Mijn liefde naast boeken voor Sarah Bettens

Soms is er zo'n periode dat je minder leest. Niet dat het komt omdat het huis geen ongelezen boeken meer heeft. Integendeel zou ik zeggen. Er zijn nog veel te veel ongelezen boeken. Steeds vaker geef ik wel gelezen boeken weg aan blije mensen. Zo was pas een vriendin van mijn anti- boekenwurm op visite en die kwam helemaal verlekkerd binnenlopen. Waarom? Als je onze woonkamer binnenstapt loop je gelijk tegen een enorme boekenkast aan. Enthousiast begon ze te kletsen over boeken. Over dat ze zo graag Up van Myrthe van de Meer wilde kopen. Maar dat ze deze maand echt geen geld over hield. Hup, ik loop naar de kast waar de niet thrillers staan en trek hem dr uit. Geniet er maar van, zeg ik. Ze kijkt me vertwijfeld aan... Ja je krijgt hem en zet hem maar in je eigen boekenkast. En maak maar weer iemand anders een keer blij met een ander boek.
Als je met een klein gebaar iemand zo blij kan maken, wat let je dan? Niks leuker dan mensen blij maken. Probeer het eens. Een wildvreemde! Dit jonge meisje kende ik ook totaal nog niet tot ze die avond binnenstapte. Nee, ik vertel dit niet om te laten zien hoe geweldig ik ben. Ben ik namelijk niet.

Maar waarom lees ik momenteel minder?
Ik ben weer eens naar een optreden van mijn favoriete bandje geweest: K's Choice

https://www.youtube.com/watch?v=o09Mw_MHgwY
Iedereen van boven de 40 kent zeker weten het nummer Not an addict. Klik de link maar eens aan en je vond het toen ook mooi. Ik weet het zeker.
Mijn bandje is weer helemaal terug en knalt harder dan ooit. Ze namen het album The Phantom Cowboy , wat afgelopen vrijdag uitkwam, op met Alain Johannes.

Alain is zeker geen onbekende naam voor al wie de alternatieve en stoner rock uit Californië een warm hart toedraagt. Johannes, trouwe kompaan van Dave Grohl, alsook live muzikant bij Queens of the Stone Age en Them Crooked Vultures, tekende als producer en engineer ook al voor tal van gevestigde waarden zoals Mark Lanegan, Live, Arctic Monkeys, en ga zo maar door.“Werken met Alain was in ieder opzicht wat we hadden gehoopt en zelfs nog veel meer”, vervolgt Sarah. “Gert en ik hadden de productie voor eigen rekening kunnen nemen, maar we zochten naar een meerwaarde want na een akoestische plaat en een soundtrack, was het opnieuw tijd om weer te rocken als vanouds”.

“Werken met Alain was niet alleen verrijkend, alles liep ook zo gemakkelijk”, aldus Gert. “Je helden ontmoeten valt doorgaans tegen, wordt wel eens gezegd, maar Alain was voor ons zeker de uitzondering op deze regel. Rot van ervaring – we geven toe bij de aanvang zelfs een beetje nerveus te zijn geweest – maar op geen enkel moment autoritair. Altijd open voor dialoog en suggesties."

Ze klinken heel anders nu. Zoals het eerste nummer van het album Private Revolution laat horen:

https://www.youtube.com/watch?v=KSO4dALjnc8

Ik was woensdag in zaal Zappa in Antwerpen en kreeg een lading energie van de nummers die ik hoorde daar en die de dagen daarna via de cd speler klonken, maar ook zonder cd speler doorklonken in mijn hoofd. Eindelijk heb ik nu mijn platenspeler aangesloten en ligt het zwarte vinyl op de draaischijf. De platenspeler stond boven waar ik af en toe heerlijk een paar uurtjes elpees draai. Heerlijk als je die naald in de groef zet. Ik heb vreemde hobby's..i know.

Maar ik geef ook nog ruiterlijk toe dat naast de muziek de zangeres Sarah Bettens me ook wat doet. Ik heb de band altijd leuk gevonden. Maar een aantal jaren geleden  werd ik ernstig ziek en vlak voor de eerste operatie, toen ik nog helemaal niet wist of ik de kanker zou gaan overleven enz, was ik ook in Antwerpen. In een park, in een mooie setting, mooi podium, verlichting, open lucht. Die avond zat ik met kippenvel en met tranen bij sommige nummers (ik zat gelukkig in het donker). Ik was opeens afgelopen woensdag terug op die avond. Haar muziek heeft me zo ontzettend getroost en gesteund tijdens die fucking vreselijke behandelingen. Als de chemo  urenlang mijn lijf indruppelde had ik vaak mijn ipod op met haar muziek. Het gaf afleiding. De eerste keer dat ik met kale kop  in Eindhoven stond waar ze covers van Edith Piaf e.d  zong, dacht ik van dit heb ik maar mooi gehaald! Ik leefde toe naar optredens  van haar en kijk nu in haardrachten terug. In Kapellen, haar geboorteplaats had ik mijn eerste haar terug: krullen! OMG! En daar stond mevrouw Bettens  die doodleuk haar haar had afgeschoren... Ik lag dubbel. Het stond dr een stuk beter dan ik met mijn debiele poedelkrulletjes.

Die vrouw heeft dus duidelijk een bijzondere plek in mijn hart ingenomen. Dat het daarnaast een waanzinnig lekker ding is, is een bijkomstigheid, al was ze de lillukste ter wereld. Ik zie haar altijd even geduldig na optredens cd's signeren bij mensen. Altijd even vriendelijk tegen iedereen. Een wat ik noem echt persoon. Zich zelf en geen nepperigheid aan. Ik hou er van.

Vorig jaar mei kwamen mijn grote liefdes/hobby's samen: Sarah kwam op de boekpresentatie van Nathalie Pagie optreden in Breda.

Nathalie schreef toendertijd een driewekelijkse column voor ons blog en ze wist dat ik een fan was. Nathalie benaderde de manager of Sarah wilde komen. Frank vroeg na een concert of ik Nathalie kende en zo was het cirkeltje mooi rond. Ik blij, want zo vaak zie je Sarah niet optreden in zo'n kleine setting. Met dr gitaar voor de boekenkasten zong ze twee nummers. Nathalie reikte haar boek uit aan Sarah.De enige nog mooiere setting is Sarah in een tattoo shop. De naam Ink past mij als een goede jas: de inkt van boeken, de inkt van de perfecte foto afgedrukt op goed papier en de inkt van tattoos en de muziek van mevrouw Bettens kleuren de wereld een stuk mooier. Zeker nadat ik me de afgelopen weken verbijsterd heb rondom de hele vluchtelingenproblematiek. Vooral om de botte reacties van een groot deel van de mensheid. Maar laat dat een onderwerp zijn van een volgende column. 

En ach binnenkort zal ik vast wel weer een boek op schoot gooien, een lekker glas wijn erbij pakken en er weer doorheen scheuren. Alles heeft zijn tijd. Op 7 mei komt de nieuwste van Hjorth Rosenfeldt EINDELIJK uit! En die gaat gelijk op de leuning, deur op slot en facebook weg.

Red jezelf van Kelly Braffet net uit

Patrick Cusimano staat voor een verschrikkelijke keuze: zijn vader is dronken thuisgekomen en bekent dat hij een kind heeft doodgereden. Moet hij zijn vader aangeven of net doen of er niets is gebeurd? Welke beslissing Patrick en zijn broer Mike ook nemen, het zal hun toch al gebroken gezin helemaal verwoesten. Verna Elshere wordt meegesleurd in het duistere, nieuwe leven van haar zus Layla. Layla was vroeger het perfecte christelijke meisje, maar ze ging twijfelen aan al haar overtuigingen toen haar strenggelovige vader haar dwong een kruistocht te leiden tegen haar eigen school. 
Nu Layla alles doet wat God en haar vader verboden hebben, raken de gebeurtenissen in een stroomversnelling. Verna moet de moeilijkste keuze maken: redt ze zichzelf, of de persoon van wie ze het meeste houdt?
 Als de levens van deze jongeren elkaar kruisen, leidt dat tot een ijzingwekkende confrontatie waarbij loyaliteiten worden verloochend, angsten blootgelegd en geheimen onthuld.

 Kelly Braffet woont in New York met haar man, schrijver Owen King. Red jezelf werd unaniem lovend ontvangen door pers en publiek.
 'Een zinderende thriller waar je nog lang van nahuivert.' - Dennis Lehane, bestsellerauteur

 'Een plot dat afraast op een nare afloop, maar door Braffets toedoen toch schoonheid krijgt.' - Booklist 

'Pakkend, realistisch, eng... Braffet gebruikt elegant proza, scherpe dialogen en levendige karakters in haar opbouw naar een onverwacht einde.' - Publishers Weekly, Starred Review

 'Fantastisch verteltalent.' - The New York Times

Wat vind Annemarie van de Kuilen van En Passant - Esther Kreukniet?

Lennart Huijbers, een gevierd vrijgezel, is een telg uit een oud ondernemers geslacht in Kralingen.

Binnenkort neemt hij het bedrijf van zijn vader over.
Theresa wil niets liever dan haar dochter Michelle aan Lennart koppelen.
De moeder, Marianne, van Lennart kent Theresa van de middelbare schooltijd.
“Theresa wat is het voornaamste argument om mijn zoon te overtuigen dat Michelle een goede partij is”. “Michelle is nog maagd”, vertelde Theresa en ze sloeg haar ogen neer.

Michelle en Lennart wonen met hun 2 kinderen, een zoon en een dochter, in Oostvoorne: een badplaats onder de rook van Rotterdam.
Als Michelle na een auto-ongeluk in coma raakt, heeft ze visioenen over een ontvoering en haar leven als meisje en volwassen vrouw.
Gelukkige herinneringen met haar verstandelijk beperkte grote broer Wouter.
Minder gelukkige herinneringen aan haar huwelijk met Lennart en haar ouders die vaak ruzie hadden over haar.
Ze droomt van haar hartstochtelijke vrijpartijen met Jacob die ze stiekem ontmoet.
Ook Maartje, een oude schoolvriendin, die tegenwoordig bij haar in huis woont en de huishoudelijke taken uit haar handen neemt, komt steeds weer terug in haar visioenen.
Waar kende Jacob Maartje van?
Michelle is eigenaar van een kunstgalerij en eigenlijk was het een uitkomst dat Maartje op haar pad kwam. Zo kan zij zich helemaal wijden aan de koop van kostbare schilderijen en haar geheime ontmoetingen met Jacob.
Michelle vecht voor haar leven tijdens haar coma maar is toch bang dat de waarheid naar boven zal komen.

Mijn mening:
Ik vond de eerste hoofdstukken erg warrig en van de hak op de tak.
Omdat elk persoon in de “ik vorm” werd geschreven, vroeg ik me soms af met wie ik nu weer te maken had.
Gelukkig heb ik het niet opgegeven en na een tijdje pakte het verhaal me.
Ik had al snel mijn vermoedens wie de hoofdverdachte was.
Op het einde van het boek kwam het plot als een verassing.
Toch vind ik het een aanrader en ondanks het warrige begin zit het toch goed in elkaar.

Esther Kreukniet je hebt 4 **** verdiend met En Passant.

Rozenburg: 27 april 2015
Annemarie van de Kuilen

De debutant - Suzanne Hazenberg

Soms krijg je een boek binnen en dan leg je hem op de stapel. Eerst nog wat andere boeken gelezen en toen hierin begonnen, wat jammer, had ik deze maar gelijk gepakt!

Ymke  is getrouwd (nog getrouwd) met Andy en samen hebben ze 4 kinderen: Lynn, Troy, Lloyd en Dylan. Het is geen doorsnee gezin, want Dylan zit een gevangenisstraf uit voor de moord op 2 meisjes en Lynn probeert haar anorexia te overwinnen na de misbruik van haar broer. Andy en Ymke wonen apart. Andy wil scheiden, omdat Ymke hem ten onrechte van misbruik op zijn dochter heeft beschuldigd. Ieder bezoekmoment gaat Andy of Ymke naar de gevangenis, maar Dylan wil hen niet zien. Wanneer Ymke op een dag wordt gebeld door de begeleider van Dylan dat hij Ymke graag wil zien, loopt dit bezoek uit op een mislukking. Dylan doet poeslief en aardig, maar sist naar Ymke  ‘De enige reden waarom ik bereid ben vijf minuten naar jouw rotkop te kijken, is omdat ik anders kan fluiten naar mijn begeleid verlof, ik haat jou’.

Ymke heeft een thriller geschreven en hoopt als auteur door te breken. Wanneer Ymke op haar eerste boekenfeestje is, de kerstborrel van een prestigieuze uitgeverij, valt aan het einde van de avond een schrijver van de trap en overlijdt. Deze schrijver heeft een boek geschreven die meedingt naar de Purperen Pijl waar ook het boek van Ymke voor genomineerd is. Verder niets bijzonders, maar wanneer er weer een moord op een auteur wordt gepleegd, die ook is genomineerd, gaan er wat belletjes rinkelen bij Ymke.

Ondertussen wordt Ymke’s huis en auto beklad met verf. Als dan ook nog de remleidingen van haar auto worden gesaboteerd, denkt  Ymke dat ze op haar uit zijn. Zou Dylan dat hebben geregeld vanuit de gevangenis? Ymke en Andy leven apart en als Andy de kinderen heeft, ruilen ze gewoon van huis. Ymke zit dan dat weekend op de zolderetage van Andy. Wanneer ze Richard ontmoet, ook een auteur, voelt ze dezelfde kriebels als in het begin bij Andy. Toch voelt het alsof ze vreemdgaat. Wanneer er een link ontstaat tussen de moorden en het boek van Richard krijgt Ymke twijfels en durft niet verder met Richard, tot dat hij tijdens een weekend van het Collectief van Nederlandse Thrillerauteurs verdwijnt en ze hem gaat zoeken.

Wanneer je nu een boek zoekt met alle ingrediënten voor een goede thriller, lugubere moorden en een vleugje romantiek,  dan moet je ‘De debutant’ zeer zeker lezen. Wanneer je een wat zwakkere maag hebt kun je hem beter laten liggen. Een knap staaltje schrijfwerk en voor mij een auteur die ik ga volgen en haar andere werken, ‘Obstructie’, ‘Eet’ en ‘Thriller’ zeer zeker ga lezen.

Dit boek geef ik 4,5 ster, het enige min puntje vond ik dat Roemer wat meer uitgediept had mogen worden.

Caroline Kuiper

Aaaahhhh wat doen jullie...

Ik ben geen echte fan van schrijvers. Wat is fan zijn van een schrijver? Ik ben fan van een zangeres en daar hangt een prachtige mooie foto in onze woonkamer, daar ga ik zo vaak mogelijk heen, koop de cd's, draai de muziek enzovoort. Fan van een schrijver? Nee, ik heb geen foto's van een schrijver in de woonkamer, wel van bepaalde schrijvers alle boeken. Linda Jansma staat hoog in de lijst van favoriete schrijvers van wie ik alles lees en probeer af en toe op te zoeken. Leuk en lief mens. IK mag haar super graag. De boeken van Hjorth Rosenfeldt raad ik iedereen aan. Het volgende deel kan elk moment uitkomen en ik kijk er naar uit. Maar fan? Ja? Oke.

Soms vind ik een bepaalde schrijver verrassend anders dan de gewone massa die je meestal lees en dat was bijvoorbeeld toen ik B.B. van Karin en Dimitri las. Verfrissend andere schrijfstijl. Ik genoot van dit boek. Ik heb iedereen aan zijn kop gezeurd dat ze het moesten lezen. Regelmatig aandacht in de facebookgroep en op het blog gegeven, maar het brak helaas niet door. Ook niet na de leesclub op Hebban. Ik was oprecht trots dat ze columns en korte verhalen lange tijd schreven op ons blog. Ik en de mijnen genoten zo van hun verhalen.
Ik kijk al lange tijd uit naar een nieuw boek van dit duo. Maar hoe gaat dat als je huidige boek niet goed verkoopt dan komt er niet heel snel een volgende helaas. Bij een normale uitgeverij dan.

Ik zit wat rond te snuffelen op het internet, waar je zo lekker uren kwijt kan raken met niks doen eigenlijk. Opeens ontdek ik dat mijn helden in een verhalenbundel staan. Ik zie een best mooie omslag. Een afschuwelijke titel Ik & mezelf ( de hele wereld is al zo ikke ikke ikke). He in november al uitgekomen???? Nooit van gehoord. Nog nooit iemand over horen praten? Ik zoek verder. Ooooooohhhhh een Scelta Publishingboek. Natuurlijk. DE uitgeverij die bijna beter een omslag met lege bladzijden kan uitbrengen. Die de geweldigste omslagen print. He, is het geen idee om notebooks te maken? Gratis tip! Maar de inhoud is in 99 procent zo ontzettend vaak slecht. Wij als inmiddels best groot team hebben een aantal verschillende boeken geprobeerd en ze stikken van de taalfouten, vreemde zinconstructies, vreemde verhaallijnen, plots die uit de lucht vallen en ga zo maar door. 
Maar Karin en Dimitri???? Die kunnen geen slechte verhalen schrijven? Toch? Neeeeeee.
Ik kan er niks over zeggen in dit geval. Ik heb het verhaal niet gelezen. Ik geef geen cent uit aan een boek van Scelta. Na het aantal zulke slechte boeken, geef ik liever bij voorbaat het geld aan Vluchtelingenwerk.
Even check met wie staan ze verder in deze verhalenbundel?
Natasja Bijl, Karin Hazendonk, Mandy Verleijsdonk, Anne-Rose C. Hermer, Monique van den Brok, Dennis van Elten, Odile Schmidt en het schrijversduo Karin & Dimitri.

Ik heb ze allemaal even opgezocht. Ze hebben allemaal verder al een link met Scelta. Dennis doet er bijvoorbeeld vrijwilligerswerk. En heeft nu een mooie beloning gekregen.
Bangersister raadt het boek aan met een mooie quote. Vergeet daarbij dan niet dat Bangersisters dikke vriendinnetjes is met de eigenaar van Scelta en zo is het eigenlijk allemaal een grote kleffe zooi. Maar dat wisten we eigenlijk al. Als je er eentje van de gang (lees op zijn Engels) boos maakt, krijg je die hele bende tegen je en die gaan dan overal mailtjes en tweets enzo heen sturen met valse verhalen. Achter je rug. Daar zou je nou eens een mooi boek over kunnen schrijven. Of een mooie verhalenbundel. He wacht.... waar gaan de opbrengsten van deze verhalenbundel heen?

DE OPBRENGSTEN VAN DEZE VERHALENBUNDEL WORDEN GEDONEERD AAN HET FONDS PSYCHISCHE GEZONDHEID.

In Nederland kampen duizenden mannen en vrouwen met psychische problemen. Dit aantal neemt jaarlijks toe. Er komen steeds meer mensen bij met depressieve gevoelens, ADHD, eetproblemen of overmatige angsten. Sommige zijn het slachtoffer van een aanranding of verkrachting terwijl anderen worstelen met een paniekstoornis of zelfs suïcidaal zijn. Deze problemen zijn van invloed op het functioneren van de mensen thuis, op school, op het werk en in de vrije tijd. Veel van deze problemen blijven verborgen, met alle nare gevolgen van dien.
 

Ik heb het serieus even in google ingetikt om het op te zoeken. Het fonds bestaat inderdaad. Nou, ik zou zeggen maak het bedrag lekker rechtstreeks over naar de stichting. Of bestel BB van Karin en Dimitri en lees een geweldig aparte thriller waar je kan lachen en je verrast wordt!

Ink

Koningsdag: not my cup of tea

Let wel: dit is mijn persoonlijke mening en niet perse die van het Thrillerlezersteam!

Koningsdag is weer voorbij
Bij mij hing er geen vlag uit.
Ben ik tegen het Koningshuis? Op zich niet tegen het gehele koningshuis. Maar ik liep gisterenochtend weer eens vroeg de hond uit te laten in een nog stille stad en dan dwarrelen mijn gedachten rond. Dat over 40 jaar ofzo Amalia op de troon komt en dat er daar dus 50 procent van Maxima inzit. Alhoewel als je naar het uiterlijk kijkt ze helaas te veel van Willemlex heeft meegekregen. 
Iedereen loopt weg met Maxima en het is ook een keileuk mens om te zien en ze is ook aardig tegen het gewone gepeupel: helemaal eens.
Maar die vader he... Jorge Zorreguieta. Dat is dus wel de opa van Amalia, onze toekomstige koningin. Ik ga het niet meer meemaken dat ze op de troon komt en zeker niet de geschiedenisboeken later. We hebben nu al prachtige boeken over Willem 1, 2 en 3 in de kasten staan met de meest bizarre verhalen. En wat dachten we van recentere geschiedenissen met hoe Juliana behandeld is. Maar dat is peanuts met hoe de opa van onze toekomstige koniging was. Die zat in een kabinet in Argentinie tijdens de vuile oorlog
Tussen 1976 en 1983 zijn naar schatting 30.000 mensen verdwenen. Hij  zat tot 1981 als staatsecretaris in het kabinet op het ministerie van landbouw.

Regeringsonderzoek

Na het bekend worden van de relatie tussen Willem-Alexander en Maxima Zorreguieta liet de Nederlandse regering een onderzoek instellen naar "de historische achtergrond en context van de politieke functies" van Zorreguieta. Met dit onderzoek werd prof. dr. Michiel Baud belast. Baud stelde vast dat ook Zorreguieta, net als vele andere Argentijnen, op de hoogte moet zijn geweest van de schending van mensenrechten. Tegelijkertijd stelde Baud dat het praktisch uit te sluiten is dat Zorreguieta persoonlijk betrokken geweest is bij de repressie of mensenrechtenschending. Maar denk ik dan hoe vaak maken de hoge heren hun eigen handen zelf vuil? Dat je op zo"n hoge positie zit en er van af weet en niksdoet is bijna even erg? Waren de kampbeulen in de Tweede Wereldoorlog erger dan de opdrachtgevers? Anderen steunen de lezing van Zorreguieta: de geschiedschrijver Luna concludeerde dat de schendingen van de mensenrechten tijdens het regime van Videla werden gepleegd met medeweten van de militaire leden van het kabinet, zonder dat de burgerleden werden geraadpleegd. Ook Máxima beweerde desgevraagd dat haar vader niets van de verdwijningen heeft geweten, al nam ze ook afstand van het ondemocratische bewind. Willem-Alexander legde de conclusie van professor Baud naast zich neer met de verklaring "een mening, waar andere meningen tegenover staan" en stelde daar vervolgens een ingezonden brief, als een "andere mening" tegenover. Later bleek dat die brief van de hand van generaal Videla was.

Ik weet dat de algemene opinie in Nederland is dat we eens zouden moeten ophouden over de vader van Maxima. Houden we dan ook eens op over die Tweede Wereldoorlog? Dat is namelijk nog langer geleden gebeurd. Er zijn nog steeds Argentijnse moeders die niet weten wat er met hun kinderen gebeurd is. Herdenkt Maxima dan op 4 mei dan ook even de doden van de Vuile Oorlog van haar vaderland mee?

Ink

Nieuwe Philip Kerr

De vrouw van Zagreb

In de zomer van 1943 wordt Bernie Gunther bij Goebbels ontboden. Omdat hij een onplezierige klus in Smolensk tot een goed einde bracht, heeft hij er nog een verdiend.

Goebbels wil dat ‘zijn’ Babelsberg Studio’s Hollywood overtreffen. Hij bemoeit zich overal mee en legt het aan met ­actrices. Zijn nieuwste ster, Dagmar Dresser, wier vader kort geleden spoorloos is verdwenen, weigert nog mee te werken. Ze dreigt terug te gaan naar haar man in Zwitserland en haar fantastische filmcarrière te vergooien.

Bernie denkt dat ze gewoon van Goebbels af wil, maar houdt wijselijk zijn mond. Hij bezoekt de femme fatale, die zegt dat hij naar Zagreb moet. En dat is nog maar het begin van alle ellende waar ze hem bij betrekt...

Wat je achterlaat - Tom Vowler

De cover:

Een mooi blauw oog wat door een sleutelgat loert. ‘I like’, hij trekt me gelijk aan. De blauwe kleur van het oog en de naam van de schrijver op de donkere achtergrond, dat valt mooi op en je raakt daardoor gelijk nieuwsgierig naar het verhaal. De tekst op de achterflap: ‘wat als alles waarin je geloofde in duigen valt?’ Ja, wat dan? Wat zou jij doen? Ik ben benieuwd naar het verhaal. Hij is begin 2015 uitgekomen en ik ga het beleven. Kijken of het verhaal net zo pakt als de cover.

Het verhaal:

Waarom liet je hem binnen?

Het verhaal speelt zich af in Dartmoor, de pottenbak/beeldhoudkunstenares Anna woont samen met haar man Robert en kinderen Paul en Megan. De relatie tussen Robert en Anna botert niet echt, de opvoeding van hun puber Paul zorgt voor een hoop spanning, Hij komt vaak laat thuis en soms helemaal niet. Robert is van mening dat Anna hem los moet laten, maar Anna is hier nog niet aan toe. Dit drijft een wig tussen het echtpaar. Wanneer een gevangene ontsnapt uit een nabij gelegen instelling is het zorgeloze leven van Anna over. Maar Anna moet zich niet alleen zorgen maken om de ontsnapte gevangene. want wie is die onbekende sjofele man die zich rond Dartmoor ophoudt? Hij kent Anna en is dichterbij dan ze denkt….

De jonge lerares mevrouw Jacobs heeft een relatie met haar getrouwde collega, de geschiedenisleraar Nick Ashworth. Mevrouw Jacobs probeert iedereen te helpen en is daarin wel een beetje naïef. Wanneer de 15-jarige Jamie Sullivan op een avond voor haar deur staat en ze hem binnenlaat, verkracht hij haar en ze raakt zwanger. Wanneer ze na een aantal weken pas aangifte doet, omdat ze dit eerder niet durfde uit schaamte, gelooft niemand haar. Zelfs haar ouders geloven niet dat een 15-jarige jongen haar kon verkrachten.

Mijn mening:

Alweer een debuut, en als ik de voorgaande recensies mag geloven weer een superdebuut. Ik ga het beleven, ben erg benieuwd. De laatste tijd heb ik al zoveel veelbelovende thrillerdebutanten mogen lezen, dat ik nergens meer van op kijk, wat een talent komt er boven drijven!

‘Wat je achterlaat’ is vlot geschreven, het boek komt wel wat traag op gang. Je leest twee verhalen, het verhaal van Anna en het verhaal van mevrouw Jacobs naast elkaar, het duurt best lang voor je duidelijkheid krijgt waar het heen gaat en wat de beide vrouwen met elkaar gemeen hebben.

Maar dit verandert halverwege het verhaal dan vallen de puzzelstukjes op hun plek. Het beloont je geduld voor de trage start. ‘Wat je achterlaat’ is het thrillerdebuut van Tom Vowler, Ik ben het met de titel ‘thriller’ niet helemaal eens, het is eerder een roman met spanning, want hele schokkende dingen gebeuren er niet. Het verhaal leest lekker weg, nadat de twee vrouwen zijn samen gekomen, maar echt spannend wordt het niet.

De personages zijn goed beschreven, je leert Anna kennen als een vrouw met een verleden en later valt het op zijn plaats. Mevrouw Jacobs vertelt haar verhaal in de ik-vorm en het verhaal van Anna wordt beschreven.

Ik kan niet zeggen dat ik het geen fijn boek vind, het leest lekker, is wel wat traag, pas aan het einde wanneer je nog 30 bladzijden moet lezen komt de spanning er een beetje in.

De personages zijn goed, de omgeving waarin het zich afspeelt is mooi beschreven en je loopt mee over de heide van Dartmoor. Maar de stempel ‘thriller’ zou ik het niet hebben gegeven.

Plot: 4

Leesplezier: 3

Spanning: 2

Schrijfstijl: 3

Conclusie: 3 ***

Moon

Wat vind Anita van Bernard Miniers Kille rilling

De ontdekking van een onthoofd paard in de ijskoude Pyreneeën zet het kleine valleidorp op zijn kop. Politiecommandant Servaz wordt meteen op de zaak gezet, maar welke zaak... is het gruwelijk verminkte paard een waarschuwing? Wraak? En waar is het hoofd? Als Servaz op het kadaver dna vindt van Julian Hirtmann, een van de gevaarlijkste seriemoordenaars van Europa, roept hij de hulp in van Diane Berg, een jonge psycholoog bij de gesloten psychiatrische inrichting in de buurt waar tbs-patiënt Hirtmann gevangen wordt gehouden. Hirtmann zit opgesloten in de best beveiligde instelling ter wereld, maar er volgt een reeks bizarre, onverklaarbare moorden en die wijzen steeds in zijn richting.

Mijn mening: Wat een heerlijk boek. De personages, de omgeving en de vreemde moorden. Politieman Martin Servaz is een sympathiek figuur en zijn 'tekortkomingen' (hoogtevrees, slechte schietprestaties etc.) maken hem alleen maar geloofwaardiger en menselijker. Alle personages worden goed uitgediept en hebben een duidelijk eigen karakter. Het plot is goed uitgedacht en de spanning bouwt zich, naar het eind, toe lekker op. Ik vond het geen moment langdradig en heb genoten van dit boek!

Moon gaat zich wagen aan de boeken van: Pierre Lemaitre

De vraag kwam van Ink: ‘Moon, wil je de boeken van Pierre Lemaitre eens gaan lezen voor het blog?’ Tuurlijk, maar wie is Pierre Lemaitre? Oohh wacht, dat is de schrijver van die boeken die de titels van namen dragen: ‘Alex’, ‘Irene’ en ‘Camille’, maar verder zegt het me eigenlijk weinig.. Ik ga er helemaal blind in, vol vertrouwen dat Ink ondertussen wel weet wat ik leuk vind om te lezen (ook weer leuk dus). Want kent Ink me eigenlijk wel zo goed? We zullen het na deze drie boeken weten ;-)

Pierre Lemaitre is een Franse auteur en scenario schrijver voor film en televisie, hij heeft al meerdere boeken geschreven en daarmee ook meerder prijzen gewonnen. Ik heb eigenlijk nog heel weinig Franse auteurs gelezen. Elke keer kom ik meer op de Scandinavische, dus ben wel benieuwd wat ik hiervan ga vinden.

Ik lees op internet dat er op 19 juni 2015 nog een boek uitkomt van Pierre Lemaitre, ‘Rosy’.

Dus de komende tijd kruip ik onder in de wereld van deze Franse auteur en maak ik kennis met ‘Alex’, ‘Camille’ en ‘Irene’. Volgen jullie mijn bevindingen? Deze zijn binnenkort op het blog te lezen.

Maar voor nu sssssttttt …..ik kruip even in ‘Alex’.

Nieuwe van Rosamund Lupton Dochter

De Britse Yasmin en haar dove dochter Ruby ondernemen een wanhopige tocht door de eeuwige nacht van het poolgebied. Na hun aankomst in Alaska krijgt Yasmin te horen dat haar man Matt is omgekomen bij een ramp in het verre noorden. Yasmin kan dit niet geloven en trekt met Ruby door het barre winterlandschap, op zoek naar antwoorden.

Terwijl ze schuilen voor een dodelijke sneeuwstorm, realiseert Yasmin zich dat ze ook bedreigd worden door menselijk gevaar. Met niemand anders op de weg die hulp kan bieden, trekken ze verder naar het noorden; alleen en doodsbang, door de extreme kou van de eindeloze poolnacht.

Vergeven

Eigenlijk wilde ik een stukje schrijven over geur (dat houden jullie tegoed), maar toen las ik een online artikel over een Joodse dame, Eva Kor genaamd, die alle ellende van Auschwitz had overleefd en nu tegen een van de voormalige SS bewakers van het kamp ging getuigen.

Eva Kor, 81 jaar inmiddels, zat in Auschwitz gevangen samen met haar tweelingzus Miriam en zij waren overgeleverd aan de experimenten door Josef Mengele. Eva kreeg o.a. vloeistof ingespoten waardoor ze bewusteloos raakte, nog steeds heeft ze geen idee wat voor vloeistof dat geweest kan zijn.

Ondanks alle ellende die ze heeft doorstaan in het kamp was ze toch naar de rechtszaal gekomen waar de 93-jarige Oskar Groening terecht stond. Oskar Groening stond bekend als de ‘boekhouder van Auschwitz’ en is mede verantwoordelijk voor de dood van meer dan 300.000 joden. Toen de twee elkaar ontmoette in de rechtszaal in Lueneburg en Eva zich aan hem voorstelde pakte Oskar haar hand en viel daarna flauw. Even later omhelsden ze elkaar en Oskar gaf Eva een zoen op haar wang. ‘Het was niet gepland’ zei ze. ‘Elkaar vermoorden heeft nog nooit iets goeds gebracht.’

Eva schreef er het volgende over op haar blog: ‘Alles waar hij van beschuldigd wordt heeft hij gedaan. Ik heb de nazi’s en iedereen die me gekweld heeft vergeven. Niet omdat ze het verdienen, maar omdat ik niet wilde blijven leven met de last, geen slachtoffer wilde blijven. Ik heb Oskar ook verteld dat het me er niet van weerhoudt om hem te beschuldigen en dat hij nog steeds verantwoordelijk is voor zijn daden en dat hij die verantwoordelijkheid ook moet nemen.’ Ze zei ook nog dat er niks goeds kan ontstaan uit boosheid en dat ze vast kritiek zal krijgen op haar reactie, maar dat is dan maar zo.

Poeh, dacht ik. Dan ben je sterk en moedig om na zulke gruweldaden zo vergevingsgezind te zijn. Dan heb je een groot hart en een enorme drang om te overleven, om inderdaad niet altijd het slachtoffer te blijven. Daar is heel veel kracht en wijsheid voor nodig.

Vergeven…niet een van mijn sterkste kanten moet ik bekennen. Er zijn een aantal mensen in mijn leven die mij en/of mijn naasten behoorlijk gekweld hebben en nog altijd roep ik weleens ‘als die of die voor mijn auto komt dan ga ik niet remmen.’ Gelukkig is dat nog nooit gebeurd ;) Ik geloof ook in karma…karma is a bitch en je krijgt wat je geeft. Uiteindelijk komt het goed…en geloof me niks is zo leuk als karma dan inderdaad toeslaat en je gniffelend vanaf de zijlijn toekijkt…een heerlijk gevoel is dat kan ik je vertellen.

Maar uiteraard heb ook ik wel eens iemand vergeven…mijn eigen vader zelfs…niet dat het makkelijk was en ow wat heb ik hem ooit van alles toegewenst. Toen hij ziek werd dacht ik in eerste instantie ‘net goed’ en daar schrok ik van, want ik dacht dat ik hem allang vergeven had….we hadden het er namelijk al jaren ervoor uitgebreid over gehad. Toen hij na een paar weken nog niet beter was en het er naar uit zag dat hij nog wel een tijdje ziek zou blijven, had ik zoiets van ‘nu is het wel genoeg hoor, word nu maar weer beter.’

Dat werd hij helaas niet, hij is na 4 maanden op 70-jarige leeftijd overleden…en tijdens die laatste 2 maanden toen hij niet meer kon praten omdat hij afasie had en de woorden die hij opschreef ook niet de woorden waren die hij eigenlijk bedoelde te zeggen, toen hij alles probeerde om aan mij duidelijk te maken dat hij zo’n spijt had, dat hij het echt heel erg vond, dat hij ook niet goed het waarom kon bevatten…toen heb ik hem keer op keer verteld dat ik hem echt had vergeven. Mijn pap, hij is zachtjes uit het leven gegleden met mij naast zijn bed…ik heb hem gezegd dat het goed was…en daarom kan ik hem nu ook gewoon missen, daarom denk ik niet met haat en bitterheid aan hem terug en dat geeft een hoop rust.

Vergeven…omdat je geeft om jezelf…

Ann

Lastig hoor omgaan met kritiek

 

Corinne Vlaminckx‏@corinnevlam

@Thrillerlezers Dat duurde langer dan verwacht Inkie, kom maar op met je lastercampagne, veel succes ermee, karma comes back around.... Meer

Deze tweet mocht ik net ontvangen op ons twitteraccount. Wat is er aan de hand? Haar vorige boek vond ik prima.
Heb ik zelfs een aantal keren in onze Facebook-groep benoemd. Zelfs van de week nog. Deze week kreeg ik gratis het nieuwe boek ‘Beklemd’. Nu kost het maar € 1,98 geloof ik, maar die konden mooi in de spaarpot. Op bladzijde 48 aangekomen, besloot ik te stoppen. Ik had al veel eerder zelfs willen stoppen, als een leesmaatje van mij niet zo enthousiast was geweest. Ik vond de eerste paar bladzijdes eigenlijk al van een bepaald niveau dat ik dacht van ‘oei’. Ik dacht van ‘Kom op geef het een kans!’. Eerst hebben we een tieneroppas die stapelgek is op haar oppaskind, welk per ongeluk valt op zijn kop en dood lijkt. De tiener begraaft het kind (logische eerste reactie he...) en verzwijgt tegen iedereen wat ze deed. Ze gaat er aan kapot, maar ze vertelt niemand iets. Dan is er een vrouw wiens kindje overlijdt en die ze niet kan afstaan en ze in haar kleine caravan houdt. De stank is ondraaglijk en het lichaam verwordt tot skelet. Ook best een logische daad voor een moeder he...
Toevallig achtervolgt de moeder de oppas en het kindje als die oppas het kindje begraaft. Ze graaft het kindje later op, want zo waar het leeft nog (huh huh). Vertelt niemand iets en neemt het mee

naar Spanje. Het is net Sinterklaas. De zoon die inmiddels 27 jaar is gaat op een dag naar Nederland en wie komt hij in de V en D tegen...jawel...je gelooft het niet...zijn oppas van vroeger. Hij herkent haar ergens van, maar weet niet waar van. Zij weet niet beter dan dat hij dood is. Toen heb ik het boek dichtgeslagen. Ik heb op Twitter enkel en alleen neergezet dat ik het boek dichtsloeg op bladzijde 48 , omdat er toen al te veel ongeloofwaardige zaken waren gebeurd. Schijnbaar (en eigenlijk wisten we dat al na enkele eerdere botsingen met bepaalde schrijvers) kunnen sommige mensen slecht tegen kritiek. Als je mijn tweet als een lastercampagne ziet....dan moet je je woordenschat echt gaan vermeerderen. Maar ik zou je vooral willen aanraden eens je boek door echte kritische proeflezers te laten lezen. Mensen die een bepaald studieniveau hebben bijvoorbeeld. Dit soort boeken zijn zo de voorbeelden van de boeken bij onafhankelijke uitgeverijtjes, waar je zelf een grote zak geld neer moet zetten en waar er geen redacteur naar je boek lijkt te kijken. Eerlijk is eerlijk: het boek kost maar € 1,98. Dus ik zou zeggen: bestel het! Gooi het in de vuurkorf op een warme avond. Je steunt er deze schrijver mee die hopelijk dan bij boek drie een redacteur inhuurt.

En doe niet zo sneu met je ‘lastercampagne’ pffffff

Absoluut geen thriller!!!!!!

 De zes schetsen die Nescio voor het eerst bundelde in het bundeltje Mene Tekel, vlak na de Tweede Wereldoorlog, zijn altijd in de schaduw van zijn grotere verhalen blijven staan. In 1955 werden ze voor het eerst opgenomen in één boek samen met De uitvreter, Titaantjes en Dichtertje en toen kon iedereen constateren dat deze prozastukjes, zoals `Buiten-IJ en `Een lange dag , in niets onderdoen voor de verhalen die de schrijver inmiddels beroemd hadden gemaakt. Nu, na bijna zeventig jaar, verschijnen ze voor het eerst weer in een aparte bundel, in de schitterende vormgeving en met de prachtige tekeningen van Joost Swarte, die al eerder zijn talent heeft gewijd aan de grote verhalen van Nescio. De drie eerder verschenen bundels van Nescio en Swarte zijn inmiddels collector s items geworden.

Hoeveel mensen lazen Nescio vroeger verplicht voor hun lijst? De Titaantjes bijvoorbeeld? Uitgeverij Nijgh & Van Ditmar komt deze week met boekje vier uit van Nescio met tekeningen van Joost Swarte.
Het is prachtig. Ik bleef het doorbladeren en stukjes lezen en naar de tekeningen kijken. Wat een ideale combinatie de tekeningen van Swarte bij Nescio. Het krijgt een ereplaatsje op de speciale plank in mijn enorme boekenkast. Dit is zo'n boek wat een echte boekenfan/liefhebber gewoon moet en wil hebben!

Moon gaat LOS!

Het is weer zover, het is weer de vierde donderdag van de maand en we gaan er weer voor. Al weer vroeg op pad op naar de studio van LOS radio. Even op de koffie bij Vera en Nico in ‘de Vos gaat los’. Met de Koningsdag in aantocht, leek het me gepast (en ook omdat ik gewoon een mega fan ben van dit boek En het best meer onder aandacht mag worden gebracht) om ‘Koninklijk Complot’ mee te nemen van Linda Udo. Het mysterie rondom de dood van Lady Di. Een boek waar 17 jaar onderzoek aan vooraf is gegaan, dat mag op de lokale radio niet ontbreken.

Om half tien richting de studio, lekker vroeg, maar fris en fruitig gaan we op pad. Aangekomen eerst natuurlijk ff lekker bijkletsen over de laatste boeken met Vera en Nico en nog even een berichtje posten op Facebook.

Zie ik dat Linda Udo, de schrijfster van het boek, ook gaat luisteren, Wauw wat een eer, maar ojee nu ligt er wel spanning op, want ik wil natuurlijk haar boek niet te kort doen (wat eigenlijk ook bijna niet kan). Om 10.20 is het zover: Moon gaat live! Vera vraagt me welk boek ik heb gelezen en ik steek van wal. Ik praat rustig door want ik kan wel een half uur vertellen over ‘Koninklijk Complot’. Na mijn lovende woorden wordt het stukje afgesloten met ‘Candle in the Wind’ van Elton John. Hoe mooi, het nummer wat hij speciaal voor het afscheid van Lady Di heeft geschreven.

Na het stukje radio avontuur kijk ik even op de chat en zie ik dat Linda mij een persoonlijk bericht heeft geschreven: ze bedankte me en vond het leuk om mijn stem te horen. Nahhhh, was ik daar toch even helemaal stil van en diegenen die mij kennen weten dat dit iets heel speciaals is want stil ben ik weinig ;-) Het was al met al weer een gezellige morgen met een hele speciale draai door de persoonlijke reactie van Linda. Ik was gewoon helemaal trots!!

Gelijk even gebruik gemaakt van dat ik toch in de studio was, mocht ik in het tweede uur nog even zendtijd voor onze vereniging want het is bijna feest in Julianadorp, Koningsdag. Ik ben er vroeg en hoop natuurlijk nog een paar mooie boekjes te scoren. Twee vliegen in één klap.

Een geslaagde ochtend en voor de luisteraars: ik mag 28 mei gewoon weer komen. Ik ga alvast bedenken welk boek ik dan onder de aandacht wil brengen.

Volgende maand weer een stukje ‘Moon gaat LOS’

Passagier 23 - Sebastian Fitzek

Politiepsycholoog Martin Schwarz werkt undercover en deinst nergens voor terug. Martin heeft tijdens een vakantie op het cruiseschip ‘Sultan of the sea’ zijn vrouw en zoontje verloren.

Martin blijft met allerlei vragen zitten. Wat is er die bewuste dag precies gebeurd en waarom?

Hij heeft zich voorgenomen nooit meer één voet op een cruiseschip te zetten, totdat hij vijf jaar later een mysterieus telefoontje krijgt van een oudere dame die beweert meer van de verdwijning te weten. Martin gaat terug naar het gewraakte schip en komt op het spoor van een verdwenen gewaand meisje dat is teruggekeerd naar de ‘Sultan of the sea’ samen met de teddybeer van zijn zoontje.

Als ik aan een cruiseschip denk dan moet ik altijd aan de bekende serie ‘Love Boat’ denken.

En wat zou het leuk en geweldig zijn om dat een keer mee te maken. Nu ik dit boek heb gelezen stel ik die droom nog maar even uit, ‘Sultan of the sea’ is één  grote nachtmerrie. 

‘Wat gebeurt er toch allemaal op dat schip?’ is het eerste wat je denkt. 

Je leert Martin goed kennen, door zijn werk als undercoveragent kent hij de klappen van de zweep, maar het is ook een man met emoties. De auteur heeft deze personage goed neergezet. Vanaf het begin word je met de golven mee getrokken in het verhaal. De spanningsboog blijft gespannen staan, door zijn vlotte manier van schrijven blijf je lezen.

En wanneer je denkt te weten hoe het zit, komt er een golf en spoelt die gedachte weg en heb je het als lezer goed mis. Het verhaal krijgt een andere wending, het is verrassend. 

Een plot die inslaat als een bom en die je niet zag aankomen, hier hou ik van. 

Ik vraag me af waarom ik nog nooit iets van Sebastiaan Fitzek heb gelezen. Want dat hij kan schrijven is zeker, echt klasse!

Ik heb gelukkig nog iets te goed. Het verhaallijn van Martin heeft me geboeid. En schrikbarend dat in het echte leven ook mensen verdwijnen op een schip. ‘Passagier 23’ is echt een aanrader voor iedereen die van thrillers houdt. 

Ik geef ‘Passagier 23’ 5 sterren.

Lydia Buist