We zitten buiten in het tuintje bij Serge, Peggy en dochtertje Io, vlakbij de drukke, Brusselse kleine ring, en het is er muisstil. Niet wat je zou verwachten in het hart van de hoofdstad. 'Als we bij familie in Limburg zijn, is het daar vaak rumoeriger', vertelt Peggy, en ze komt meteen met een tweede, onverwachte meevaller. 'We waren bang dat we langs de voorkant van ons huis, op het noorden, niet genoeg licht binnen zouden krijgen. Maar waar we niet op gerekend hadden –en dat is typisch voor een stad– is dat we door de reflectie van de zon op de huizen aan de overkant van de straat heel wat licht krijgen.'Licht en ruimte. Noem het gerust de kernwoorden bij de verbouwing die architecte Peggy Geens (BuroBill) bedacht voor de twee verdiepingen (en kelder) van het typische Brusselse herenhuis dat zij en Serge hadden gekocht. 'Het was een oud huis dat in een erbarmelijke toestand verkeerde. Van de oorspronkelijke structuur viel niks meer te zien, want overal zaten valse plafonds en houten lambriseringen. Daardoor had je geen licht. Ook buiten niet, trouwens, want de tuin was een echte jungle. Het huis had best veel charme, maar dat zagen we pas toen we het helemaal gestript hadden.'The white houseDe centrale ingreep waar heel haar concept rond draaide, was een zwevende box creëren, die als een tussenverdieping fungeert. Het hoge plafond van het gelijkvloers (3,95 meter) liet dat perfect toe. Op die manier kon Peggy de extra kamer tevoorschijn toveren die het gezin nog nodig had. Ze brachten er de badkamer in onder. Bovendien leidde Peggy ook, door vernuftig om te springen met ramen en glaspartijen, het licht dat ze zo graag wilde, het huis in. Zo kreeg de kinderkamer heel slim een glazen wand in plaats van een muur en een dichte deur, en kijk je door de vloer van de eerste verdieping in de keuken. Bij de grote slaapkamer 'ontbreekt' er aan een kant zelfs een halve muur.'Op die manier hou je in het huis contact met elkaar. Je weet waar de ander is. We woonden eerst in een loftachtig zolderappartement en waren het zo gewoon om elkaar continu te zien en doorheen de ruimte met elkaar te babbelen.'Bij de inrichting werd ook bewust voor lichte kleuren gekozen. 'Op de badkamer na dan, want die is volledig in zwarte natuursteen. Als contrast met al dat wit, én om een gevoel van rust en geborgenheid te creëren. Achteraf denk ik dat zoveel wit een soort overcompensatie was omdat het huis zo donker was toen we het aantroffen. Maar het werkt. Onder elkaar noemen we het inmiddels the white house, met een knipoog naar het Witte Huis van de Amerikaanse president.'Door de achtergevel volledig open te maken, werd er tenslotte geprobeerd om binnen en buiten met elkaar te verbinden. 'Tijdens de zomer is het contact met de tuin redelijk intens. Dan wonen we haast continu op de benedenverdieping. Tijdens de winter zitten we dan weer veel meer in de living op de eerste verdieping. Het is zo'n beetje als reizen door je eigen huis. Heel fijn.'Voor meer info over het architectebureau: www.burobill.be