JUICHPAK

Over twee weken gaat het beginnen, het WK voetbal. Nu moet je weten dat ik altijd een zeer fervent supporter van Oranje ben geweest. Ik heb als lidmaatschap nummer van de supportersclub Oranje nr 166, dus ja, een van de eersten. Het spandoek van Margraten kent iedereen tegenwoordig wel, ik zat bij die eerste delegatie heel vaak op de tribune in binnen- en buitenland. Fantastische tijden gehad! Veel van die eerste lichting hebben nu, net zoals ik, een gezin en kindjes gekregen en dus andere prioriteiten. Maar die tijd neemt niemand ons meer af! In Frankrijk, Portugal, Duitsland, Zwitserland, we waren erbij.
Samba dansen in de haven van Marseille met Braziliaanse supporters, onderhandelen in achteraf straatjes met de meest louche Algerijnen aldaar voor nog een extra kaartje, die het vervolgens lachend met rotte tanden in zijn mond voor onze ogen kapot scheurde omdat we aan onze max zaten. Bij een oude boerin in Zwitserland logeren die 's morgens het meest geweldige ontbijt voor ons had klaargemaakt. Op een volksfeest in Portugal terecht komen, en aldaar met Erica Terpstra en een van de Oranje prinsjes sardientjes liggen happen. Een supporter uit Cadier en Keer (Nee, ik noem geen namen ;-) aan een zeer goed bedeelde serveerster in Leipzig horen vragen in kolen Duits: "Joeffrouw, haben Sie voran gestanden?"  Maar het allerleukste was wellicht nog dat we in een oude barrel van honderd gulden (!) naar San Marino togen met een paar man. Gewoon op de bonnefooi. En ons tijdens de voorbereidende training van Oranje het stadion naar binnen lulden door onze OV studenten jaarkaart te laten zien en heel serieus erbij zeiden: "We are from the Dutch press". Hoppa, stonden we daar op het trainingsveld ons helemaal ziek te lachen met Edwin van de Sar, die het ook een geweldige bak vond. Of die keer in Frankrijk, dat we met een 50-tal supporters letterlijk uit de TGV vielen na het ledigen van de trein bar, en daar door een rijen dik peleton ME-ers werden opgewacht. Die gelijk hun helmen afdeden en met stomme verbazing keken naar het zooitje ongeregeld wat daar uit kwam in plaats van de verwachte hooligans.


Maar het aller- allerbelangrijkste voor ons was toch De Wedstrijd. De zenuwen voorafgaand aan de match. De tranen bij verlies. De liefde voor het spelletje. De majesteuze akties van ik noem een Zidane, Batistuta, Kluivert, Van Persie, Bergkamp.  Na een verloren wedstrijd versuft op de tribune blijven zitten, vol ongeloof dat het weer (net) niet gelukt was. En toch weer volop er voor gaan bij het volgende toernooi.


Maar zie je het nu voor je? Het WK in het geweldige Brazilie, met prachtig uitgedoste supporters uit Argentinië, Brazilie, en Spanje. En dan zitten "wij" daar tussen de strings en veren in een juichpak van Roy Donders. Met een hoop bobo's die het ruk zal zijn wat de uitslag is. Met een bepaalde groep supporters die vrolijk ook na uitschakeling de polonaise blijft dansen. In dat juichpak. Hoe willen die andere landen ons nou in Godsnaam eens serieus gaan nemen als voetballand? Hoe willen wij als 12e man die mannen op het veld ondersteunen als we er in zo'n randdebielen pak bij zitten? Dus, legioen dat afreist naar Brazilie; laat dat achterlijke pak thuis, en ga als echte supporter. Schreeuw je helemaal schor, jaag ze op! En ja, natuurlijk als Oranje supporter maar asjeblieft niet als Oranje hobbezak. Want deh vinde die menkes eg nie leuk nie.