Dankwoord voor deelnemers, organisatie en thuisfront van Vélo Afrique 2011 - Van de man die we allen enorm respecteren!

Bonjour,

Nous l’avons rêvé et nous l’avons réalisé.

A travers ma voix, les élèves et parents disent un grand merci à Bonjour Afrique et félicitent tous les participants et l’organisation de Vélo Afrique 2011 qui ont eu le courage, l’envi de découvrir et d’aider le secteur de l’éducation en participant a cet événement, a travers les pistes africaine.

Il faisait souvent plus de 40° avec un vent très fort mais vous avez surmonté les épreuves. Avec une volonté de participer a l’amélioration des conditions d’études des enfants.

Un grand merci !
Un grand merci a tous les participants, mes collèges de l’organisation Vélo Afrique 2011 et les sympathisants en Belgique! Merci à vous tous.

Cheikh Thiam
coordonnateur de l’école Bonjour Afrique.

The bigger picture …

Les Almadies, 26 maart 2011

De ritten zijn gereden. Fietsen werden vanmorgen, na een deugddoend ontbijtbuffet, netjes gedemonteerd en ingepakt in onze lichtbruine dozen. 30 stuks, netjes op een rij, vol van onze hoogsteigen fietservaring en dito belevenissen. Morgen komen we thuis en vertelt ieder van ons z'n eigen verhaal. Met heimwee denken we straks terug aan alle kinderen die we op onze tocht mochten ontmoeten. Hun hagelwitte tanden die telkens weer te voorschijn komen bij hun aanstekelijke lach en hun onaflatende drang om "les Toubabs" de hand te reiken.

Toeteren is een nationale sport in Dakar. Wie het eerst met z'n lichten flasht of claxonneert, heeft hier voorrang in het verkeer. Een wegennet waar je amper een weg kan terugvinden tussen de vervaarlijk diepe kuilen. Rood stof, een loodzware hitte in het binnenland, talloze "zandbakken", prachtige vergezichten, schrijnende armoede, bergen vuilnis, levensvreugde en talloze andere indrukken hebben Senegal, Dakar en het Bonjour Afrique schooltje op ons nagelaten. We hebben allemaal wel iets geleerd uit dit avontuur …

Onze laatste uren op Senegalese grond tikken langzaam weg. Straks staat een Boeing 767 van Air Italy voor ons klaar, bestemming Brussels Airport. Velen van ons zullen wat blij zijn om echtgenotes, kinderen, familie en vrienden terug te kunnen ontmoeten. Want let's face it; het thuisfront is datgene wat telt voor ieder van ons.

Ondertussen zijn de meest actieven onder ons nog richting Dakar getrokken. Voor een bezoek aan het idyllische eiland Ngor, op amper een kilometer uit de kust. Of op weg naar het slaveneiland, om daar wellicht geconfronteerd te worden met één van de donkerste bladzijdes uit onze humane geschiedenis. Het eiland bulk uit van kleuren en is een absolute must om te bezoeken. Ook het geplande bezoekje aan Endopol, waar straatkinderen speelgoed maken uit enkel en alleen vuilnis, zal wellicht z'n sporen nalaten.

Thuisblijvers genieten van zon, strand, zee, rust en "Flags", een best te pruimen Senegalees biertje. De Zandtrappers hebben doelbewust hun status ingeruild. Zij zijn niet langer de laatsten in het fietspeleton, maar hebben een onoverbrugbare voorsprong genomen in het zonnekloppen. Ze hebben het verdiend!
Geen Vélo Afrique-outfitjes meer. Wel flashy bikini's en dito zonnebrillen. Het zwembad ligt er uitdagend bij, maar we laten het voor wat het is …

Eén zaak staat als een paal boven water; de werking van Bonjour Afrique wijkt af van andere NGO's of ondersteuningsmechanismen. Een "long term commitment", gedragen door een specifieke en doordachte visie zijn hier de kernwoorden tot bescheiden succes(jes). We geloven erin en met ons de hele gemeenschap van Medina Gounass. Ergens deze week mochten we de volgende quote noteren: "Misschien is het een druppel op een hete plaat, maar je zult zelf maar onder die druppel staan".

Deze wetenschap en het hartverwarmende beeld van het tweede schooltje in volle aanbouw, is de laatste gedachte die we met jullie willen delen. Dit is geen druppel, INTEGENDEEL !

Au revoir Senegal, à la prochaine!

Koninginnenrit!

Les Almadies, 25/3/2011

We verlaten in groep de oevers van Lac Rose voor onze laatste rit van het traject. Hier en daar mijmert een enkeling over het avontuur dat we de voorbije week mochten beleven. Een ervaring zonder voorafgaande, dat is ieder van ons genoegzaam duidelijk geworden.

Gisterenavond werd er nog hartelijk mee gelachen, maar vanmorgen was het een feit: de “poepzalf” werd voor een laatste keer gesmeerd. Bestemming vandaag is “onze” school in Medina Gounass, één van de armste districten in de hoofdstad Dakar. Jorgen zal later op de dag deze omgeving beschrijven als “net geen sloppenwijk”.

De fietstocht verloopt voorspoedig en er lopen geen meldingen binnen van technische defecten. De mediajeep – bij vertrek vanmorgen nog op geheel Senegalese wijze aan de praat gebracht met aftandse startkabels, amper de naam waardig - baant zich een weg doorheen de diepe en vervaarlijke putten in het wegdek. Nu is het in een ijltempo richting Dakar …

Klokslag elf uur, in Afrikaanse termen wel te verstaan, arriveert het mediateam voor de schooldeur. Het tafereel wat we hier beleven is onbeschrijfelijk.
Joelende, dansende en uitgelaten kids verwelkomen ons op een manier die zelfs de hardste tante onder ons kraakt. Deze uitgelatenheid, vrolijkheid en verwelkoming zijn in geen woorden te vatten …

Een kwartiertje later arriveren de deelnemers – in peloton en onder begeleiding van Chris en Sabine - aan de school. Tom M krijgt de eer om als eerste door de erehaag te fietsen gevormd door alle schoollopende kinderen. Dit is ook hun moment. Hier heeft deze (school)gemeenschap dagen, weken, zelfs maanden naar toegeleefd. Fier wappert de Arriveé-vlag boven de hoofden van de deelnemers die één voor één de laatste meters van het officiële traject afleggen.

Na de eerste ontmoetingen en impressies wandelt ieder van ons door het deurportaal het Bonjour Afriqueschooltje binnen. Een veelheid van kleuren valt over de deelnemers heen. Aan de muren hangen prachtige plaatschilderijtjes die voor de gelegenheid van Vélo Afrique werden gemaakt. Maar de echte schatten, die zitten netjes en vol ongeduld op ons te wachten, in het middenportiek.

Op hun paasbest verkleedt, kijken ze met grote ogen vol verwondering in onze richting. Als Tom M zich tussen de kids zet, is het hek van de dam en wordt er gezongen, in de handen geklapt en gelachen dat het een lieve deugd is. Wie hier nog geen kippenvelmoment heeft beleefd, die begrijpt het ganse verhaal niet. De opmerkingen van de deelnemers zijn unaniem. “Dit is het hé mannen. Hiervoor doen we het toch?”. Fantastisch, niet te vatten, waaaaw, knap, … allemaal uitlatingen die bol staan van positivisme en een feel-good-vibe. De puzzel valt in elkaar. Onderweg naar de derde verdieping van het schooltje, komen we Jimmy tegen. Enigszins bezweet, steekt hij een duim in de lucht … hij begrijpt het verhaal en met hem zowat het ganse deelnemersveld. Daar waar de crew gisteren vreesde voor een emotioneel moment, is het duidelijk dat nu, vandaag veeleer het geval was. Met een krop in de keel, maar met een diep respect voor alles wat er hier tot dusver gerealiseerd werd, worden de eerste emoties verwerkt.

Na het bezoek aan het schooltje, brengt Cheikh Thiam ons nog naar een medische post en bezoeken we onderweg nog een lokale artisanale markt. Verschillende deelnemers hebben letterlijk handen en vingers tekort om elk kind te kunnen begeleiden op ons korte trip doorheen Medina Gounass.

Een uurtje later, ook weer volgens de Afrikaanse norm, zijn we terug op het dakterras van de Bonjour Afrique-school. Planning was om hier het middagmaal te nuttigen, maar de overweldigende indrukken die iedereen mocht ervaren –en het uitblijven van “le pain”- maakt dat iedereen, stilaan richting Les Almadies, onze laatste verblijfplaats vertrekt. Met de fiets wel te verstaan. De laatste 25 kilometer worden aan een pittig tempo gereden in de grootste metropool van Westelijk Afrika … Patrick breekt z’n ketting, Jorgen rijdt bijna tien kilometer ver op een platte achterband, maar de hoofdprijs is deze keer voor Kristel. Uit het niets staat loopt er plotseling een voetganger voor haar wiel. Een botsing is onvermijdelijk, maar Kristel weet zich letterlijk recht te houden en uiteindelijk is er geen kwaad geschiedt. Het had erger kunnen aflopen.

In Les Alamadies trachten we na afloop alle emoties van de dag te verwerken. Het buffet, de bar en de wondermooie omgeving worden gesmaakt. Er wordt gelachen, gekeuveld, gemijmerd en gepraat. Dit was het! Na het avondmaal voorzien Jeroen en Geertrui, geassisteerd door de altijd goedlachse Chris en de bevallige Sabine, voor elke deelnemer een “award”. We hebben het allemaal gehaald. Al heeft het voor de meesten veel zweet gekost. Hier en daar werd er zelfs gevloekt. Bloed en tranen kwamen er –gelukkig- niet aan te pas. Maar het scheelde niet veel …

We zijn acht dagen en 400 fietskilometers verder. Tom S heeft de groep om professionele verplichtingen al vroegtijdig moeten verlaten. Hij nam vanavond al het vliegtuig al richting Brussel, met tegenzin!

Aan het thuisfront nog een laatste blogmelding voor vandaag; wat we hier beleefden, is de catharsis van onze belevenissen. Wij hebben er van genoten, hopelijk geldt dit ook voor jullie …

To be continued!

Op naar Lac Rose

Lac Rose, 24 maart 2011

Het ochtendritueel is ondertussen genoegzaam bekend... Terwijl de zon zich langzaam klaar maakt om op te staan, zijn de deelnemers dat al een tijdje. Zakken worden gepakt, drinkbussen omgespoeld, de Zandtrappers – er zijn nog zekerheden – plakken hun banden en de crew plundert de lokale ‘supermarkten’ in hun zoektocht naar voldoende mondvoorraad en schilferijs.

Iedereen blijkt de lange rit van gisteren goed verteerd te hebben, maar toch is de spanning hier en daar merkbaar. Ook vandaag staat immers nog een zware dobber op het programma. De ochtendstress wordt even doorbroken door lachsalvo’s vanuit kamer drie... “Man, man, man, weet ge dat dit de voorlaatste dag is dat ik poepzalf moet smeren’, merkt Jorgen filosofisch (of was het psychologisch) op.
Uiteindelijk raakt alles klaar voor vertrek. De meesten opteren opnieuw om er van bij zonsopgang tegenaan te gaan.

De trip van vandaag voert ons van Ngaparou naar Pout om vervolgens door te steken naar Lac Rose. In Pout wordt halt gehouden bij een weeshuis voor jonge kinderen. Het betreft een voormalig UNICEF-project waar de leefcondities momenteel echter ronduit schrijnend zijn. Het bezoek confronteert ons met de bittere armoede op het platteland. De deelnemers worden er stil van en zijn ontdaan door wat ze te zien krijgen. “Dit zet je met beide voeten op de grond”, dixit Tom S bij het verlaten van deze weinig vrolijke plek.

Bij het uitrijden van Pout wordt nog even halt gehouden voor een snelle hap om nadien het traject te vervolgen. Het is een schitterende route met veel afwisseling en behoorlijk wat technische stroken. 83 km ‘Senegalees mountainbiken’ van de bovenste plank, al betekent dat in de gegeven omstandigheden voor de meesten een stevige kluif.

Kort na de middag melden de eerste renners zich in Lac Rose. De rest van het deelnemersveld druppelt binnen in de uren nadien. Tegen 14u30 is iedereen gearriveerd en geniet de groep van een stevig middagmaal. De eindbestemming is mooi maar ademt tegelijkertijd de sfeer uit van een ‘vergane glorie’. Tot 2007 arriveerde hier de jaarlijkse Dakar-race. In het hotel verwijzen de vele muurtekeningen van deelnemers en crew naar het roemrijk verleden van deze woestijnrally. Voor Jimmy is het meteen een bron van inspiratie om ook het Vélo Afrique avontuur te vereeuwigen. De andere deelnemers genieten intussen van een welverdiend en geanimeerd barmoment.

Een aperitiefje maakt de tongen los en zorgt ervoor dat de ervaringen van de dag nog vlotter worden uitgewisseld. Het is duidelijk dat het bezoek aan Pout z’n sporen heeft nagelaten. Er zijn verontwaardigde reacties op de organisatie van het weeshuis en de rol die UNICEF hier (niet meer) speelt. Er wordt hoopvol uitgekeken naar het bezoek aan het schooltje in Dakar, ‘ons’ Bonjour Afrique schooltje, datgene waar we het allemaal voor doen. Het hoogtepunt van de trip nadert!
Nog even iets eten, bed in en op naar de finale.

Morgen naar school!

Dag zoveel … We zijn de tel even kwijt (Voor de die hards: Rit 4, direction “Les Ecrins”)

Ngaparou, 23 maart 2011

Een nieuwe dag, een nieuwe rit. De meesten zijn er terug helemaal klaar voor na een verkwikkende rustdag. De groep vertrekt voor een rit van 77 kilometer. Sommigen hebben er schrik voor en vragen zich hardop af in welke mate de wind hen parten zal spelen.

De Zandtrappers, voor insiders ook wel de Duffelse connectie genoemd, vertrekken als eerste. Of dat dachten ze toch. Klaus, Jimmy en Thomas waren immers toen al lang vertrokken. Anderen volgen druppelsgewijs. Dirk DZ, Hans, Peter Van Oost, Franky en Philippe doen er iets langer over om te starten. Wellicht heeft dat veel te maken met hun nachtelijke strooptocht. Wie hier meer over wenst te weten, gelieve deze rasechte Gentenaars zelf te bevragen ;-)

Halfweg de middag informeren de crewleden elkaar via SMS of met het lokale Senegalese GSM-nummer dat hen werd toegekend. Het gaat vlot. Heel vlot! Het leeuwendeel van deze rit is dan ook uitgestippeld over gitzwarte asfaltbanen. Gevolg: iedereen bereikt voor het middaguur het afgesproken rendez-vous punt voor het middagmaal. Bananen, stokbrood en smeerkaas staan op het menu.

Buiten het oog van de camera wrijft Luc met een ijsblok over z’n blote bast. Ter info: elke bevoorradingsjeep neemt elke dag het nodige schilferijs mee om het noodzakelijke water en de frisdranken te koelen. Hier en daar interviewt het mediateam een aantal deelnemers. Geert H deelt ons mee dat hij ondertussen heimwee heeft naar de rode gravel van de laatste dagen. We leren eveneens dat Geert aan Babs de nodige tekst en uitleg over het “waaierprincipe” bij het fietsen heeft meegegeven. In een “waaierke” rijden is blijkbaar veel makkelijker en efficiënter. Een ondervinding die Babs ons later op de dag zal bevestigen.

Na een kort overleg, vlak na de middagpauze, besluit de organisatie dat het wellicht een goed idee is om vandaag reeds het honingproject in Bandia te bezoeken. Zo gezegd, zo gesproken. Geertrui geeft de ganse groep de gepaste instructies en ieder fietst vervolgens rustig richting Bandia.

Mondjesmaat bereiken de deelnemers het Bandia-reservaat. Zonder oneerbiedig te willen zijn, maar het wildpark, heeft iets van de Beekse Bergen in Senegal. Of toch niet helemaal. De VA’-ers zitten er gezellig samen op het terras van het plaatselijke cafeetje. Vijf meter lager, achter een omheining, ligt een krokodil vervaarlijk en muisstil (what’s in a word) een reiger te bespieden. Apen springen in ’t rond. Temeer als Dirk (Debrucker) hen een banaan offreert. Dirk wordt bij alle aanwezigen spontaan tot “opperaap” gebombardeerd.

Na de nodige verfrissingen, geeft Jeroen een gedegen en uitvoerige uitleg omtrent het honingproject in Bandia, amper een kilometer verderop. Hilarisch is het moment waarop Geertrui amper na drie zinnen Jeroen onderbreekt. Waarop Jeroen gevat reageert “ Geertrui, leg het dan zelf uit hé …” Iedereen proest het uit …

Jeroen heeft het over het ontstaan van het honingproject, de werkwijze van de Senegalese imkers, de logistieke input van Bonjour Afrique en de manier waarop de eerste bescheiden successen werden geboekt bij het oogsten van de honing.

Vervolgens komt Seck aan het woord. Seck, weliswaar in een quasi militaire outfit, is een hoogst aimabele man, die met hart en vuur spreekt over de veranderingen die zijn gemeenschap mocht ondervinden bij de implementatie van het ganse bijenproject. Helaas besluit Seck zijn betoog met de melding dat er dit jaar weinig tot geen oogst is. Jeroen begrijpt perfect de boodschap en belooft Seck de nodige aanpassingen door te spreken …

Vijf minuten later bollen we een kleine kilometer verder en bekijken we met eigen ogen de oorspronkelijke en huidige oogstmethode van de honing. Ieder heeft er z’n menig over, maar een feit is wel dat de werking van dit Bonjour Afrique-project toch tot een bescheiden succes mag gerekend worden.

Na afloop van het bezoek worden er nog de nodige kiekjes genomen van de dolenthousiaste kinderen. Baby’s incluis. En omdat één beeld nog steeds meer zegt dan duizend woorden, verwijzen we de lezer van dit blok graag naar elke foto waar een kind te bewonderen valt.

Collectief rijden we richting Les Ecrins. Bij aankomst treffen we hier opnieuw een stukje hemel op aarde. Een zwembad, een aparte bar, de weelderige bloemencultuur … we zijn terug “thuis”.

Peter Buellens en zijn schoonbroer Kurt nemen alvast de culinaire zorgen voor hun rekening. Vol overgave storten zij zich op de voorbereidingen en de effectieve barbecue. Chris tracht zijn tweede stunt van de week uit te voeren door een halve pot van een stevig kruid in de saus te draaien, maar dat verhaal gaat niet helemaal door. Elkeen geniet van de vis en pepersteak, wat ook wel mag na de volle 88 kilometer. Of 102 kilometer volgens Geert H. De effectieve afstand ligt wellicht ergens tussen de twee.

Na afloop van het avondmaal, biedt San voor ieder die wilt nog een geflambeerde banaan aan. Menig smult van deze lekkernij in stilzwijgen en is verzonken in gedachte bij alles wat we hier al mochten meemaken en beleven. De inwoners van Les Ecrins maken zich op voor een verkwikkende nachtrust.

Morgen de langste rit …

Rustdag...

Joal, 22 maart 2011

Definitie en/of synoniemen van rusten:
Geen fysieke noch mentale arbeid verrichten. Zich ontspannen. Dagdagelijkse beslommeringen even los laten. Even genieten van je hoogstpersoonlijke vrije tijd …

Weinig van gezien vandaag, hier in Niassam. Om kwart na zes (’s ochtends wel te verstaan) ontmoeten we San. San is een gebeten atletiekster die geen schrik heeft van een duurloop meer of minder. Met een hartelijke lach loopt ze -doorheen de zoutwinning -letterlijk een fantastische zonsopgang tegemoet.

Het ontbijt bestaat uit ovenverse broodjes die we besmeren met zoete kleverige maar overheerlijke confituur, en vergezellen van koffie, thee of warme chocolademelk. De ochtendzon tovert een diamanten tapijt op het water en bezorgd ons een overweldigend uitzicht dat menig van ons doet beseffen dat dit een unieke ervaring is.

Terug naar de orde van de dag. Rusten is de perfecte gelegenheid om “de benen wat los te rijden”. Er zijn wel degelijk die-hards onder ons die van geen ophouden weten. Tom M., Luc, Wannes, Kris, Klaus, Dirk D, Steve en Jeroen weten van geen ophouden en springen terug op hun fiets op weg naar Joal Fadiout, toeristische trekpleister en eveneens bekend omwille van het schelpeneiland. Steve is een beetje onfortuinlijk en ziet zich genoodzaakt na de zoveelste “flat-tire” andere dagplannen te smeden. Yo wordt opgeroepen om Steve terug naar ”start” te brengen. Voor Steve geen probleem. Hij heeft er zich nadien niet van beklaagd.

Een ander deel van het gezelschap heeft een andere bestemming voor ogen. Voor hen gaat het richting mangroves. Onder leiding van Franky, Afrika-kenner in hart en nieren en voor de gelegenheid gebombardeerd tot expeditieleider, trekken San, Geert, Babs, Annelies, Jorgen, Peter Van Oost, Tim, Dirk DZ, Hans en Philippe richting oestereiland. Met z’n elven in een pick-up. De bokken netjes achteraan in de bak, de geiten vooraan.

San blijkt niet enkel over een geweldige fysieke conditie te beschikken, maar eveneens over fenomenale onderhandelingscapaciteiten. Het uitspelen van 2 prauweigenaars is voor haar een koud kunstje. En een half uurtje later vaart het gezelschap naar een oestereiland.

Hoewel Babs en Annelies in het dagdagelijkse leven geen voorstander zijn van oesters, laten ze zich toch verleiden tot het proeven van een gerookte oester. “Smaakt ergens naar mosselen”, wist Annelies ons ’s avonds te vertellen. Blijkbaar is er nadien ook nog gezwommen in de oceaan. ’s Middags keerde de elf terug naar Niassam om te genieten van een deugddoende namiddag.

Diegene die niet op een fiets of in een boot zaten, waren ondertussen met de bus naar “het schelpeneiland” vertrokken. Onderweg wordt er ook halt gehouden aan de Baobab Sacré, de oudste (meer dan 800 jaar) en dikste boom (33m omtrek) van Senegal. Voor het bezoek aan het schelpeneiland geniet het gezelschap, Tom en co zijn inmiddels ook toegekomen, nog van een stevig middagmaal onder een pergola waar je nooit wilt vertrekken.

Sabine en Geert hebben de proef op de som genomen en zijn zelf de fiets opgesprongen om de tocht van 30 km naar het schelpeneiland in te zetten. Niet echt een foute keuze, maar toch nemen ze vanaf morgen met plezier hun taak van volgwagen terug op. Het respect voor de deelnemers is hierdoor alleen maar gegroeid. Ze hebben wel de retourbus van Tom genomen.

De groep thuisblijvers is misschien nog het verstandigst. Kristel, Jimmy, Peter, Thomas en later ook Steve nemen het zekere voor het onzekere en laten de dag over zich komen. Jimmy en Thomas nemen hun rustdag zoals het hoort … ze doen helemaal niks! Buiten met de kano varen, aan het zwembad liggen en hun binnenbanden plakken. Naderhand besluiten ze dit bandenplakritueel in één trek voor iedereen uit te voeren. Gedienstige jongens, die twee!

De crew werd aangenaam verrast. Gerlinde en Dominique hebben ons bediend in een Senegalese klederdracht. U hebt dit goed gelezen. Ook Dominique was verkleed als Senegalese. Waarvoor dank voor deze leuke verassing, vanwege de crew.

De avond valt stilaan over Niassam. De batterijen heeft ieder voor zich op geheel eigen wijze terug opgeladen. ’t Zal nodig zijn, want morgen wacht een zware rit. Hier en daar speelt een enkeling nog een potje petanque op het zilte zand. Lies, onze fotograaf, geniet van het avondlicht en schiet de laatste kiekjes voor vandaag. Morgen terug naar de orde van de dag.

Slaapwel!

Op weg naar Niassam …

Bij het ochtendkrieken balkt een ezel zich schor. We worden collectief wakker in onze berbertenten. De ene al wat meer gezwind dan de andere. Sommigen hadden het warm de voorbije nacht, anderen hadden het fris. Hier en daar werd er wat gesnurkt of stond er een wekker veel te vroeg …

Frans stokbrood, vers gebakken eieren, oploskoffie en smeerkaas komen iets later dan verwacht, maar geen mens die er zich aan stoort. Na de ceremonie protocollaire van gisterenavond waar Veerle op geheel Afrikaanse wijze werd uitgehuwelijkt, kijkt iedereen vol verwachting uit naar deze derde dag. De GPS toestellen geven 41 kilometer aan bij het vertrek. Een welkome afwisseling na de zware ritten van de laatste dagen. Babs en Jorgen staan vol verwachting en als eersten klaar om de klikpedalen aan het werk te zetten. Hun starthouding gaat niet onopgemerkt voorbij en snel staan Geert, Annelies, Klaus, Tom S, Tim, Gerlinde en Dominik aan hun zijde. Een minuutje later is het gezelschap vertrokken aan rit nummer 3.

Veerle -de kersverse bruid- Peter, Marleen, Kristel, Franky en Kurt hanteren hetzelfde scenario als gisteren. Bij hen ligt de klemtoon vooral op het genieten en het ontdekken van de lokale cultuur in al zijn diverse facetten. In al zijn geuren en kleuren. Ze nemen ruim de tijd en de gelegenheid om foto’s te nemen en een praatje te slaan met de verwonderde kinderen. Diezelfde kids roepen telkens “Bonjour Toubab” (“Dag blanke man/vrouw”) uit als de VA karavaan een dorpje passeert. Ze lachen de tanden bloot en steken vol levensvreugde de handen in de lucht.

Het gezelschap rijdt ondertussen verder door kleine pittoreske dorpjes waar de het leven zich aan de straatkanten afspeelt. De markttaferelen die je hier kan terugvinden, de interactie tussen de mensen, de hartelijkheid en onbezonnenheid …. ‘t is moeilijk in woorden te beschrijven. C’est une joie de vivre!

Deze rit staat overduidelijk in het teken van de overweldigende natuurpracht die de streek waar we ons nu bevinden, te bieden heeft. Wat een contrast met het hectische van Dakar! De zoutwinningen –neen, vandaag geen Chriske’s- schenken ons prachtige vergezichten. De zinderende hitte hangt boven de dieprode brique pileé wegen. Je voelt de savanne hier gewoonweg. Onderweg houden we halt bij pelikanen, kraanvogels, wilde paarden, schapen en de alom aanwezige baobab bomen.

Gek genoeg verandert er ook wel iets. Naarmate we zilte zeelucht naderen, veranderd de mentaliteit van de lokale bevolking enigszins. Waar we enkele dagen geleden nog rustig en zonder enig bezwaar konden fotograferen en filmen, is de drang naar een geldelijke verloning bij de lokale bevolking aan het groeien. We merken dit duidelijk en vragen ons hardop af hoever we van Dakar verwijderd zijn?

Plaatselijke tijd; net voor het middaguur. In de ondertussen roodbruine mediajeep loopt een sms’je binnen; de eerste twaalf zijn binnen. Bij het bevragen van het deelnemersveld betreffende de nieuwe verblijfplaats, zijn de reacties unaniem. Dit is een stukje hemel op aarde … Of zoals Klaus het verwoorde “dit is erover” :-)

Na de kamerindeling, een echte douche en de eerste gewenning aan een zalig en verkwikkend zwembad, gaat iedereen aan tafel. Een maaltijd naar Europese maatstaven valt ons te beurt … Het is opvallend stil aan de tafels.

De meest moedigen onder ons vatten in de loop van de namiddag nog een voetbalwedstrijdje aan. Een wedstrijd zonder regels en met een redelijk arbitraire scheidsrechter plus een goalie die de meest fantastische manoeuvres elke bal uit de geïmproviseerde hoek haalt, is de einduitslag op dit moment nog onbeslist …

Bonjour Niassam!