Beelden van Beel

Wat zou je doen als je plots te horen krijgt dat je rondloopt met een tumor in je hoofd? Wanneer alles wat voorheen zo zeker leek plots onzeker wordt? “Stoppen met school en gaan reizen”, zou de jonge fotografe Luca Beel (1990) antwoorden.

En zij kan het weten, want in januari 2011 kwam de Gentse te weten dat ze een tumor had. Goedaardig, dat wel, maar toch. Ze zette meteen haar fotostudie aan het KASK op pauze en trok alleen op reis. Kriskras door Europa, van Macedonië en Israël tot Zweden en Noorwegen. Korte maar intense tochten die vooral veel inspiratie voor foto’s opleverden. Zo veel beeldmateriaal dat Luca binnenkort een expo wijdt aan deze reeks – Recovery – en een andere die ze op vuilnisbelten maakte – Container Constructions.

Het zijn zeer uiteenlopende foto’s geworden, zowel op het vlak van onderwerpen als de camera’s waarmee Luca werkte. Een monochroom zelfportret in de douche hangt er naast een foto van een desolaat landschap. Als er al een constante in zit, dan is het dat elk beeld volledig losstaat van de andere. Of niet? “De enige lijn die er voor mij inzit is dat de foto’s mij hebben geholpen bij het proces van verwerken”, vertelt Luca.

“Aan het eind van mijn reisdagen was ik steeds doodop – maar op een positieve manier. Een beetje zoals een kind dat de hele dag op het strand heeft mogen spelen, zo voelde ik me telkens wanneer ik ’s avonds uitgeteld in de zetel kroop. Moe maar geïnspireerd door alles wat ik overdag had gezien.”

Wie ‘Beel’ zegt denkt misschien aan Stéphane Beel, de vermaarde architect die onder andere het Universiteitsforum en Museum M ontwierp. Een terechte link, want hij is Luca’s vader. “Ik werk af en toe voor hem en maak ook foto’s voor andere architectenbureaus. Meestal zijn dat freelance opdrachten waarbij ik gebouwen fotografeer voor websites en portfolio’s van die bureaus. Maar op de tentoonstelling zal enkel mijn persoonlijk werk te zien zijn.”

Naast Recovery bestaat dat persoonlijk werk ook nog uit een andere reeks: Container Constructions. Minimalistische foto’s waarop Luca vondsten uit het containerpark fotografeerde. Vlakke beelden die ze van bovenaf maakte, een subtiele verwijzing naar de Duitse kunstenaar Kurt Schwitters. “Al maakte Schwitters wel assemblages die hij zelf ineen stak. Ik zag mijn creaties eerder als assemblages trouvés. Het enige wat ik ermee deed was ze fotograferen, de materialen zelf raakte ik niet aan.”

“Eigenlijk wil ik nog een derde reeks aan mijn tentoonstelling toevoegen”, zegt Luca terwijl ze naar haar laptop grijpt. Ze toont een paar foto’s van naakte vrouwen die door de manier waarop ze geportretteerd werden – al springend of onder water – niet meer lijken op de persoon die ze zijn. “Maar ik twijfel nog om die reeks te gebruiken, want hij is nog work in progress. Al is alles bij mij work in progress. Ook mijn leven.”

De foto’s van Recovery zullen ook in een atypisch fotoboekje verschijnen dat naar aanleiding van de tentoonstelling verschijnt. Elke bladzijde van het boek zal een postkaart zijn die uit het boek kan gedrukt worden – wie alle foto’s uitduwt krijgt zo in de lege kaders een korte tekst te lezen.

De tentoonstelling ‘Acte de Présence’ loopt van 16 maart tot 6 april in Gallery Casa Argentaurum (Brabantdam 68, Gent)