2012 Q1 (2011): Sea Grill recensie

Bon. De Sea Grill dan maar. Twee sterren. Ik moet toegeven, ik was toch wat nerveus toen ik samen met onze porte-parole de lobby binnentrad van het luxueuze Radisson Sas hotel, alwaar het restaurant van topchef Yves Mattagne is gehuisvest. De lobby van het hotel is groot en hoog, onze lunchclub’s porte-parole is klein en heeft een dik hol: terechte stress dus. De OBLC werd opgericht in 2007 en blaast dus vijf kaarsjes uit, minder dan twee Michelinkes zou er minstens één te weinig zijn. Het duurt niet lang of onze club is volledig, op onze Chef Ambiance na. Fashionably late again, daar wachten we niet op.

De ontvangst aan de Sea Grill door de lakei van dienst is correct doch koel, maar goed, hij kent de weg naar onze tafel op z’n duimpje dus daar gaan we niet over zagen. Wij dus zonder omweg naar het centrum van de eetzaal: sober ingericht maar straalt toch warmte uit. Toffe warmte, dus die nervositeit zijn we sebiet geheid kwijt. De menukaart is een formaliteit, we gaan immers voor de lunchmenu aan 100 euro, met aangepaste wijnen. Ter info geef ik wat prijzen mee voor de lieden die willen weten wat dat nu kost, ne keer een hapje eten in een tweesterrenkeet: tussen 55 en 75 euro voor een voorgerecht, hetzelfde voor een hoofdgerecht. Desserts zijn 33 euro. Niet bepaald goedkoop, de verwachtingen van de club zijn dus hoog.

Als aperitief (niet inbegrepen in het lunchmenu) kiezen we gezamenlijk voor een champagne van het gerenommeerde huis Laurent Perrier. De bubbels werden gebotteld in 2002 en zijn werkelijk zeer lekker (16€ per glas). Een eerste hapje wordt aangebracht door een tweetal dienaars die ons met een frans accent, doch in perfect nederlands uitleggen dat het hier een mousske van kabeljauw betreft. Bovenop liggen wat rice krispies van een uitstekend merk. De mousse is spierwit en herbergt een geraffineerde smaak, ma how seh lekker is me dat! Het tweede hapje is een kunstwerkje met veel kleur en een zwartige streep die een perfecte kameleon doet van een autoremspoor, dwars over het witte, klassevolle bord. Prachtig om zien, heerlijk om proeven: de vis die erop ligt is zeer zacht en zeer zeer lekker. De hapjes worden weggeklokt door een uitstekende witte wijn van het huis Castell del Remei. Welke smaken ik herken? Geen idée, het is gewoon een goed wit wijntje.

Tussen ons gebruikelijke gepalaver over koetjes en kalfjes door, ontvangen we onze gerechten: op mijn bord komen 2 gebakken St-Jacobsvruchten geflankeerd door een bouillabaisesaus. Verdomd smakelijk zijn die dingen, smelten letterlijk weg op de tong en de saus geeft het gerecht een hemelse toets. Iedereen is goe van zijnen apropos, deze grill room heeft duidelijk een topkeuken. Er wordt nog meer wijn geleverd in onze glazen containers, weg is de tweesterrenstress, we vallen geleidelijk door onze rol (al hebben we het zelf op dat moment niet helemaal door) in tegenstelling tot de garcons. Als hoofdgerecht koos ik voor de kabeljauw – ook al is het niet echt zijn seizoen – en dat beklaag ik me niet. De vis is van een sappige vastheid, jongens toch. Heerlijk!  Het enige minpuntje is dat we bij zowel hapjes, voorgerecht en hoofdgerecht dezelfde wijn kregen. Nu was die wel uitstekend maar liever hadden we minstens één ander wijntje willen proeven. Of staat er een drukfout in de menukaart en moet er staan “aangepaste wijn” in plaats van “wijnen”?

Dessertgewijs gaan enkel ikzelf en onze penningmeester voor een echt dessert namelijk een soort chocolagebakjes met een vruchtencoulis, perfect gepresenteerd. De rest van onze gemalen kiest voor een uitgebreid kaasassortiment als afsluiter. Er wordt een tafel met stolpen naar onze dis gerold waarna een selectie kazen wordt benoemd waaruit kan worden gekozen. Onze secretaris’ doel is om minstens 3 kazen te onthouden uit de geproclameerde lijst, hij buist jammerlijk en moet z’n wishlist met z’n vingertje aantonen. Rest ons koffie, dewelke wordt gepresenteerd met nog een dessertje van een crumble met cuberdonijs. Het afrekenen gebeurt eerlijk, ook niet onbelangrijk.