Na de eerste opleidingsdag besluiten we in Parijs op zoek te gaan naar iets eetbaars… Mijn collega Raf en ikzelf hadden er een uitputtende dag op zitten. Dus we hadden beiden niet meer veel zin om met de metro te gaan avonturen, met overvolle treinstellen en veel gedoe om naar de Place du Republique  te sporen.

Dus gingen we in de buurt onze zoektocht verder zetten.  Terwijl we door de straten lopen kijken we uit naar mogelijke restaurantS en lezen de uitgestalde menukaarten. Iets voorbij Place d’horloge lezen we een interessante kaart. Mooi, dat is meegenomen. Terwijl we de menu doornemen worden we aangesproken door een keurig heertje van 82 j. Hij prijst het restaurant aan en toont zijn favoriete menu. Dit lijkt ons wat maar de deuren zijn nog geslotn. Dus kijken we naar de openingsuren. Pfff, 35 minuten op straat wachten, dat zien we niet zitten.

Het voorname heertje stelt ons voor om hem te volgen naar een restaurant waar je effectief kunt eten aan de helft van de prijs, eerljke keuken. Waarom niet, het restaurant lag 2 straten verder. Onderweg verklaart deze  kerel dat hij geen Parijzenaar is.  Zijn vrouw is vorig jaar overleden. En meneer is enkele dagen per maand in Parijs om een oude vlam te ontmoeten. Kom dat tegen, 82j.,  zijn hoofd kwam amper tot aan mijn schouders, en hij liep daar rond met een broek vol goesting. Over DRIVE en PASSION gesproken.

Aangekomen in een bruin café/brasserie horen we dat de keuken vandaag gesloten is. We schieten onze jassen terug aan, maar worden tegengehouden aan de deur door de patron. De keuken is toch geopend. Ok, we bwkijken de kaart. Raf besteld een Osso-bucco schotel met rijst. Ons heertje besteld, bloedworst met appelkompot of een soort van puree. Ik wil lasagna bestellen, hebben ze niet meer. Dan maar de kalfssteak…. Ook niet voorrradig.. Of ik niet wil gaan voor de visschotel… Neen, dus het zag eruit dat we toch terug in onze jassen zouden schieten.  Toen de ober zag dat ik niet ging voor de foi gras (over mijn lijk), bleek de kalfssteak toch beschikbaar te zijn.

Terwijl we op onze bestelling wachten trakteert het keurige heertje op een apperatief.

Als een waterval doet Daniel uit de doeken hoe heel de affare in elkaar zit. Zijn plan van aanpak om zijn getrouwde vrouw te veroveren. Zijn passie voor muziek, de viool, de gitaar en de contrabas. En ook zijn vroeger beroep als leerkracht in een lokale school komt ter sprake. Hij toont ons rood uitgeslagen kleuren foto`s  van zijn overleden vrouw op zijn boot. En een zwart wit foto van zijn nieuwe vlam.

Ik vertel Daniel dat ze als 2 druppels water trekt op de vrouw van Michail Gorbatsjov: Raisa. Bleek ook dat ze afkomstig was van Rusland.

Tijdens het etentje kwam onze nieuwe regering ter sprake. Ik was toch wel verwonderd dat het nieuws in België zo op de voet werd gevolgd. Dacht niet dat de Fransen daar van wakker lagen. Maar het tegendeel was waar. Gelukkig hadden we sinds één dag een regering, want de annexatie bij Frankrijk was ook één van de voorstellen. Heb maar niet gevraagd of we de naam France dan moeten vervangen door Belgique, haha.

Uiteindelijk hadden we onze sociale taak volbracht en hebben we Daniel gezelschap gehouden, die avond. Iemand met zo’n rijk gevuld leven had nog (voor hem) belangrijke punten op de agenda staan. Bleek dan ook de drive te zijn om verder te gaan.