Toen Gregor tijdelijk aan de slag ging als bejaardenhelper ontmoette hij de weduwe Maria Altmann. “Jij moet Gregor zijn’, dat was het eerste dat ze tegen me zei’, vertelt hij. ‘Haar Venetiaanse accent liet een diepe indruk na. Ik viel als een blok voor haar Italiaanse elegantie.’

‘De eerste ontmoeting is me altijd bijgebleven’, mijmert Gregor. ‘We gingen samen op een bankje zitten. Met de andere mensen in de zaal hielden we geen rekening, het leek wel alsof ze niet meer bestonden. We praatten honderduit en als snel merkte ik dat Maria niet luistert met haar oren maar met haar hart. Die dag is mijn leven veranderd.’

Sufferds

Drie jaar lang, tot aan haar dood week Gregor niet van haar zijde. ‘Onze band was ijzersterk. Ik heb nog altijd het gevoel dat ik Maria al kende uit een ander leven. Voor de eerste keer in mijn leven was ik verliefd. Echt verliefd.’

Gregor was gelukkig en ook zijn vrienden en familie steunden de relatie. ‘In het begin was ik bang voor de reacties van de buitenwereld. ‘Maar iedereen die Maria ontmoette, was laaiend enthousiast. Maar niet iedereen mocht haar ontmoeten, ik wilde niet dat een vrouw met zoveel elegantie en die dacht dat ik perfect was, me zou zien met enkele sufferds.’

De gesofisticeerde Maria liet Gregor op haar beurt heel wat van de wereld zien. ‘Ik leerde kunst en klassieke muziek apprecieren. Ze bracht me kennis bij, doorspekt met verhalen uit haar kindertijd: hoe ze samen met haar echtgenoot ontsnapte uit de handen van de nazi’s tijdens de tweede wereldoorlog, hoe ze vocht om de schilderijen van haar nonkel terug te krijgen....Ik kon er uren naar luisteren.’

Toen Maria stierf, ging Gregor nadenken over zijn leven. ‘Voor ik Maria ontmoette, had ik niemand nodig in mijn leven. Toen ik haar voor de eerste keer zag, wist ik het: ik heb deze vrouw nodig. We hadden elkaar nodig.’ Tot op de dag van vandaag stel ik mij de vraag: waarom hield ik zoveel van haar? En nog belangrijker waarom hield zij van mij?’ Een vraag die voor altijd onbeantwoord zal blijven want op 7 februari 2011 stierf Maria.

‘Op haar begrafenis sprak haar dochter Margie me aan. “Jij was de laatste grote liefde van mijn moeder’, zei ze. ‘Mijn hart stond stil en ik voelde me klein en nederig. Ook vandaag denk ik nog altijd aan Maria, ze is nog altijd bij me. Ze is mijn gids voor het leven.’