Veerle Witdouck

INTROMUZIEK

Gitaarmuziek, gespeeld door Julian Bream.
van volgende componisten:
Mudarra, Milán, Narváez, Sanz, Guerau, Murcia, Boccherini, Sor, Aguado

Dood van Toon Hermans

‘k heb voor de dood al meer dan eens
een lief gedicht geschreven
ik neem hem wel eens op m’n schoot
hij hoort zo bij het leven

ik weet hoe bang ik was als kind
wat heb ik ‘m geknepen
hij was mijn vijand, nu mijn vrind
nu heb ik hem begrepen

hij heeft me zijn geheim verteld
en zo ben ik m’n angst ontgroeid
voor mij is hij een open veld
waar hemelhoog het voorjaar bloeit

Beste vrienden, kennissen, beste aanwezigen allemaal,

In naam van Veerle zelf, van Pascal, van Celine en Fleur, van Cis, van haar ouders en van haar broers en zus, van de ganse familie heet ik u van harte welkom op dit afscheid van Veerle.
Na een lange tijd van afzien heeft Veerle ervoor gekozen om uit het uitzichtloze lijden te stappen dat haar helemaal ondermijnde.
Maar, heel wonderbaarlijk, de laatste momenten van haar leven had ze een hemelse glimlach op haar gezicht, zelfs terwijl ze afscheid nam van haar dierbaren.
Ze moet dit eeuwige voorjaar, zoals Toon Hermans het noemt, reeds ontwaard hebben, deze andere wereld, waar we weinig of niets over weten, en die we misschien wel ons hele leven, verborgen in ons meedragen.

Uit: DE MEESTERS VAN HET VERRE OOSTEN

“Wanneer lichaam en geest rustig zijn, doorstroomt de hemelse inspiratie van het Allerhoogste Principe onze ziel met het zuivere licht van leven en kracht. Het licht binnenin ons schijnt met de heerlijkheid van de Heer, de Wet, die ons allen verenigt. Dit stralende licht van de Geest hernieuwt ons inzicht, ons ware Zelf wordt ons geopenbaard, zodat wij onszelf zien als één met het Oneindige en weten, dat elk van ons uitgezonden wordt van het Vader-Principe om Zijn volmaaktheid tot uitdrukking te brengen. In de rustige stilte van onze ziel herwinnen wij ons zuivere zelf en weten, dat wij volmaakt zijn; vandaar de woorden: “Hij verkwikt mijn ziel, al ga ik ook in een dal van de schaduw van de dood, ik zou geen kwaad vrezen”.

MUZIEK:

Marco Borsato
zij

De blik in haar ogen verandert de kleur van mijn dag,
't is niet te geloven,
van zwart als ze boos is en blauwer dan blauw als ze lacht
De zon hangt voortdurend verliefd om haar heen,
De maan laat haar nooit een seconde alleen...

Een woord van haar lippen dat telkens weer wonderen doet,
Het is niet te voorspellen,
soms klinkt ze als onweer en soms als een zonnig seizoen
Maar hoe hard het ook vriest ze is zo weer ontdooit,
Zolang ze bij mij is verveel ik me nooit

Want zij,
Zij is de zon en de maan voor mij
Zij heeft het beste van allebei
Zo misterieus en zo warm tegelijk en ze doet iets met mij
ze is vrij,
Vrij om te gaan maar ze blijft bij mij
Zij is de eb en de vloed erbij
Ze is onweerstaanbaar
ze zegt me gewoon wat ze vindt
Een vrouw en een kind
Ze is wind en windstilte
En zij...zij hoort bij mij

En zij
Opent de wereld voor mij
Zij is de zon op mn huid en de regen
Wind mee en wind tegen
Zij zit in alles voor mij
Ze maakt me blij
Zij houdt me vast, maakt me vrij
Zij is er altijd ja zij maakt mn deel
Van haar grote geheel
Zij is de betere helft van mij...

Zij...
nananana nanananana
nananana nanananana
nananana nanananana
nananana nanananana

Veerle heeft gevraagd om een korte, eenvoudige dienst te houden, zonder veel blabla. Het schijnt dat dit ook haar stijl was.
Geen gezever.
Bij zo’n confrontatie, wanneer iemand er plots niet meer is, kan er van alles in ons omgaan. Het besef hoe uniek die persoon was, spijt hem of haar niet beter gekend te hebben....
Wat voor iemand was Veerle?

Laten we luisteren naar enkele getuigenissen.
Wie graag spontaan iets wil vertellen, kan dit straks gerust doen.

• VAN COLLEGA’S:
Veerle als zottemutse

Weet je nog Veerle toen we naar de laatste show reden op ja - zeg wel het was geen aprilvis - 1 april 2004.
Met enkele collega’s reden we eerst richting Gent om er gezellig samen iets te gaan eten. En dan richting Studio voor ‘De Laatste Show’.
We wilden allemaal Erik van Looy en Marc Uytterhoeven zien en we waren erg enthousiast!
Zo enthousiast dat we in de wagen uit volle borst liedjes zongen onder andere van Xandee ‘1 life’, Flip Kowlier ‘In de Fik’ en op uw aangeven het liedje van Biezebaaze ‘loetsebollekezoetse’. We zongen al die liedjes verschillende malen na elkaar, we konden er niet genoeg van krijgen.
Jij was chauffeur, én de entertainer van oes allemaele.
Wij alle 7 waren reeds heel goe opgewarmd om een leuke namiddag tegemoet te gaan.
......

• RIK’S VERHAAL

Afscheid van mijn beste vriendin.

Veerle,

Enkele dagen terug kreeg mijn vrouw een telefoontje van je schoonzus: “Veerle voelt dat het op is. Het is genoeg geweest. Ze wil dat Rik iets neerschrijft zoals zij voor Nadine heeft gedaan”. Ik dacht: “Verdomme, kind, wat doe je me nu aan”. Maar diep vanbinnen was ik ontzettend trots met je vraag.

We leerden mekaar kennen het eerste jaar aan de universiteit in Gent. West-Vlamingen zochten mekaar sowieso op. Al die anderen verstonden ons sappige dialect toch niet. Ik had geluk, een knappe, intelligente behulpzame studente werd mijn beste vriendin. Samen leerden we “student zijn”. We gingen naar de colleges, maar brosten op den duur evengoed. We studeerden maar na de inspanning moest de o zo belangrijke ontspanning volgen. Dallas, J.R. en trawanten hadden voor ons geen geheimen; fuiven was een vak waar we heel bedreven in werden. We leerden nieuwe vrienden en vriendinnen kennen, we betoogden al eens, we beleefden onvergetelijke tijden in Dijon, Amsterdam, het verre Thailand en ….. we slaagden. We werden “licentiaat in de psychologische en pedagogische wetenschappen, richting orthopedagogiek”.

Uit “de schoonsten tijd van ons leven” brachten we niet alleen een diploma mee, maar ook “vriendschap voor het leven”, niet alleen voor mekaar, maar ook voor een aantal andere mensen. En jij bracht nog iets anders mee “ne vent” en ze noemden hem “Ciske”. Hij werd de vader van je twee schattige dochters. Het huwelijk werd geen onverdeeld succes. Het liep verkeerd maar “typisch Veerle”: alles werd correct en verstandig geregeld. Nooit heb ik uit jouw mond een slecht woord gehoord over “uwen ex”. Ondanks alles bleven jullie respectvol met elkaar omgaan. Ik zou zelfs durven zeggen dat jullie opnieuw vrienden werden. Bovenal bleven jullie een voorbeeldige papa en mama voor Celine en Fleur. De cursus co-ouderschap, mocht die al bestaan, is door jullie geschreven.

Na het Luilekkerland Gent begon voor ons allen het “échte leven”. We deden geen van beiden waarvoor we opgeleid werden. Jij kwam bijna automatisch in het familiebedrijf terecht. Je werkte lang en hard en wist je talent aan creativiteit te combineren met de harde economische realiteit. Een eigen ontwerpbureau was het resultaat. Je werd “werkgever” en ik durf wedden, een hele goeie. De nervositeit bij het uitkomen van weer een nieuwe Karaat was te horen als we al eens met elkaar belden. Ook dat vond ik “typisch Veerle”: als het niet het juiste moment was voor een gesprekje dn maakte je dat duidelijk. Geen gezever, niet rond de pot draaien.

Dat hadden we trouwens gemeen. Telefoneren was niet onze sterkste kant. We hadden er veel meer aan elkaar af en toe eens te zien, wat te eten, wat bij te praten. Gezellige avonden zowel voor ons als voor de kinderen.

Half werk was niet aan jou besteed. Dat was zo in alles wat je deed. Ook in het skiën. Je volgde net zo lang les tot je de elegantste en technisch begaafdste skiester van de klas was. Skiën werd een passie. Zoals altijd wilde je die met je vrienden delen. Dus gingen we met “ons clubje” skiën. Nooit vergeet ik mijn eerste zwarte piste waar ik “per ongeluk” op was geraakt. Anderhalf uur heeft het je gekost om ons veilig en wel beneden te krijgen. Je stond klaar, want ze zaten in de miserie. Zo heb je altijd klaar gestaan voor iedereen die je lief was. Vooral je hartsvriendinnen die altijd bij jou terecht kwamen als het moeilijk ging, zullen je eeuwig dankbaar blijven.

Na je scheiding begon met Pascal een nieuwe periode in je leven. Een gezellig huis in het centrum van je vertrouwde Waregem werd een nieuwe thuis. Alles viel terug in de plooi, alles stond weer mooi op de rails. Je bleef skiën, je leerde motor rijden, je ging mountainbiken.
Allemaal dingen die je vooral deed omdat je ze samen kon doen met je ventje, met jouw en zijn vrienden en vriendinnen.
En dan plots: het desastreuze nieuws: kanker, borstkanker, de pest van de 20ste en 21ste eeuw. Verbijstering, angst, onzekerheid, maar niet voor lang. De Veerle zoals ik ze altijd gekend had nam terug de leiding.
Kordaat, tot en met geïnformeerd, to the point. Niet praten, maar doen en vechten, blijven vechten. Met ups en downs. Bij wijlen beter, dan terug diep in de put door de nevenwerking van alle medicatie die je te slikken kreeg. “De depressie was veel erger dan de ziekte”, hoor ik je nog zeggen. Maar je kwam er bovenop, ... voor even toch. Het verschrikkelijke beest bleef in je lijf rondzwerven en kwam terug, agressiever dan tevoren. Maar je bleef vechten, hardnekkiger dan tevoren. Je wilde zo graag leven, dat had je als prematuur van zeven maanden al bewezen. Het was uitzonderlijk in die tijd dat zo’n kindjes het haalden. Jij deed dat met brio. Dat wilde je opnieuw, er was nog zoveel te doen. Je hebt gevochten tot de laatste snik, tot je laatste beetje kracht, tot je in elke vezel van je lichaam voelde dat het niet meer goed kwam.

Je vocht niet alleen voor jezelf, maar ook en vooral voor je kinderen, Pascal en je beste vriendin die ze je ook nog hadden afgenomen. Je had het haar trouwens beloofd.
Nu je weet dat niks je nog beter kan maken, nu je voor 200% zeker bent dat je het onmogelijke hebt gedaan neem je de beslissing die “typisch Veerle” is: zo graag je wilde leven, zo snel wil je nu sterven. Over is over, genoeg is genoeg, geen gezever, niet rond de pot draaien.

Veerle, je bent “een Grote Madam”. Bedankt voor alles, bedankt dat ik je vriend mocht zijn.

• KLEINKINDEREN VERTELLEN

Lieve tante Veerle,

Wij, je nichtjes en neven, hebben donderdag al waardig afscheid kunnen nemen van jou. Het afscheid was zwaar en emotioneel, maar in ons achterhoofd wisten we dat jouw verlossing dichterbij kwam, en dat deed ons goed, te weten dat jij binnenkort niet meer moest lijden.

Afgelopen dinsdag zijn we met al je nichtjes en neven nog eens samengekomen samen met Céline o.a om deze tekst aan jou in elkaar te knutselen. We haalden weer vele herinneringen boven en hebben heel wat afgelachen…wat wij al allemaal samen hebben meegemaakt valt niet samen te vatten in een boek.

Weet je nog tante Veerle, toen je zo je best deed om ons die tekst erin te rammen. Je weet wel, voor het kersttoneeltje in den Trekzak. En hoe je zoo subtiel de tekst naar ons riep toen we die vergeten waren.
En weetje nog die keer, toen je op de BBQ van het werk eens je rijkunsten wou tonen door een toertje op de nieuwe parking te rijden rond de drukkerij. Jammer genoeg wist enkel jij niet dat er een strook was die nog niet was afgewerkt. Met alle gevolgen vandien.
Of die keer toen Lien, Céline en Ruth bij pépé bleven slapen… ze wilden kost wat kost een chocomelkje. Omdat pépé er geen meer in huis had, besloten je drie nichtjes dan maar om een chocomelkje te gaan drinken op café! Als kleine kindjes kwamen ze daar binnengelopen, dat moet nogal een zicht geweest zijn.
Jij, tante Veerle, helemaal ongerust vond je hen terug. Pépé zijn excuus luidde: “maar ik mocht helemaal niet mee van hen!” Achteraf bekeken moet dat wel hilarisch geweest zijn.
Jaja, zo zie je maar… al die herinneringen, en dat is nog helemaal niet alles. Maar we kunnen hier moeilijk uren aan het woord blijven.
We willen je ook nog bedanken voor al die keren die we bij jou thuis onze boterhammen mochten komen opeten. Het was en blijft een tweede thuis.

Verder zullen we ons aan de volgende dingen houden die je ons op het laatste nog zei. We zullen ons best doen op school, van’t leven genieten en voor de meisjes; we zullen ons niet laten doen door de jongens. En nog een laatste is dat we met een glimlach door het leven moeten gaan.

Tante Veerle, we weten dat je over ons waakt via alle cameraatjes in de kamers. Maar dat laat niet weg dat we je zullen missen.
Je zit in het hart van ons allemaal.

Veel liefs van je neven en nichten

• NOG VAN EEN COLLEGA

Door omstandigheden was ik erbij toen Veerle Witdouck een labo-uitslag kreeg. Die uitslag was allesbehalve goed al deed iedereen manhaftig zijn best om die zo positief mogelijk te interpreteren. Veerles nerveuze handen en gespannen gezicht vertelden dat ze heel goed wist wat de uitslag betekende, maar ze sprak niemand tegen. Op dat moment besefte ik dat ze niet alleen vocht voor zichzelf maar ook, en zonder twijfel nog meer, voor haar geliefden. Na een jarenlange, uitputtende strijd op leven en dood, wist ze dat haar nog weinig tijd restte en toch had ze nog steeds de kracht en de moed om anderen ruimte te geven voor hun persoonlijke verwerkingsproces. Zeer indrukwekkend, wat een sterke vrouw!

• VAN FAMILIE

Veerle, gisterenavond met alle kinderen die er toen waren was jouw aanwezigheid heel opmerkelijk, je straalde toen je ze één voor één aan het bekijken was, en af en toe vertelde je iets waar we zelfs moesten om lachen, ‘Ons Tante Veerle’ - want zo noemen we je steeds, ook de kinderen, was voor heel effekes weer terug voor iedereen, net zoals vroeger.

• BRIEF VAN DE HUISARTS

Sint-Baafs Vijve, 27 april 2007

Beste Veerle,

Het einde van je lange strijd is in zicht.
Een strijd die je geduldig en moedig gestreden hebt. Zelden hoorde ik je klagen.

De strijd was hard. De prijs was hoog:
- uw schoonheid werd van u afgepakt, maar niet uw elegantie
- uw gezondheid werd van u beroofd, maar niet uw optimisme

Iedere cel in uw lichaam schreeuwde naar genezing — de kwade cellen haalden uiteindelijk de bovenhand.

Uw strijd was hard, maar niet zinloos!
Terwijl je de voorbije jaren “uw kruis” moest dragen, heb je een spoor nagelaten. Geen zandspoor, maar een spoor in het hardste beton. Je hebt je kinderen en familie getoond hoe dapper en vastberaden je was. Je bent een voorbeeld geweest, waar veel ouders in nog geen 20 jaar in kunnen slagen.

Veerle, wees niet bang van de tunnel van licht. Op het eind van de tunnel is er geen pijn of druk meer.

Je zult je kinderen terugzien,
maar nu nog niet,
Maar nu nog even niet,
ondertussen denken we veel aan u.

Uw huisarts.

• SPONTANE GETUIGENISSEN

Toespraak van vader Romain Witdouck (wordt later op de site geplaatst…)

Tekst voorgelezen door Fleur gesteund door Céline

Dag mama, dag vlindertje, dag vogeltje in de lucht, dag streepje aan de helderblauwe hemel. 't Is ik, je weet wel, Fleur, je kleine keppe. Ik heb al duizend keer "dag mama' kunnen zeggen.
Bij mijn vriendinnetjes, in het bos, thuis, op school, overal. 'k Wil je alleen nog even vertellen hoeveel ik van je hou. 'k Wil je nog eens zeggen hoe goed je voor mij en Céline gezorgd hebt.
Je was ziek mama, je hebt veel pijn gehad, maar je hebt zeer veel gevochten tegen die pijn omdat je ons graag zag, omdat je bij Céline en mij en Pascal wou blijven. Misschien zijn er mensen die ook zoooo ziek geweest zijn als jij.
Maar voor mij was jij de sterkste, de dapperste en de liefste mama. Mama, je hebt ongelooflijk goed je best gedaan. In mijn hartje heb ik een zeer grote plaats gemaakt voor jou. En wanneer ik je wil zien dan zal ik het bos in gaan of zal ik omhoog kijken naar de hemel op zoek naar streepjes. En als ik een beetje verdrietig ben, zal ik mij op terras naast jou neerzitten, de boom mama. En zal ik een beetje met jou praten. En 'k weet dat je me een beetje zult troosten.

'Dag mama, ik hou zoveel van jou'

MUZIEK:

Jasper Steverlinck
it must be love

I never thought I'd miss you
Half as much as I do
And I never thought I'd feel this way
The way I feel about you
As soon as I wake up every night every day
I know that it's you I need
To take the blues away

It must be love, love, love
It must be love, love, love
Nothing more, nothing less
Love is the best

How can it be
That we can
say so much without words
Bless you and bless me
Bless the bees and the birds
I've got to be near you every night, every day
I couldn't be happy any other way

It must be love, love, love
It must be love, love, love
Nothing more, nothing less
Love is the best

As soon as I wake up every night every day
I know that it takes you and me
To take the blues away

It must be love, love, love
It must be love, love, love
(c) Jasper Steverlinck

Als gevolg van haar ziekte is Veerle af en toe door een diep dal gegaan.
Niet alleen op die momenten maar ook op andere dagen waren mémé en Mieke haar rots in de branding. Eén enkel kort telefoontje of een smske en mémé en Mieke stonden paraat om Veerle erdoor te helpen. Dit heeft hen herhaaldelijke keren héél veel energie en inspanningen gekost. Daarvoor een bijzonder woord van dank aan mémé en Mieke. Door die diepe verbondenheid viel het hen uiterst zwaar om Veerle los te laten. Ongeveer een half jaar lang hebben ook de schoonzussen bijna dagelijks gezorgd voor warm eten.
Pascal heeft ze met engelengeduld bijgestaan... Niets was hem teveel... En van Cis zegt men, wie hem kent, dat hij Veerle is blijven waarderen en graag zien.

Meerderen onder ons hebben tot op het laatst op een wonder gehoopt.
Op iets onverklaarbaars, komend uit die dimensie die niet verstandelijk te vatten is. Het geloof zou toch bergen verzetten?
Ook uit de kwantumfysica blijkt hoe we onze werkelijkheid kunnen beïnvloeden...

Misschien kan volgend verhaal onze teleurstelling helpen verwerken:

Lange tijde geleden.
Er was eens een dokter.
Een goede dokter, maar ook een goed mens, zo een met een hart voor zijn patiënten. Natuurlijk werd ook hij geregeld geconfronteerd met zeer zwaar zieken, terminale gevallen zoals ze heden ten dage wel eens worden genoemd.
Geen sociale zekerheid...
Grote gezinnen...
Kon geen wanhoop aanzien...
Gaf altijd hoop.
Je man, vrouw, vader, moeder wordt zeker beter...
ALLES KOMT GOED
Dokter wordt oud, sterft...
Komt aan de hemelpoort
Aha, kom binnen. Je wordt verwacht door een schare patiënten.
Schijt in zijn broek van de schrik.
Gaat binnen.
Stralende gezichten.
Vallen hem om de hals.
ALLES IS GOED GEKOMEN.
Nooit eerder waren we zo gezond en gelukkig.

MUZIEK:

Marco Borsato
afscheid nemen bestaat niet

Afscheid nemen bestaat niet.
ik ga wel weg maar verlaat je niet.
M'n lief;je moet me geloven,
al doet het pijn.
Ik wil dat je me loslaat,
en dat je morgen weer verdergaat.
Maar als je eenzaam of bang bent;
zal ik er zijn.

'K kom als de wind die je voelt,en de regen.
'K volg wat je doet als,een licht van de maan.
Zoek me in alles,dan kom je me tegen.
Fluister mijn naam,en ik kom eraan.

Zie! Wat onzichtbaar is,wat je gelooft is waar.
Open je ogen maar,dan zal ik bij je zijn.
Alles wat jij moet doen ,is mij op m'n woord geloven.
Afscheid nemen bestaat niet.

'K kom als de wind die je voelt,en de regen.
'K volg wat je doet als,een licht van de maan.
Zoek me in alles,dan kom je me tegen.
Fluister mijn naam,en ik kom eraan.

Kijk in de lucht, kijk naar de zee.
Waar je ook zult lopen,ja ik loop met je mee.
Iedere stap en ieder moment,waar je dan ook bent.
Yeah,yeah,yeah,yeah.
Wat je ook doet,waar je ook gaat.
Wanneer je me nodig hebt,fluister gewoon m'n naam;
en ik kom eraan.
(c) Marco Borsato

Laten we luisteren naar Veerle zelf in enkele elektronische berichtjes of delen ervan aan haar grafisch team.

23 november 2004

Annie,

Op de vergadering zal ik het wat hebben over de werkverdeling. Ik zou graag hebben dat er mij iemand helpt met het opmaken van de Karaat en ik zou het liefst hebben dat jij dat bent. Vind je dit goed of zou je liever op je bestaande tijdschriften werken. Ge moet het maar eerlijk zeggen hé

Veerle

3 juni 2005

Annie,

Ik zal er niet zijn vandaag, ik zit er weer compleet door. Probeer me al een tijdje recht te houden, maar vandaag lukt het niet. Ik denk wel dat jij me verstaat. Ge moet het niet aan de anderen zeggen, ik ben er zelf beschaamd over maar kan er niets aan doen. ‘k Voel me weer zo nietsnuttig, ben bang en angstig en moet vechten om er iedere dag door te geraken.
....
Bedankt!!!!!
Veerle

7 juni 2005

Hallo allemaal,

Ik heb het eventjes niet gemakkelijk en wou jullie dat toch laten weten. (vandaar mijn afwezigheid)
Maar ik wil jullie vooral eens bedanken voor jullie inzet. Ik heb voor ieder van jullie veel respect en elk van jullie heeft bijzondere kwaliteiten die de andere dan weer aanvult. Jullie zijn een goed team en ik ben blij dat ik op jullie kan rekenen. Ik wilde dit gewoon even kwijt.

groetjes,
veerle

7 juni 2005

Dag lieve schoonzus,

Ik heb je mailtjes nu pas ontvangen, ik was deze middag bij mama. Ik heb zo veel mooie mailkes ontvangen van de collega’s dat ik kwenie oe hard moest huilen. Ik geloofde zelf niet dat ze me graag hadden en dan zo’n lieve woorden. Het heeft me echt geraakt. En dan die mooie bloemen nog. Nu ben ik ook aan jullie verplicht om te vechten tegen die vreselijke dingen in mijn hoofd. Dit weekend was een échte hel, ieder uur was een eeuwigheid en het wordt soms zo lastig om te vechten en zo verleidelijk om op te geven. Mijn dosis medicamenten zijn verhoogd, ik kan weer een beetje eten. Ik ben wel ontzettend vermoeid. Ik weet dat het misschien raar klinkt, maar soms ken ik mezelf niet meer. Ik ben dan weer van alles bang, durf niet meer buiten te komen, vind mezelf zo verschrikkelijk dom, een slechte moeder, etc...
Ik zou zo graag gaan slapen en dan wakker worden en dat alles ok is....

Ik weet dat je aan mij denkt annie en dat doet deugd..... Ik doe zó mijn best....

dikke zoen
veerle

20 oktober 2005

Hallo iedereen,

zouden jullie voor mij rond 9.30 een schietgebedje willen doen? Dan moet ik onder de PETscan en die zal duidelijk uitwijzen wat het is. Ik hoop nog voor een deel dat het één of ander botonsteking is dat ze nog nooit hebben tegengekomen, of een rare aandoening die zich daar normaal nooit voordoet, alles is goed, behalve Kanker. Ik beloof jullie te trakteren op echte CHAMPAGNE als de uitslag geen kanker aantoont, dan maken we er een feest van. Afgesproken!

tot straks

veerle

29 November 2005

Hallo allemaal,

Eerst wil ik jullie van harte bedanken voor de mooie verjaardagswensen die ik van jullie mocht ontvangen. Ik moet zeggen dat deze kuur heel wat zwaarder is dan de vorige en ik dan ook denk dat werken tijdens de sessies voor mij niet meer mogelijk zal zijn. En aangezien er geen einddatum gesteld is (operatie? stralen? terug chemo?) weet ik ook niet wanneer ik terug voltijds met de zaak zal kunnen bezig zijn. In mijn hoofd ben ik er wel iedere dag mee bezig, maar de praktische kant van mijn lichaam laat het afweten.

Dus geen van jullie moet zich aan de kant geschoven voelen. Jullie hebben allemaal mogen kiezen voor een tijdsregeling naar werk toe en ik versta dat ook (ik spreek nu vooral de vrouwelijke personeelsleden toe). Uiteindelijk zijn wij het die nog steeds meest moeten doen in huis en dat vergt tijd, zo is het nu éénmaal. Daarom vind ik dat ook geen probleem. Maar een zaak draait nu eenmaal de klok rond en heeft personen nodig die constant aanwezig zijn.

groetjes
veerle

7 september 2006

Hallo allemaal,

Ik heb deze morgen de Karaat (kortrijk) ontvangen en ik wilde jullie laten weten dat ik hem ‘mooi’ vond.
Ik zou het liefst van al bij jullie zitten en er zelf aan werken, maar dat zal nu wel weer eventjes duren denk ik.
De voorbije weken waren de lastigste die ik ooit heb meegemaakt. Het slechte nieuws dat de kanker terug was en nu ook al in mijn linkerlong zat was hard maar het plotse overlijden van mijn beste vriendin was nog harder om te verwerken. Maar we moeten door en vechten voor wat ons nog rest. Volgende week ga ik naar Parijs om een dokter te zien die naast de gewone geneeskunde zich richt op het in ‘evenwicht’ brengen van het lichaam met medicatie op basis van planten. Op het internet heb ik een vrouw leren kennen die reeds een 5-tal jaren in behandeling is bij deze dokter Ze neemt zijn medicatie in combinatie met een chemo die ze dagelijks inneemt. Zij had uitgezaaide borstkanker in haar lever en had maar 3% overlevingskansen. Haar kanker is niet verdwenen maar is stabiel en daar leert ze mee leven. Dus we leven op hoop. Eind september zie ik dan nog iemand in Keulen, die zich vooral richt op de goede cellen in het lichaam en deze probeert te optimaliseren zodanig dat het lichaam terug de kankercellen zelf gaat aanvallen. Hij vertrekt van het principe dat iedereen kankercellen heeft, maar dat het lichaam zolang dat het voldoende ‘gezonde’ cellen heeft, de kankercellen zelf vernietigt.

Ik ga jullie niet belasten met mijn medische verhalen, maar ik wilde jullie toch iets laten weten, jullie zijn tenslotte ‘mijn team’. Vergeet niet dat als je met vragen zit, je me het altijd mag laten weten. Ik denk veel aan jullie en ik hoop dat ik ooit weer op mijn plaatsje mag zitten. Ik meen dit uit de grond van mijn hart.

groetjes,
veerle

We eindigen met een citaat uit de bestseller “Een ongewoon gesprek met God” van Neale Donald Walsch:

“De ziel weet heel goed dat haar doel evolutie is. Dat is haar enige doel, haar wezenlijke doel. Haar belang ligt niet bij de prestaties van het lichaam of de ontwikkeling van het verstand. Dit alles heeft geen betekenis voor de ziel.
De ziel weet ook heel goed dat het geen grote tragedie is wanneer zij het lichaam verlaat. De tragedie is eerder in het lichaam te verkeren. Je moet daarom goed begrijpen dat de ziel alles rond de dood heel anders ziet. Zij ziet natuurlijk alles rond het leven ook anders....”

(AFSLUITEN)

Aankondiging website voor getuigenissen, anekdotes, bemoedigingen, ...
www.veerlewitdouck.be

Iedereen krijgt gelegenheid een bloem op de kist te leggen

Later wordt, in intieme kring, het lichaam van Veerle begraven te Sint-Baafs-Vijve.
Op aanvraag van Veerle zelf naast het graf van haar pepé, de papa van haar moeder.

MUZIEK:
De muziek op einde van de dienst was van Camille Saint-Saëns (Symphony n°3 in C klein) en van Charles-Marie Widor (Symphony n°6 in G klein).

Dank aan Geert en Anita die een prachtige ‘lay-out’ hebben gemaakt van de dienst van Veerle – om het in de terminologie van Veerle te houden – en aan nichtje Lieselot voor de bereidwilligheid bij het voorlezen.