vrijdag 7 oktober 2011

Santo Spirito Ristorante, Brussel


Laat u niet misleiden door de sekte-achtige voorgevel (zonder huisnummer), dit gebouw herbergt wel degelijk een restaurant. Enkel de goudkleurige 'S' met aureool verwerkt in de dorpel verwijst naar de naam van de club annex event center annex restaurant, gehuisvest in een voormalige kerk. De club is sinds een tweetal jaar open, het restaurant sinds drie weken. Wereldse activiteiten ontplooien in een voormalig huis van God, het blijft tot de verbeelding spreken.

De locatie is fraai. Een eerder kleine kerk werd omgebouwd tot event center. Op het gelijkvloers - de club, weet u wel - tracht met wat exclusiviteit te cultiveren door opzichtig Dom Pérignon flessen en bijhorend lounge meubilair op strategische plaatsen neer te planten. Eye-catchers in het interieur zijn het grote videoscherm, de imposante lusters en de discobar verwerkt in het voormalig preekgestoelte. Missers zijn de oversized discobal die hangt boven de bar geïnstalleerd waar vroeger wellicht het orgel stond opgesteld (écht oversized - wat in 's hemelsnaam doet die daar?) en de wanden die schijnbaar grote zandkleurige stenen zijn, maar in werkelijkheid geschilderde gyprocplaten.

Het restaurant bevindt zich op de eerste verdieping in de rechterzijbeuk van de kerk. Qua inrichting worden we onderweg verwend met twee stijlvol gekozen groteske zetels op een tussenverdiep en strategisch opgestelde verlichting die het authentieke karakter van het gebouw ondersteunt. Ook de lange Chesterfield-achtige zetel met zicht op het videoscherm voor de reeds vermelde orgelbar is een origineel element.
Aan tafel gekomen denkt helaas niemand van het bedienend personeel eraan om een aperitief aan te bieden. Niet bevorderlijk voor de verwelkoming, niet bevorderlijk voor de appetijt en - bovenal - niet bevorderlijk voor de recette. Het zal helaas niet de laatste misser van de avond zijn.

Het voorgerecht dan maar. Ik kies voor de tartaar van rode tonijn en daar is niets op aan te merken. Het voordeel aan rauwe tonijn is dat een product dat niet vers is meteen door de mand valt. Maar hier dus niets op aan te merken. De tonijn is relatief grof verwerkt, er is pijpajuin en fleur de sel toegevoegd en het geheel is smakelijk.
Als hoofdgerecht ga ik voor de émincé van rundvlees met groentjes, 'accompagnés de sa purée au romarin et thym'. Jammer genoeg zien noch de twee tafelgenoten die hetzelfde hebben gekozen noch ikzelf iets van de puree. Het vlees is van een middelmatige kwaliteit, met teveel vet om van een émincé te spreken. Op het vlees was parmezaanse kaas gedrapeerd - duidelijk niet vers - en het geheel was overvloedig gedrenkt in balsamico. Vooral dat laatste was volstrekt zinloos en haalde het gerecht onderuit. De paar begeleidende groentjes waren - net als bij het voorgerecht trouwens - te ver gegaard.

Jammer genoeg maakte zich een zelfde ontgoocheling meester van de andere tafelgasten. De pasta die wordt geserveerd met saffraan, erwtjes en spek was aangekondigd als in huis vers gemaakt. Dat is zeker mogelijk, maar al dente was de pasta in elk geval niet. Te ver gegaard (of heropgewarmd?), en de smaak van de erwtjes en spek kwamen niet naar voor. Het geheel proefde als een homogene massa zonder smaak. Van de paccheri van tomaat en aubergines vervolgens heb ik zelf niet geproefd, maar ook die portie bleef nagenoeg onaangeroerd.
De wijn bracht ons troost. Saint Estephe is een smakelijke Bordeau wijn, waarvan een gladde verkoper je zal kunnen vertellen dat het "werkelijk vlak naast" Pauillac ligt. Voornamelijk cabernet sauvignon, een beetje franc erbij, een beetje merlot. Best smakelijk maar toch licht overpriced (57 euro, voor een fles uit 2008).

Ons ongenoegen (lees: vooral de twee volle borden pasta die dienden te worden afgeruimd) kon onmogelijk de garçon onopgemerkt voorbij gaan. Hij stelde onmiddellijk voor om de twee pasta schotels niet aan te rekenen. Een magere troost, als je bedenkt dat de andere hoofdschotels evenmin hoogvliegers waren. Wanneer we informeren naar de puree die bij de drie émincés de boeuf diende te worden geserveerd, kregen we als antwoord 'oui je sais, ils ont oublié'. Pijnlijk - vooral voor een hoofdgerecht waarvoor je 23 euro betaald.

Eindoordeel: a no-go. 3/20

Geen opmerkingen:

Een reactie posten