Maurits Pirquin (1921 - 1993)

Zieleleven (zelfportret), olie op doek, 92 x 73, 1987

Maurits Pirquin zag het levenslicht te Hoeilaart, op 21 augustus 1921. Zijn ouders waren druiventelers, die zeker niet droomden van een artistieke carrière voor hun zoon.

Rond zijn zevende levensjaar werd Maurits echter getroffen door een toen ongeneeslijke reumatische aandoening, die hem jarenlang aan het bed gekluisterd hield en hem voor het leven tekende.

Voorjaar, pastel, 55 x 42, 1988

Talent had hij echter ingeboren. De gezondheidsproblemen, die voor ieder andere een onoverkomelijke hinderpaal zouden zijn, werden voor Maurits Pirquin een stimulans om precies dat ene grote talent dat in hem sluimerde, te gaan ontwikkelen. Met een onbeschrijflijke moed ging de jongeman aan het tekenen en schilderen : de wereld rondom hem, de mensen om hem heen, en vooral - en dat is ook nu nog zijn grote kenmerk - zijn innerlijke wereld.

Bezieling, olie op doek, 73 x 92, 1986

Zijn werk werd opgemerkt door Richard Viandier, lesgever aan de academies van Elsene en Sint-Joost, bekend om zijn landschappen, geschilderd in het Zoniënwoud. Om de steun van die gevoelige artist is Pirquin nu nog dankbaar.

Na zijn academische opleiding aan de academies van Elsene en Brussel, die hij combineerde met zijn werk als studietekenaar bij het Ministerie van Landbouw, kwam Pirquin terecht in het "Vrij tekenatelier" van Sint-Lambrechts-Woluwe, dat eerst door Edgard Tytgat werd geleid, en, na diens dood in 1957, door Maurits Verbist. Afgestudeerden uit verscheidene academies en hogere instituten ontmoetten hier elkaar in een ongedwongen sfeer om te discussiëren over kunst, om samen te werken, elkaars "produkten" te bekijken, te bespreken, elkaar aan te moedigen; Oscar Jespers, Herman Minner, Maurits Van Saene behoorden er tot de getrouwen ...

Kruisweg XIV Jezus wordt in het graf gelegd, aquarel, 26 x 33, 1969

Vanaf 1965 wijdde Maurits Pirquin zich uitsluitend aan zijn kunst, die in een stroomversnelling terecht kwam : zijn expressie werd steeds dieper en voller, zijn techniek maakte zich verder los van het academisme. Zeer snel evolueerde hij tot de schilder van het innerlijke, waarbij de vormgeving nauw met het behandelde thema is verbonden. Voor hem was het schilderij geen doel op zichzelf, zelfs de schoonheid ervan was geen doel, maar wel was het werk de uiting van hetgeen zijn ziel ontroerde en beroerde. Aldus is een doek van Pirquin niet zomaar "een mooi werk" : het geeft inzicht in wat de kunstenaar bezighield, wat hem boeide en bekommerde. Het geeft de toeschouwer toegang tot zijn vreugde en verdriet, m.a.w. het verplicht tot mede-leven. De emoties die hij in zijn hele werk legde, zijn die van ieder mens. Wie Pirquins doeken met aandacht bekijkt, vindt er zichzelf in terug, zijn eigen zijn, het zijn van ieder mens, van "elckerlyc". Ten onrechte zou men Pirquin als een late expressionist catalogeren : hoewel hij expressionistische technieken aanwendde - niemand kan loochenen wat vóór hem kwam - keerde hij terug naar de oorsprong van het expressionisme, wat zijn vormgeving sterk en tegelijk sober maakt.

Schoon is de mens, olie op doek, 89 x 130, 1987

Zijn tekenwijze werd steeds schematischer, eenvoudiger, vrijer, zijn kleuren feller en vitaler. Zijn kunst werd één constant opborrelende stroom van gedachten en ideeën, van uitbarstende emoties. Van het klassieke portret en het academische landschap evolueerden zijn onderwerpen naar het essentiële, van alle franje ontdaan, zodat de hele kunst eigenlijk een "teken" werd, een uiting van het rijke innerlijke leven van de kunstenaar. Voor die uiting van gevoelsleven vond de artist zelf dat hij schatplichtig was aan Simone (+ april 1990), die vijfentwintig jaar lief en leed met hem deelde, hem bijstond en steunde, de kunstenaar in hem zonder ophouden stimuleerde. Naar haar gingen zijn gedachten voortdurend, haar portretten schilderde hij het liefst. Tot op het einde van zijn leven was zij zijn muze, die zijn gemoed beheerste en zijn hand leidde ...

Het heelal...en wij ?, olie op doek, 40 x 30, 1991

En steeds weer nam de kunstenaar het palet ter hand, een palet dat voller, kleuriger en levenskrachtiger was dan ooit. Elke dag bleef Pirquin schilderen met een overtuigende kracht en een ontwapenende eerlijkheid, die niet anders kunnen dan iedereen ontroeren en overtuigen.

Verslaving, olie op doek, 70 x 60, 1980

Maurits Pirquin heeft werk in publieke en privéverzamelingen, in binnen- en buitenland. Hij nam deel aan groepstentoonstellingen in Affligem, Brussel, Elsene, Leuven, Waver en Werl (Duitsland). Persoonlijke tentoonstellingen had hij in Hoeilaart, Brussel, Vaalbeek, Grimbergen, Knokke-Heist, Gaasbeek (Kasteel), Galmaarden (Provinciaal Trefcentrum Baljuwhuis).

Rotweer (Zeebrugge), olie op doek, 70 x 60, 1978

In 1950 ondernam hij een lange kunstreis door Italië, en in 1963 tekende hij in de Parijse "Académie La Grande Chaumière". Maurits Pirquin overleed te Hoeilaart op 4 november 1993.