maandag 7 november 2011

Casanova, De Haan

"Gastronomie aan de waterlijn" luidt de baseline van dit gezellige restaurantje in De Haan. Opnieuw een restaurant dat zijn ligging mee heeft, zicht op een onstuimige zee in een guur herstweertje is hoegenaamd bevorderlijk voor de appetijt.

Het restaurant zit overvol wanneer we toekomen. Gedienstig wordt echter de tafel van het personeel ontruimd om ons een aperitief comfortabel te kunnen aanbieden. Improvisatie wordt geapprecieerd. Bij dat aperitief krijgen we een bijzonder smakelijk champagnesoepje en een nietzeggende tartaar van zalm.

We gaan à la carte en ik begin met een klassieke carpaccio van rund. Het vlees is van Ierse komaf en zonder twijfel van een voortreffelijke kwaliteit. Alleen gaat de smaak verloren in de overdaad aan truffelolie. Wie carpaccio met truffel aankondigt, wekt bij ondergetekende de verwachting om echte truffel te zien, en geen olijfolie met truffelextract. Het eerste heeft bovendien het voordeel dat het de smaak van het vlees overeind laat, terwijl het tweede dominant is, en bovendien dreigt het gerechtje te zwaar te maken voor een voorgerechtje op zondagmiddag. Bottomline is het een bescheiden geval van overkill, waarbij het gerecht zeker en vast overeind blijft door de productkeuze. We krijgen enkel het gevoel dat ze vandaag 'een nieuwe' aan de voorgerechten hebben gezet.

Wie het aandurft om een zeetong op de kaart te zetten van 500gr., legt de lat voor zichzelf hoog. De tong op zich moet van super kwaliteit zijn, super vers en perfect gebakken, vergezeld van handgesneden frietjes te serveren, verse sla, verse mayonaise. Punt uit. Het is weinigen gegeven, maar Casanova schiet vol in de roos. Hetgeen wordt geserveerd is een perfect gebakken moddefokker waarvan het stevige vlees toch smelt op de tong. Bijzonder geslaagd. Een beetje zwarte peper uit de molen en het geheel smaakt zo overtuigend dat zelfs de citroen onaangeroerd blijft liggen. Het frisse slaatje en de verse frietjes en dito mayonaise strekken het beest tot meerdere eer en glorie. Dit is het soort gerecht waarmee een tent naam maakt.
Het crescendo wordt verdergezet in een smakelijk dessertje, wederom een oerklassieke dame blanche op crumble. Niets op aan te merken, duidelijk vers geklopt slagroom, verse gesmolten melkchocolade (niet de steenbittere soort waar niemand zit op te wachten aan het eind van een maaltijd) en smakelijk roomzacht ijs.

Eindoordeel: een welverdiende 14/20. Dit is in acht genomen de prijs, die zich wel situeerde in de 'upper range' van hetgeen ik hiervoor wil betalen.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten