Ja, het is een prachtig pand, die nieuwe locatie van de Hertog Jan***. Met een fenomenale, gigantische groenten- en kruidentuin, waar zowat elke tafel in de eetzaal een prachtig zicht op heeft. Je realiseert je dit des te meer als je na afloop van de maaltijd uitgenodigd wordt om – met een fris kruidendrankje – een wandeling doorheen dit groene, rust uitstralende paradijsje te maken. Van achteraan die tuin valt het contrast des te meer op tussen de rode, verweerde stenen van de oorspronkelijke woning op de achtergrond tegenover de zwarte, modernistische en met overheersende vensterpartijen opvallende nieuwbouw ervoor.
Maar…
Tijdens die wandeling langs de talrijke perken met groenten word je wat aan je lot overgelaten. Geen naambordjes, niets. Zelfs wij (met tientallen jaren expertise in de groenten en fruit groothandel) hadden het moeilijk om alle planten thuis te brengen. Voor een leek moet zo’n rondgang snel afstompen tot een digestieve wandeling zonder meerwaarde, en dat is spijtig voor een tuin met dergelijk potentieel.
Ook vielen een aantal rottende en verwelkte struiken en beplantingen enigszins uit de toon in wat toch het buitenwalhalla van smaak en verfijning zou moeten zijn. Had ik niet ergens gelezen dat Chef Gert De Mangeleer er een full time tuinier op nahoudt? Wel, die heeft nog heel wat werk op het schap!
Ja, De Mangeleer kan koken! Dat kwam al tot uiting in twee van de vier hapjes: het heerlijke barbecue spek in een soort knapperige kroepoek ingewerkt en pittoresk gepresenteerd op een bedje van stro, en het méringue bolletje met vlagen framboos en rode biet, dat een – gelukkig niet overheersend – stukje ganzenlever verborg. Het eerste voorgerecht van het “Korte Ontmoeting” menu waar wij voor gekozen hadden (hapjes, 2 voorgerechten, hoofdschotel en dessert – 115 EUR + 65 EUR “all-in”), blies ons vervolgens compleet omver: een stukje gerookte Oosterscheldepaling begeleid met venkel, het geheel in een sopje van miso dat als een ware smaakbom ontplofte in de mond. Het signatuurgerecht dat daarop volgde, de met ibericoham en snijboon opgevulde puntpaprika, verbleekte er (onterecht) enigszins bij.
Maar…
Bij het hoofdgerecht ging het verkeerd. Eerst werden we een glas witte wijn ingeschonken, en werd ons een gerecht op basis van tarbot aangekondigd (de menu’s zijn naar inspiratie van de Chef samengesteld, en dus komt elke bereiding als een verrassing op je bord). We keken enigszins verbaasd naar het Opinel vleesmes dat intussen al klaargelegd was, en nog verbaasder toen ons Wagyu vlees voorgezet werd, klaargemaakt op de Mibrasa oven, en begeleid door een potje smeuïge aardappelpuree en een flinke kom groenten. Goed, de witte Bordeaux werd snel vervangen door een rode Spaanse. Maar we bleven met een dubbel gevoel achter: enerzijds voelden we geen meesterschap van de Chef in dit simpele gerecht (geef om het even welke hobbykok dezelfde ingrediënten, en de meesten zullen erin slagen zoiets op tafel te krijgen), en anderzijds begon het toen ook tot ons door te sijpelen dat de “all-in” formule betekende: één glas witte wijn voor de twee voorgerechten, en één glas rode wijn voor het hoofdgerecht. Geen denken aan bijschenken! Voor 32,5 EUR per stuk hadden we zonet de twee duurste glazen wijn uit onze culinaire geschiedenis gedronken…
Ja, op de net vermelde verwarring na is de dienst onberispelijk in Hertog Jan. Een achttal jonge medewerkers malen kilometers af in de grote (het kwam bij wijlen zelfs over als een enorme) eetzaal, waar voor (te) weinig of geen afscheiding tussen de tafels gezorgd werd. Mede-eigenaar Joachim Boudens houdt (en heeft) alles in het oog, en coacht voortdurend zijn team. En dat is nodig, want de meesten onder hen stralen niet echt veel ervaring uit.
Maar…
De eetzaal heeft veel meer potentieel. Zoals ze momenteel ingericht is, deed ze ons nog het meest denken aan… de zaal van een uitvaartcentrum! Een beetje kunst aan de muren en tussen de tafels zou wonderen kunnen doen. Er kunnen vlot een zestigtal couverts een plaatsje aan de tafels vinden (en dan denken we nog niet eens aan het inschakelen van de extra beschikbare ruimte ernaast), wat toch kantje-boordje is om een driesterrenniveau te kunnen handhaven.
En ja, de Chef doet wonderen met wat hij in zijn tuin kweekt. Dat konden we nog eens ervaren bij de Hertog Jan thee, waar we voor kozen na het (kleine) dessertje, een zandkoekje met aardbeien, rozen en kruiden. Op dit aftreksel van een dozijn kruiden en groene wondertjes zouden we eerder het etiket “infusie” kleven, maar de doortastende smaak (met munt als hoofdspeler) mag best naast deze van de beste thees staan.
Maar…
De weinig variërende zoetigheden op de snoepkar konden ons dan weer heel wat minder bekoren. We kunnen voor de vuist weg een handvol mindere sterrenzaken opnoemen, waar op dit gebied heel wat meer afsluitend stuntwerk geboden wordt (spontaan komen dan resto’s als de Bon-Bon** en zelfs de Arenberg* in gedachten). Bovendien bemerkten we dat voor sommige tafels oliebollen voorzien waren als finale uitsmijter. Maar de tafels die al afgerekend hadden en het restaurant verlaten, hadden die niet gekregen, en wij al evenmin (zou onze Korte Onmoeting daarvoor té kort bevonden worden?). In het Hof van Cleve*** zagen we nochtans deze attentie iedereen ten deel vallen…
We gingen dus met gemengde gevoelens naar buiten. Ja, de Chef kan het, dat voel je en hier en daar proef en zie je het ook. Zijn team is nog een beetje te zichtbaar zijn weg aan het zoeken doorheen de veel te grote eetzaal, waar een paar extra toetsen voor een meer gezellige en intiemere sfeer zouden kunnen zorgen. Maar de invulling van een “all-in” formule is grotesk en bijna beledigend, en het gemiddelde niveau van wat we tijdens deze Korte Ontmoeting voorgeschoteld kregen, neigt meer naar één of misschien twee, maar zeker niet naar drie sterren.
Wat anderen vinden van Hertog Jan?
===============================
Sterrenjacht 
We zijn blij dat een mede-blogger zich kritisch durft uit te laten of Hertog Jan. In de pers en op de meeste blogs lees je enkel lovende recensies. Maar ook onze ervaring was geen onverdeeld succes. En dat moet kunnen gezegd worden.
Zaterdag december 2015 opnieuw naar Hertog Jan geweest. Onze vorige ervaring was fantastisch, zowel op culinair vlak als verhouding prijs/kwaliteit; we waren toen zelfs positief verrast: kregen meer gangen dan verwacht en het wijnforfait viel zeer goed mee. Ditmaal minder goede ervaring, misschien omdat we via Travel Bird hadden gereserveerd …… zonder enige verwittiging of afspraak werd één van de voorgerechten “afgewerkt” met truffel …. resultaat supplement van € 70,00 voor 2 personen. Een wijnforfait leek ineens niet meer te kunnen, de wijnkeuze werd door het personeel bepaald en werd telkens per glas afgerekend (variërend van € 10,00 tot € 30,00 per glas), bovendien karig ingeschonken. Tot slot, de zaalbediening gebeurde nogal “losjes”, eerder brasseriestijl. Ik las trouwens op de site van het restaurant dat men personeel zoekt, ervaring is niet nodig. Voor een driesterrenrestaurant mag de lat wat hoger liggen !
Er zijn zo een aantal restaurants in België waarvan je je afvraagt waarom zij jaar na jaar op hun (te hoge) sterrenniveau blijven. Dit is er – volgens onze bescheiden mening – eentje van. De Karmeliet (***, maar eigenlijk meer **) en Hostellerie Le Fox (meer * dan **) zijn andere voorbeelden. Maar goed, Michelin’s wegen zijn blijkbaar ondoorgrondelijk…
Pingback: De Gidsen van 2018 | Sterrenjacht
Pingback: De Gidsen van 2019 – Sterrenjacht