Deel I: Op zoek naar de Ark van Noach

Nederland, België, Frankrijk, Italië, Griekenland, Turkije,… Reizen begint bij het begin en is eigenlijk zo leuk omdat de bestemming nooit helemaal vastligt. Het gaat net zo goed, of zelfs meer, om het reizen zelf, dan om het behalen van een bestemming. De uitzondering hierop is natuurlijk het halen van bepaalde vluchten of andere gebeurtenissen, maar daartussen lonkt de vrijheid van het "lekker zelluf bepalen". Het oorspronkelijke plan was om met onze Landrover naar Iran te gaan, maar door visa-perikelen en een verplichte borgstelling ter waarde van de auto plus een bankgarantie door een Belgische huisbezitter hebben we dat land voor nu maar even van ons lijstje afgevoerd. Jammer, want het moet er prachtig zijn, maar de andere landen op de route zijn ook veelbelovend…. Vertrekkend in waarschijnlijk koud winterweer begin maart, cruisen we eerst door ons 175 jarige Thuisland, Frankrijk in en dan door naar Italië. Vandaar zijn we van plan iets warmer weer op te zoeken en de versnelling in de relax -stand te zetten…. De boot naar Griekenland vertrekt uit Brindisi, om ons af te zetten in Noord-Griekenland waar we een beetje gaan rondtoeren door de bergen en langs de kust, op weg naar Turkije. Tegen die tijd hebben we hopelijk ook de reisboeken over Turkije iets beter doorgenomen en gaan we genieten van al het moois wat dat land te bieden heeft. Gezien de uitgestrektheid van het landschap en de rijke varieteit aan culturen kunnen we daar onze ogen uitkijken en gaan we uiteindelijk -althans dat denken we nu J - richting Mount Ararat, de berg waar Noach ooit zijn Ark zou hebben geparkeerd. Qua streekgerechten kijken we nu al uit naar Olifantensteak op een bedje van 2 muizen…

Reisverslag 20 maart 2005

Kalimera,

Zondag is een mooie dag om weer eens wat van ons te laten horen :-)

Na een enigszins door ijs en weder vertraagd vertrek zijn we nu toch alweer bijna 2 weken op pad, en ik moet zeggen, het bevalt prima!

Belgie, Luxemburg en Frankrijk waren prima om doorheen te rijden maar nog niet echt met het "we zijn weg-gevoel". In italie begon er al leven in te komen, het eerste lenteweer en heerlijke koffie waren goed voor de vakantiestemming. En in Zuid-Italie begon het gevoel langzamerhand in een andere wereld te komen, zeer aangenaam...

Qua campings keken mensen ons aan alsof we naar een buitenaardse feestkelder vroegen. Ze wisten wel wat het was, maar dat was toch echt iets voor eind april, of mei op z'n vroegst. Nu ja, goedkope hotelletjes zijn ook om in te slapen, dus we hebben ons prima vermaakt.

Vorige week maandag zijn we naar Griekenland overgestoken. Grieken zijn enorm relaxed, hoewel alle campings ook hier nog gesloten zijn (bijna alle dan), is het geen enkel probleem als we de auto gewoon ergens neerzetten en dan daar slapen. Ze willen ons ook nog wel water enzo geven als we dat noidig hebben, echt heel vriendelijk (de eerste paar keer geloofden we het nauwelijks, maar het is echt zo).

Wat is er nou mooier dan een smalle baai, omgeven door steile bergen, een wit strand, blauwe hemel en stralende zon, beetje in de (aiai, nog koude) zee poedelen en dan met ondergaande zon op het strand dineren met koffie van bruiswater na, en dan van gesprokkeld hout een prima fikkie stoken....paradijselijk...(en wat is het leuk als je een Landrover hebt, kun je gewoon overal met de auto naar toe :-)

We zitten nu in de Meteora streek, waar ze die kloosters op de rotsen hebben gebouwd waar vroeger de moniikken met een mandje omhoog werden gehesen.. Hebben vanochtend een paar bezocht, zeer indrukwekkend. Nu eeven het stadje ingelopen vpoor een kopje Griekse koffie en straks lunchen op de camping (wel open, dus ff lekker douchen en wassen )

We genieten volop, het is prachtig en we gaan in de loop van de week verder richting Thesaloniki en Turkije....

Veel liefs en groeten,

Bob en Judith

Reisverslag 5 april 2005

Meraba,

Inmiddels is het alweer even geleden dat we iets hebben laten horen van ons wedervaren, maar we zijn nog steeds levend en kickend en we genieten nog volop van alles wat we zien en meemaken...

Griekenland hebben we afgesloten met bezoek aan en overnachting in een natuurpark waar een gierenkolonie huist. Het is het enige gebied in Europa waar 4 soorten gieren naast elkaar leven in het wild. Vanuit een observatiehut (slechts te bereiken na een schitterende wandeling :-) hebben we 2 van de 4 soorten goed kunnen zien, de andere waren nog op wintersport in Afrika. Mooi gezicht van die enorme vogels die rondjes draaien boven de rotsen. En ik weet nu ook hoe je schildpadden openkrijgt, gewoon van 80 meter hoog op de rotsen laten vallen...;-)

Na dit natuurschoon zijn we vertrokken naar Turkije, uitgezwaaid door een Griekse erewacht (het was de Griekse Onafhankelijkheidsdag en dan zijn de Grieken niet te beroerd om de Turken wat ogen uit te steken..) Zo vriendelijk als we later leerden dat Turken zijn, zo bureaucratisch kunnen ze aan de grens zijn. Ik ben wel 89 ker heen en weer gerend tussen loketjes en belangrijk doende mannetjes. Maar uiteindelijk was het ons vergund om de Turkse asfaltgatenkaas op te draaien en konden we verder.

De eerste kennismaking was niet echt moslimachtig, in een bizarre kroeg met een free camping zone (het grasveld achter de kroeg) was het goed snoepen van de Raki, geserveerd door een alcoholische kroegbaas die een goeie praatstoel had, en een donkere kroeg met vooral een grote open haard. Zels een stuk achterdeur ging er uiteindelijk in toen het hout op was...:-) Een beetje moeilijk wakker worden was het wel de dag erna. Gelukkig hoefden we maar een kwartiertje op de boot om in het Aziatische deel van Turkije te komen, dus tijd om zeeziek te worden hadden we niet.

Wat me de eerste dagen het meeste opviel, is hoeveel historische grond er is in Turkije. De opgravingen van Troje (ik wist nooit dat er 9 verschillende Trojes op en naast mekar zijn gebouwd, waarvan Troje 6 in de beroemde gelijknamige oorlog heeft megedaan.) Niet veel meer van over trouwens, de Duitse archeoloog heeft alles van waarde mitgenommen. Ook in Assos (een stadje waar Paulus nog is langsgeweest, en waar Aristoteles een paar jaar heeft gewoond rond 345 BC) en Afrodisias was het overduidelijk en zichtbaar aanwezig welk een rijke historie dit gebied heeft.

Inmiddels zijn we het binnenland ingetrokken, hbben we Mount Sivri beklommen, hebben we ons uitgebreid laten be-zepen in de Hammam, is mijn (rooie) snor weer van het toneel verdwenen en zijn we al wakker geworden met de wereld onder een deken van sneeuw en ijs. Mooi gezicht, maar toch blij dat de pensioneigenaar de potkachel kwam opstoken (gewoon een soort oud olievat met een kachelpijp door de muur, ook te zien op oude Ot&Sienplaten :-)) En de auto bewijst zijn diensten dan ook, want Turkse bergwegen zijn op zijn minst avontuurlijk te noemen en in elk geval steil.... Wel een goeie manier om op prachtige plekjes te komen, dorpjes geheel uit natuursteen en leem opgetrokken waar de tijd echt al een hele tijd stil lijkt te staan.

Nu zijn we in Capadocie, op een hoogvlakte van ong 1400 m hoogte, en beroemd om zijn bizarre landschap van rotspunten en kloven en valleien waar al van 3000 BC tot nog steeds mensen in huizen wonen die in de rotsen zijn uitgehouwen. Het grootste deel staat nu leeg, en met name de kerken uit de Byzantijnse tijd zijn prachtig, hoewel de fresco's in de Ottomaanse (Turkse) tijd zijn vernield door met name gezichten en ogen weg te krassen.

Maar toch, op zondagochtend door een besneeuwde vallei lopen, alleen op de wereld, en dan via ouderwetse kruip-door slui-door paadjes en over rotsen klimmend boven te komen en een uitgehouwen kerkje binnen te gaan...het geeft toch wel een speciaal gevoel. Voor minder validen is het helaas niet toegankelijk, is was erg blij met mijn bergschoenen en een oude winterjas want na afloop zagen we eruit....als een stel Turken :-) De mensen hier zijn wel echt vriendelijk, koop je een kaartje om een natuurpark in te gaan, zit je eerst een half uur aan de thee te kletsen in een soort knutseltaal van Engels, Duits, Frans en Turks...erg leuk om mee te maken en ook zeker goed voor het vertrouwen in het goede in de mens :-)

Ook nu, hoewel dubbelgevouwen in een onergonomisch stoeltje in een internetcafe voor miniatuurdwergen, komt er toch weer iemand langs met thee, en mensen lijken (nee, blijken durf ik nu wel te zeggen) echt vriendelijk en geinteresseerd waar je vandaan komt en wat je doet...

Wat wij gaan doen is in elk geval morgen richting Mount Nemrutþ het meest oostelijke punt van dit deel van de reis (mmm, nieuw theetje), want dan moeten we alweer omdraaien om het vliegtuig te halen... Mount Nemrut, waar het nu ook nog schijnt te sneeuwen maar waar manshoge gezichten in de rotsen zijn uitgehakt en waar de zonsopgang spectaculair schijnt te zijn...we zullen zien..

Enfin, ik ben vast nog een hele hoop vergeten te vertellen maar het is ok niet niks om zoveel te zien en mee te maken, het is maar goed dat we een paar opschrijfboekjes cadeau hebben gekregen, want die bewijzen hun dienst goed.

Geniet van het mooie weer daar in het Noorden en van alle andere genietbare dingen want het leven is te leuk om het niet te doen (althans dat gun ik iedereen toch)

Viele Gruesse en Hoþ çakalin!

Bob & Judith

Reisverslag 17 april 2005

Salaam Aleikum,

Toeval of niet, wederom is de zondag een mooie dag om van ons te laten horen, deze maal vanuit Iznik, een charmant klein havenplaatsje op zo`n 200 km van Istanbul.

Sinds de vorige mail hebben we inderdaad Nemrut Mountain bezocht en ons laten overstromen door gevoelens van verbazing en onder de indruk zijn van de megalomanie, maar ook de esthetiek en het vakmanschap om op deze plaats (2120m) zulke beelden te plaatsen (en dat allemaal omdat de Koning dacht dat zijn ziel na zijn dood eerder met die van Zeus zou worden verenigd...) Zeker met de stralende zon en het kilometerslange weidse uitzicht was het een indrukwekkende ervaring.

Het dorpje zelf, Karadut, was ook uit een plaatjesboek weggelopen. Natuurstenen huizen, afgewerkt met plastic en golfplaten accecoires, vrouwen en mannen in een soort "harembroeken", zij het de mannen zonder bloemetjesmotief, en de koeien en ezels letterlijk in de voortuin, waarbij de laatste tevens als firmawagen dienden..

Na Karadut zijn we naar Urfa gegaan, een stadje op de oude Zijderoute, op ong. 40 km van de grens met Syrie. Te ver voor de meeste westerse touristen, en belangrijker, een bedevaartsoord omdat Abraham hier geboren is en geleefd heeft, alsook Job zijn beproevingen heeft doorstaan, en ook Ezechiel er geleefd heeft.

En toen, na de Romeinen, de Arabieren, Alexander de Grote, en de Graaf van Boulogne nu Bob & Judith langskwamen werden ook de laatste bekeken als een opvallende bezienswaardigheid.

Een geweldige stad trouwens, met een duidelijk Orientaalse sfeer,waar we letterlijk zeer gastvrij zijn ontvangen. We hebben een aantal jongens ontmoet die ons een duidelijk inzicht hebben gegeven in hun leefwereld en met wie we (vooral Bob, terecht of niet, ze zijn meer op mannen gericht voor sommige zaken) openlijk konden praten over politieke en religieuze zaken. Zelfs toen we alweer terug waren op onze kamer, kwam een van de jongens nog langs met een bord fruit. Zoveel vriendelijkheid...we merkten dat we het nauwelijks (nog) gewend zijn en dat we nauwelijks wisten hoe we erop moesten reageren....Enfin het was een hartelijke ervaring en onder meer daardoor heeft Urfa toch wel een beetje mijn hart gestolen. Ook natuurlijk door de geweldige bazaar met z'n wirwar van straatjes waardoor je letterlijk (alweer) een andere tijd inloopt en door de berber waar je je voor een euro nog uitgebreid kunt laten scheren (ja, alweer Bob :-)) en soigneren, compleet met het wegbranden van dons, een hoofdmassage en een theetje na afloop.

Na Urfa zijn we richting Middellandse Zee kust gegaan waar we een paar dagen hebben genoten van een in een schitterende baaigelegen campingplek pal aan zee, stralend weer, 1 bijtende vis formaat goudvis, twee niet meer bijtende maar wel goed gebakken vissen en een prima stemming om aan de cursus "Genieten voor Gevorderden" te beginnen....

In Konya hebben we weer aan cultuur gedaan en een aantal fraaie moskeeen bezocht, de indrukwekkende graftomben van Mevlana en zijn medebroeders alsook een fraai bewerkt kistje met de baard van Mohammed. "Bij de Baard van de Profeet..."

En gisteren zijn we over een bijna prive-snelweg (de eerste echte die we in Turkije hebben gezien) naar Iznik gekomen. Prima stadje een een groot meer, zeer charmant en relaxed. En omdat het zondag is, gaat Bob zo maar weer eens zo'n ouderwetse kapperssalon opzoeken (lijkt nog het meeste op een Amsterdamse bloemenkraam, maar dan met minder bloemen en meer wasbakken) om smooth de nieuwe week in te glijden....

Veel plezier op je eigen vierkante meter, en Viele Greuesse van Bob & Cüdit