgeving die spijtig genoeg te maken kregen met kanker.
Veel babbeltjes gedaan vandaag, veel gehoord en vooral veel gezien.
We hebben veel geluk gehad met het weer, alleen veel wind en dat heb ik gevoeld. Op sommige momenten hadden we achteraan het peloton handen tekort om iedereen vooruit te duwen of terug naar het peloton te brengen. Vrouwen (mannen ook) die even moesten wennen aan het peloton rijden, mannen wiens ego het (in het begin) niet toeliet om hen te duwen, en zeer veel die dankzij onze winter onvoldoende training in de benen hadden.
Geloof me vrij, niet altijd een sinecure, maar de voldoening is enorm. Veel dankbaarheid, samenhorigheid en plezier.
Ben eigenlijk best moe, dus ga het niet te lang trekken.
Morgen rijden we naar Roeselare. Marijke rijdt in de voormiddag, mijn kameraad Steve de namiddag.
Aan iedereen die berichten (heb nog geen tijd gehad om te antwoorden, pas om 19.45u aangekomen om de markt) heeft gestuurd, reacties heeft gegeven op de blog: dikke merci voor de steun, doet enorm deugd.
Alles loopt vlot, enkel het wisselvallige weer baart me een beetje zorgen. Toch zullen we het moeten nemen zoals het komt.
Donderdag zal ik meerijden met het peloton 24km/u. 's Ochtends is dat het eerste peloton, 's middags het laatste.
De andere dagen mag ik op pad met het peloton 27 km/u. Dat zal telkens het tweede of derde peloton zijn dat voorbij komt. Deze groep delen ze namelijk op in peloton a en b.
De eerste dag kan ik dus Marijke vergezellen. Misschien helpt dat wat om de zenuwen onder controle te houden of net niet.
Verder moeten we al een dag afwijken van het parcours, we mogen niet door Wetteren. Begrijpelijk.
De laatste feestvierders verlieten voldaan de Carré als ik hen langs de A12 passeerde. Eigenlijk is zo vroeg in de ochtend rijden best plezant. Enerzijds totaal geen last van files, zeker niet op zaterdag. Tegelijkertijd heb je eens rustig de tijd om alle passanten te bestuderen en even te bedenken naar waar ze op weg zijn in de vroege ochtend. Witte bestelwagens met mannen op weg naar een bouw, oudere mensen op uitstap, een stewardess op weg naar Zaventem en zeer veel auto's met fietsendragers vol blitse racefietsen.
Zaterdag trok een groot deel van de meute naar Doornik voor de Grinta Challenge. Een tocht doorheen Pays de Collines. Adembenemend golvend landschap met enkele stevige puisten erin. Het was eigenlijk de eerste maal dat ik dit gebied opzocht om te fietsen en ik heb er geen seconde spijt van gehad. Groene weides vol met paardenbloemen, felgroene beukenbossen waarin de boshyacinten fel opvielen, kleine dorpjes en rustig fietsen. Na een kilometer of 20 aangesloten bij een groepje van om en bij de 20 fietsers en in hun bijzijn de eerste hellingen genomen. Kuitenbijters tot en met de 18%. Alles verliep vlot. Na een tijdje begon het tempo een beetje terug te vallen en dat stond me niet aan, want ik had geen tijd. Moest 's middags nog present zijn op het schoolfeest van onze jongens en te laat komen was geen optie. Wat wikken en wegen dus en besloten om de laatste 50 km dan maar alleen af te leggen. Wanneer je zoiets besluit moet je wel één ding voor ogen houden: zorg dat je voorop blijft. Ik vind het namelijk afgang om eerst het hazenpad te kiezen en later ingelopen te worden. Het is niet van mijn gewoonte dit te doen, maar het doel heiligt de middelen. Dat het een onbesuisde daad was, daar kwam ik al snel achter. De wind stond het laatste stuk vol op de kop en hij blies fel. Na tijdje begon dat goed door te wegen. Op de Mont Saint Aubert ging het licht even uit. Doodop.
Geluk bij een ongeluk was het dan nog maar 5 kilometer rijden en was er in mijn zog niets te zien. Doel bereikt, maar ik heb de tol moeten betalen.
Thuiskomen, douchen en onze jongens het beste van zichzelf zien geven op het schoolfeest.
