Dat de Triglav als 'nationale berg', de hoogste van Slovenië, door een massa toeristen, dikwijls gewone wandelaars, wordt beklommen, doet me dan ook de wenkbrauwen fronsen.

Voor bergbeklimmers wordt het natuurlijk een 'genotsklimmen'.

4 jaar geleden deed ik deze klettersteig ook. Toen was ik blij dat Ora op de topgraat niet mee was. Ze was in de hut gebleven omdat het al 17 uur was. Dat is vrij laat en ik wou nog dezelfde dag de top beklimmen.

Bij de huidige beklimming (overschrijding) ben ik blij dat Ora deze kant langs de Triglav-hut, enkel in de afdaling moet nemen want dat is minder zwaar (gewicht) en er is weinig houvast. Normaal is er in een klettersteig een kabel aanwezig, hier zijn er op veel plaatsen enkel stiften, vooral in het onderste gedeelte, dat tevens het meest steile is. Ik vind dit eigenlijk gevaarlijk voor mensen die dit niet gewoon zijn. En ik heb de indruk dat gezien de Triglav de nationale berg is, de hoogste van Slovenië, er heel wat wandelaars zijn die de berg willen beklimmen. Een zelfzekering is niet mogelijk en een eventueel struikelen kan dramatische gevolgen hebben.

Bijna overal in het Triglav-massief is dit zo. Enkel een paar stiften en men moet goed opletten.

Dat je als extra een hond meeneemt, zet het hele gebeuren in een totaal andere dimensie en vraagt een totaal engagement.

Er komen heel wat andere moeilijkheden bij kijken. Een 100 % vertrouwen in elkaar, tussen hond en baasje, is een eerste vereiste. Ook moet de hond zich op zijn gemak voelen. Dit kan maar als ook het baasje zich 100 % rustig en zelfverzekerd voelt en gedraagt en vertrouwen heeft in de hele zaak. Pas dan kan je de rust afstralen op de hond, de enige manier dat ook de hond een rustig en zelfverzekerd vertrouwen heeft in de situatie. Het is een essentiële voorwaarde om het hele avontuur tot een goed einde te brengen.

Het valt op dat de mensen in Slovenië (iedereen die we tegen kwamen!) zo vriendelijk zijn voor Ora en zo rap contact leggen.

Je kan op de foto's klikken om ze te vergroten.

De foto's in de volledige fotoreeks zijn genummerd met de datum en een doorlopend volgnummer.

Guido

is beste maatjes met Ora

Ora

Zwitserse Witte Herder

beste klimmende hond in Slovenië en omstreken

Jo

Jo en Ora zijn onafscheidelijk

Jo zorgt voor tekst en beeld

Donderdag wordt een zware en lange dag. De beschrijving geeft 8 uur aan en tredzekerheid is vereist. Eerst naar de hut Koča v Krnici, 1113 m, dan stap je door bos en een droge rivierbedding met rotsen en puin met grote rotsblokken, daarna boshellingen en puinhellingen naar de top Špik op 2472 m.

We nemen dezelfde terugweg als de heenweg.

's Morgens bij het ontwaken worden we getrakteerd op donder en bliksem en stortregen gedurende een hele voormiddag. Ook de namiddag brengt nog veel regen. Eigenaardig want bij dergelijke hoge temperaturen verwacht je een onweer eerder naar de avond toe. De volgende dagen wordt er afwisseling zonnig en bewolking met zon verwacht. We verhuizen naar Trenta waar we voor volgende nacht een kamer huren. Dan zijn we al korter bij het vertrekpunt voor morgen.

Gelukkig is het hier afdalen. Dat is gemakkelijker dan omhoogklimmen met Ora, die toch 32 kg weegt en dat is toch wat als je haar omhoog moet helpen. Op een steil tot loodrecht stuk betekent het dat je haar omhoog moet trekken. Soms hang ik ze dan in haar gordel aan een band die op mijn schouder hangt. Maar hier zou het toch niet gemakkelijk geweest zijn. Bij de afdaling heb ik dus minder last van haar gewicht.

Het is de moeilijkste en ook de gevaarlijkste onderneming die ik ooit met Ora deed. Omdat ik met Ora ben, moet ik extra voorzichtig zijn. Onderaan op het steilste stuk is er geen kabel zoals normaal in een klettersteig. Enkel stiften geven een houvast.

Doch zonder kabel is het niet mogelijk om mezelf te zekeren. Gelukkig heeft Ora 100 % vertrouwen in mij. Terwijl ik met de rechterhand een stift vasthoudt voor de veiligheid, laat ik Ora op een of ander uitsteekseltje in de steile rots zich platleggen tegen de rots. Met de linkerhand houd ik ze vast en druk ik ze tegen de rots. Dit wordt eigenlijk tegelijkertijd een (niet stevige!) houvast voor mezelf. Dan laat ik met de rechterhand de stift los en voorzichtig probeer ik de volgende stift te pakken die zich een meter lager bevindt. Nu kan ik ook een metertje afdalen en daarna ook Ora een metertje laten afdalen. En zo gaat het langzaam vooruit, meter per meter.