Afgelopen blogpraat ging het over blogetiquette, manieren online, manieren in je blog. Heb je die, ben je je er van bewust en zo ja, communiceer je ze naar je lezers?
Ik hou van verrassingen dus in feite word ik blij van verschilen uit onverwachte hoek. Zo ontstaat er ook een echte discussie, en nadenken over hoe dat bij mij zit, wat ík daarvan vind.
Zo zei iemand maandagavond: ‘niet iedereen zou mogen bloggen en sommigen moeten er echt mee ophouden want die schrijven zo slecht’.
Dat komende van een blogger die ik ‘ken’ en die overigens zelf volstrekt leuk schrijft, verbaasde me dat oprecht. Genoeg ook om mijn fantasie te kietelen, want waar was het aanmoedigingsaspect, en het de oefening baart kunst inzicht werd al helemaal vergeten.
Niet ieder kind die in week twee nog niet goed kan schaatsen, moet er maar beter mee ophouden… want dat wordt toch niks…
Als het uitgangspunt is dat iedereen het recht heeft om te leren schaatsen, dan geldt dat wat mij betreft ook voor alle andere vaardigheden des levens.
En zoals veel ouders al of niet oeverloos geduld hebben om hun kind te helpen schaatsen of fietsen, of hun kinderen daarvoor naar een clubje sturen, zo is het ook leuk om gemotiveerde mensen in ieder geval aan te moedigen in plaats van al of niet publiekelijk af te kraken.
En nee, niet iedereen hoeft aan te moedigen, of bloggen te leren, maar ik vind zelf blogles op school, als variant van het opstel van vroeger, bijvoorbeeld een heel goed idee.
Kinderen van deze tijd gaan toch wel binnen de kortste keren online berichtjes schrijven, facebooken, twitteren en wat ze allemaal ook tijdens gamen en muziek uitwisselsessies aan elkaar berichten. Waarom dan niet van jongs af aan het in allerlei blogvormen leren gieten? Ik ben ervoor.
Je leert ze anders en wat mij betreft hopelijk kritisch naar de wereld, hun wereld, kijken en ervaringen vertalen in woord en/of beeld. En je leert ze lezen, feedback geven op elkaar en dieper nadenken over hoe het overgekomen is wat ze zelf geschreven hebben. En last but not least leren ze zeker en vast ook beter schrijven, zeker als ze er affiniteit mee hebben en erin aangemoedigd worden.
Wat ook nog uitgebreid tijdens Blogpraat aan de orde kwam, was het volgens sommigen hoge braafheidsgehalte van ‘de hedendaagse Nederlandse blog’ en dat er best wat meer geschockeerd mag worden. Mijn persoonlijke interpretatie van wat ik langs zag komen was, het mag best wel wat onbeschofter.
Meiner Meinung nach moet iedereen dat vooral zelf weten, wat ik niet te pruimen vind, dat lees ik niet.
Zelf vind ik het leuk om al schrijvende en vooral ook al lezende én tijdens blogpraat te onderzoeken hoe ik mijn waarden en normen soms verrassend herken of herdefinieer en andere keren heerlijk helder weet waar voor mij lijnen en grenzen liggen wat betreft netiquette bij het bloggen: Geen namen van familieleden, niet schofferen en niet bewust kwetsen, wel reageren op comments, bronnen vermelden indien korte stukjes overgenomen van andere blogs, is een korte samenvatiing. En ik kwam er ook achter dat ik fictieve verhalen geen bloggen vind. IMHO zijn dat verhalen.
Alle tweets van Blogpraat 15 oktober vind je hier