Ontbijt als naar gewoonte. Het is die nieuwe chef en Carol die alles aanbrengen. Het kan precies weeral niet vlug genoeg gaan, want telkens iemand zijn bestek loslaat is zowel bord als bestek verdwenen. Intussen is Guy al gaan afrekenen bij gerante Lisa.
Lisa, de gerante van Ematjeni Lodge.
Guy moet daar in de receptie ook een dame ontmoet hebben die hem heeft verteld dat Zijne Majesteit de Koning van Swaziland verkondigt dat zijn land tegen 2020 het modernste land ter wereld zal zijn. Die Madam geloofde het, en ze moet danig overtuigd zijn geweest dat Guy het precies ook begint te geloven. Tegen 10 uur verlaten we met gemengde gevoelens Ematjeni Lodge.
Nochtans een schitterende locatie “Ematjeni Lodge”.
Na een uurtje rijden naderen wij Maguga en houden er een fotostop aan de lange brug over de dam.
De brug over de Magugo dam.
Het landschap bestaat voornamelijk uit rode aarde met heel veel bomen, arme dorpen langs de weg en afgewisseld met curio shops die wat aan voorbij rijdende toeristen willen verdienen. Iets verderop bemerken we een kleuterschooltje waar de kindjes juist aan speeltijd toe zijn. We lokken ze naar de afsluiting met een snoepje. De verdeling verloopt nogal chaotisch en een liedje zingen komt er ook niet van. Ze schijnen ons niet goed te begrijpen.
Speeltijd in het kleuterschooltje.
Allemaal mooi in uniform.
Snoepjes uitdelen verloopt nogal chaotisch.
Een liedje zingen zit er ook niet in.
Swaziland ligt ingeklemd tussen Mozambique en Zuid-Afrika en heeft het hoogste percentage HIV infecties, waardoor veel kinderen wees zijn geworden. Vaak zorgt het oudste kind voor de jongere broertjes en zusjes en leven zij in armoedige huisjes. Deze weeskinderen zijn volledig op zichzelf aangewezen.
De gevolgen van HIV zijn soms schrijnend.
Het oudste kind zorgt voor broertje of zusje.
We rijden verder, veel bochten, redelijke wegen en we komen in een stoffige plaats genaamd Piggs’s Peak, het lijkt op een cowboy dorp maar wel eentje met een Spar. In ieder geval garantie voor een redelijk schone toiletstop. Dit stadje is vernoemd naar William Pigg die hier goud ontdekte. Tussen 1882 en 1954 is er druk naar goud gezocht en zijn talloze goudmijnen geopend. Heden ten dage blijft hier praktisch niets van over. De belangrijkste bron van inkomsten wordt gevormd door bosbouw en toerisme. In het centrum komen we bij het Peak Fine Craft Centre, waar we diverse interessante winkeltjes aantreffen. Ook een paar textielateliers.
Een klein confectieatelier.
Ze vervaardigen allerhande kledij.
Eentje is er ook gespecialiseerd in het borduren van etiketten.
De leidster van het atelier.
Tussen de verschillende winkeltjes en ateliers door ontdekken we ook een eetkraampje. Hier verorberen we onze zoveelste croque.
De Basterd Ladies in het eetkraampje.
Als we terug aan ons busje komen komt parkwachter George aangedraafd en hij tracht ons met hand en tand (alhoewel hij van dit laatste slechts een paar exemplaren overhoudt) te overtuigen hoe goed hij onze wagen wel bewaakt heeft.
George, de man die ons busje zo goed bewaakte.
George wordt beloond met een fooi en bovenop ook nog met een petje. Vanaf nu zijn er geen heiligen genoeg in de hemel. George slaat zijn handen in de lucht, almaardoor roepende ” Halleluja – Amen”.
Ik mag het oude petje van George opzetten, maar de vrienden vrezen dat er misschien wel luisjes kunnen inzitten. Halleluja… Amen…
De grensovergang wordt een lachertje. We bekomen onze stempels met een brede glimlach van de douanier en zonder ook maar iets van controle.
Tolformaliteiten zijn gereduceerd tot stempeltje zetten.
Eenmaal in Zuid-Afrika karren we maar in één stuk door, het landschap is vrij plat met hele grote pisangplantages en boomgaarden. Het rijschema verloopt voorspoedig en om 14.00 uur bereiken we Marloth Park, de thuisbasis van Paul en Nadine De Sutter (Sutterkes voor de vrienden). En wat dacht je; aan de ingangspoort van het park staan de Sutterkes ons in hun prachtige Hummer op te wachten. Bij het betreden van het Sutterkes pand, Xeni Lodge, schiet er op het terras ineens een machine in gang. Lawaai, geblaas geflits. Dit is een constructie die Paul zelf heeft gemaakt om de baboons af te schrikken. Het systeem is gebouwd met allerlei onderdelen van kapotte instrumenten : stofzuiger, fruitperser, een kleed, een nepslang, enz. Hier komen dus nooit baboons op het pand, want die hebben schijnbaar ook een heilige schrik van slangen.
Sutterkes baboonschrik.
Nadat wijzelf ook wat bekomen zijn van ’t verschot krijgen we van Sutterke een rondgang met een overvloed aan inlichtingen over zowel de buiten- als de binnenkant van Xeni Lodge.
Xeni Lodge… het Afrika van Sutterke.
We krijgen alles uitgelegd van hetgeen hij allemaal heeft aangepast en waar er veiligheden zijn ingebouwd. Nu is het wel hoogtijd geworden voor de welkomstdrink. Liefst een wit wijntje om wat af te kikken.
Dit zijn ze dan; Sutterke en zijn Nadine.
Nadine en Paul De Sutter vertoeven hier al een negental jaar in dit unieke project van Marloth Park. Het park van ongeveer 3.000 hectare opende in 1972 als een soort vakantiepark. Het grootste gedeelte bleef onaangeroerd. Er zijn geen hekken tussen de verschillende loten. De tuinen blijven in hun oorspronkelijke staat. Marloth Park wordt gescheiden door de Crocodile River van het Kruger Park. Binnen het park, zijn er giraffes, gnoes, kudus, zebra’s, impala’s, wrattenzwijnen, bavianen en er is ook een rijk vogelleven.
Regelmatig komen er giraffes een bezoekje brengen op Sutterkes domein.
Het is enkele minuutjes voor vijf uur als Sutterke ineens beseft dat hij nog naar de wasserij moet, en die sluit om 17 uur. We vliegen allemaal mee om Sutterke te volgen want naast het wassalon is er een superette waar we onze basisinkopen kunnen doen voor het ontbijt van morgenvroeg. Het wassalon is uiteraard al gesloten en gelukkig blijft de superette tot 18 u open.
Overleg in de superette… Welke koekjes zijn de beste?
Aanschuiven aan de kassa.
Voilà, het proviand is binnen. Terug naar Xeni Lodge waar we nog een uurtje kunnen zwemmen en/of internetten. De meesten stomen zich liever klaar voor het restaurantbezoek van vanavond en zo blijft er ook nog een beetje internettijd over. Er is geen WiFi bij Sutterke, dus moeten we ons verhelpen met onze draagbare router.
Internet time.
Als de Sutterkes ons komen ophalen wil Paul eerst nog een en ander uitleggen over de zuiveringstechniek van zijn zwembad aan kenner Luc.
Twee zwembadspecialisten…
Tijd voor het restaurant “Phumula Kruger Lodge”. We zijn vanavond de enige klanten, maar dat vinden wij niet erg en de uitbaters blijkbaar ook niet. Op uitzondering van Dominique die het bij scampi’s houdt, bestelt iedereen de specialiteit van het huis; Steak Madagascar. Ongelofelijk mals vlees met een subliem pepersausje. Een glaasje wijn mag er ook bij zijn, en voor dessert; Irisch koffie.
Phumula Lodge… aangename lokatie. Sutterke blijft geobsedeerd van alles wat techniek is.
Op de terugweg bij het inrijden van onze lodge schijnen de verstralers pardoes op een grote familie impala’s. Mooie afsluiter van de avond.
Impala’s in Sutterkes tuin.
We zijn echter nog niet aan de afsluiter van onze avond. Want wat blijkt?… De lodge zit volledig in het donker. Bij nader toezicht blijkt de hoofdtransfo doorgeslagen. In al zijn enthousiasme heeft Sutterke daarstraks alle apparatuur en alle lichten aangelegd; airco’s, waterpomp, zwemdok en noem maar op. En dat heeft de transfo waarschijnlijk niet kunnen verwerken. Voor de rest van vanavond zullen we ons wel verhelpen met zaklamp en kaars. En morgenvroeg wordt het ontbijt zonder koffie, maar… we zien wel. Een Vlaming trekt immers altijd zijn plan.
Hoi aan allen, maar voornamelijk aan Paul en Nadine ze hadden mij al verteld dat jullie veel in Afrika verbleven en nu ik toevallig deze foto’s zie , geweldig Paul proficiat
Vele groeten Danny-Maes schilderwerken