DE ACTIVISTEN HADDEN zelfs Sneeuwwitje in stelling gebracht: die is niet meer de enige die zich zorgen moet maken om een appel. Daarnaast een foto van een snoezig verkleed kleutermeisje, dat met een vies gezicht naar een appel kijkt. Dit moet je je kind niet willen aandoen, was de boodschap die Friends of the Earth, moederorganisatie van onder meer Milieudefensie, wilde meegeven.

De vrucht in kwestie – een ‘riskante genetisch gemanipuleerde appel’, zeggen activisten – werd vorige week na jaren gesteggel eindelijk toegelaten op de Amerikaanse consumentenmarkt. De appel wordt niet bruin als je hem aansnijdt, wat handig is voor partjes in de broodtrommel en andere hapjes waar zo’n bruin uitgeslagen appel onplezierig oogt. Ideetje van de Canadese appelboer Neal Carter en zijn vrouw Louisa, die de ‘arctische appel’ al in de jaren negentig bedachten.

Wisten de Carters veel dat ze de gramschap van het halve sprookjesbos over zich zouden afroepen. Met grof geschut trokken groene concerns als Greenpeace en Friends of the Earth ten strijde. Hier was een griezelige lichtgevende Appel van Frankenstein, die koste wat kost moest worden bestreden, aldus de actiemultinationals.

Want dat bruin worden is juist heel goed, is een van de centrale argumenten, om te voorkomen dat je per ongeluk een rotte appel eet. ‘Wat bezielt sommige mensen om te denken dat ze de macht hebben om te veranderen wat van nature perfect is?’, aldus een van de ondertekenaars van een petitie op Facebook. Bovendien zou de appel ‘een nieuw gif’ bevatten, aldus yogaboekenschrijfster Christina Sarich op de populaire ecosite Natural Society.

[vervolgt hieronder]

Waar sprookjesfiguren en yogajuffen het hoogste woord voeren, is het de wetenschap die lijdt. Dat bruin worden is heus niet een speciaal voor de mens ontworpen waarschuwingssysteem tegen vieze appels, maar eerder een vergissing van de natuur. Snijd zo’n appel doormidden en zijn cellen gaan stuk, waarna de inhoud in aanraking komt met zuurstof en wat gaat roesten. En ‘gif’ bevat de appel niet: Carter heeft wat dna van een ander appelras toegevoegd, waardoor die roestvorming niet meer op gang komt.

Maar voor de arctische appel is het al te laat. De activisten hebben McDonald’s en babyvoedingsconcern Gerber al op de knieën gechanteerd: als de concerns de appel niet zou afzweren, zouden ze het mikpunt worden van publieksacties; als ze het wél deden, zou McDonald’s en Gerber publiekelijk worden geprezen (u raadt welke keuze de bedrijven maakten).

Een rare, omgekeerde wereld. Niet langer zijn milieuclubs die vredelievende natuurmensen die het opnemen tegen het grote boze kapitaal; denk eerder aan cynische milieumultinationals die met zijn allen een klein, zevenkoppig familiebedrijfje aanvallen, met lastercampagnes, publieke chantage, onversneden leugens en kleuters verkleed als Sneeuwwitje.

Intussen eten de meeste kinderen te weinig fruit, is er een obesitasepidemie, en zijn bij de stationswinkel waar ik ’s ochtends koffie koop de gevulde koeken goedkoper dan de appels.

Je zou zeggen dat de wereld wel wat innovaties à la Carter kan gebruiken.